‘Westelijke Sahara? Ieder conflict moet geregeld worden door onderhandelen en een compromis’

‘De erkenning door de Verenigde Staten van Amerika van de Marokkaanse souvereiniteit over de Provincies van de Sahara past in de logica van een oplossing voor een conflict dat de regionale stabiliteit bedreigt en het partnerschap met Europa blokkeert’, schrijft Mohammed Ameur, de ambassadeur van Marokko in België en Luxemburg.

Het weekblad ‘Knack’ heeft een dossier gepubliceerd betreffende de kwestie van de Sahara dat voornamelijk het woord geeft aan sprekers die getuigenissen afleggen ten nadele van Marokko. Ik ben gecontacteerd door de journalist die het dossier heeft voorbereid en waarmee ik lang heb gesproken betreffende deze kwestie.

Maar bij het lezen van het dossier, heb ik geconstateerd dat de plaats in de reportage voorbehouden aan