‘Een hoge prijs voor een kist kinderbijslag’

‘De heling van de geslagen wonden door het saboteren van die jaarlijkse goednieuwsshow die de Septemberverklaring moest worden, zal je nu veel tijd en massage kosten’, schrijft Kamerlid Jean-Marie Dedecker aan CD&V-voorzitter Sammy Mahdi.

Beste Sammy,

Geachte partijvoorzitter,

Vooreerst neem ik de vrijheid om je te tutoyeren, beste Sammy, zoals we altijd plegen te doen in de coulissen van de praatbarak aan de Wetstraat. Het was een harde maand voor jou. Wie zijn partij een smoel wil geven kan op zijn gezicht vallen. Assertiviteit wordt niet zelden eerst roekeloosheid en uiteindelijk dwaasheid.

Nu de storm over de Septemberverklaring in het Vlaams parlement uitgeraasd is tot een zacht briesje, wil ik je als ervaringsdeskundige in defenestratie toch een klein hartje onder de riem steken. In tijden van politieke opwinding is koelbloedigheid immers het eerste slachtoffer. Ik hou immers niet van de dynamiek van de haaientank, waarin je vrolijk aan stukken gescheurd wordt als je een beetje bloedt. Het motief is dan meestal niet groter dan het intense genoegen om de prooi onmachtig te zien spartelen.

Ik heb nochtans geen enkele affiniteit met je partij, beste Sammy, integendeel, maar ik heb een zwak voor lefgozers. Toen ik eind vorige eeuw door toenmalig CVP-voorzitter Marc Van Peel in de Wetstraat 89 uitgenodigd werd om jullie verkiezingsrangen te versterken, heb ik hem geantwoord dat ik een partij, die ideologisch noch mossel noch vis was, niet zag zitten. De haan kraaide een tweede keer in 2006 toen ik bij de N-VA gedefenestreerd werd op bevel van jouw partij, waarmee die toen een kartel vormde. Ik werd verraden voor een valies zilverlingen en een resem parlementaire mandaten. Yves Leterme was de buitenwipper van dienst in de “Spaanse Herberg” en Jean-Luc Dehaene met zijn ACW was de inquisiteur (zoals het ook na te lezen is op pagina 690 van zijn mémoires). Drie jaar later kraaide de haan een derde keer op de politieke mesthoop. Na mijn oekaze om met een “privédetective” de malversaties van de Paarse sale & lease backoperaties te onderzoeken sprak Justitieminister Jo Vandeurzen zijn zwarte togavriendjes aan om mij met halsrecht te achtervolgen. Ik had immers ooit gezegd dat die Limburgse CD&V-er het charisma had van een lavabo. Als je tegen een soutane plast droogt het nooit op. Een gekneusd ego heelt zelden, zelfs niet van een belegen onderpastoor.

Je verloor je eerste strijd om het partijvoorzitterschap nog van Joachim Coens. Maar de lieve man praatte zo wollig dat je een trui kon breien uit zijn woorden. Enerzijds, anderzijds. Na de vaandelvlucht van Joachim Coens werd je, mede dankzij de partijdoorlichting van 12 doorluchtige apostelen, door de ampesanders als een Messias op het schild gehesen, met een Stalinistische score van 97%. “Van hol naar vol” volgens je eigen bijbeltje. Niet tot ieders tevredenheid, maar wanhoop is ook een motief. Zo vroeg de kersverse kardinaal Luc Van Looy zich af hoe een moslim een christelijke volkspartij kan leiden. Hypocrisie is een christelijke deugd.

Je uitgewoonde partij sukkelt nu al een paar jaar van ramp naar rel, van smeulend vuurtje tot uitslaande brand. Joke Schauvliege en Wouter Beke lagen al op de brandstapel. Het is geen sinecure aan de leiding te staan van de katholieke Augiasstal, een schuur met vele ruiven waaruit veel gesubsidieerde standenorganisaties gretig graaien, van Ferm tot Okra en CM enz. Sommige zijn al -tig keren van naam veranderd om te schuilen voor hun reputatie van nihilistische graaiers en hun dito wanpraktijken. De Arco-oplichtersbende van Beweging.net op kop. Het is al moeilijk twee meesters te dienen, jij hebt er een roedel. Je moet in de Guimardstraat bijvoorbeeld knielen voor Lieven Boeve, de schaduwminister van onderwijs. Je moet de donderpreken ondergaan van syndicale roeptoeter Marc Leemans, voorzitter van het ACV. Je moet dansen naar de pijpen van Lode Ceyssens van de Boerenbond, en hangen aan de rokken van Margot Cloet van Zorgnet Icuro…

Je wittebroodsweken worden stilaan een brokkenparcours. Je benoemde autoritair je niet-verkozen kabinetschef Nicole de Moor tot staatsecretaris van de door jouw achtergelaten puinhoop op asiel en migratie. West-Vlaamse en Antwerpse verongelijkte geroepenen zoals Nahima Lanjri knarsetandden toen, maar hielden de handen en de lippen stijf op elkaar. Verongelijkt klapvee. Je last-minute-demarche met de eveneens niet-verkozen minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden om Doel-3 te verlengen was ook al splijtstof in de Vivaldi-stal, en met je oekaze over het Groeipakket of de kinderbijslag kreeg je de boemerang terug in je gezicht van de Vlaamse regenten.

Je speelde in die laatste blunder echter geen cavalier seul. Samen met twee andere Brusselse city slickers (Benjamin Dalle & Peter Van Rompuy) en met de Limburgse schildknaap (Jo Brouns) bestormde je het Vlaamse regeringsbastion. Je werd, verblind door profileringsdrang en werd opgejaagd door de jongste telg uit de Van Rompuy-dynastie, de Brusselse Borgiaclan, meester in de politieke intrige (vraag het maar aan Yves Leterme). De entente van dit kwartet was zo geheim dat de andere CD&V-volksvertegenwoordigers via de radio verbaasd dienden te vernemen dat de Septemberverklaring van de ontgoochelde minister-president Jan Jambon uitgesteld werd.

Met de oekaze tegen het groeipakket heb je een traditioneel “Krisje Peetersje” gedaan als onderzeeër in de eigen coalitie. Kwatongen uit de CD&V-stal beweren dat je tegelijk de bedlegerige Hilde Crevits wilde kaltstellen, maar ik durf dat niet te geloven. Wie een breekpunt plaatst voor een ander, breekt meestal zelf. Niets dwazer dan een deadline stellen in de politieke besluitvorming. Vriend en vijand doen er dan alles aan om je over de rand de afgrond in te duwen. Sluw Sloefke Conner Rousseau van Vooruit heeft dat al geleerd. Door zijn gewiekst aanbod om voor een wisselmeerderheid te zorgen bij de stemming over het Groeipakket, stond je met de billen bloot en de broek op de knieën.

De heling van de geslagen wonden door het saboteren van die jaarlijkse goednieuwsshow zal je nu veel tijd en massage kosten, beste Sammy. Voor het Stikstofakkoord zal je in het stof bijten, en de Ventilus-hoogspanningslijnen zullen boven de West-Vlaamse akkers van je CD&V-burgemeesters gespannen worden. Een hoge prijs voor een kist kinderbijslag.

Ik ben nochtans zelf geboren in een kroostrijk gezin van zeven koters, en groot gebracht met “kindergeld.” Ik ben ook minder dom geworden dankzij studiebeurzen, toch vind ik je strijd voor de indexering van de kinderbijslag maar geneuzel op een neusdoek. En zie, wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht.

Jouw strijd  voor het historisch leiderschap van het epitheton ‘gezinspartij’ is lovenswaardig maar stilaan een achterhoedegevecht. Kroostrijke gezinnen zijn hier een uitstervende standaard (behalve bij andersgelovige nieuwkomers) en één derde van onze huishoudens zijn éénoudergezinnen, in ons beschamend belastingstelsel de zwaarst belaste van de wereld. Geef je financiënminister Van Peteghem de opdracht om iets te doen aan de fiscale koterij en je wordt terug wat salonfähig voor de kiezer.

Hou moed, beste Sammy, want succes is de kunst om van de ene mislukking naar de andere te gaan zonder je enthousiasme te verliezen.

Met vriendelijke groeten,

Jean-Marie Dedecker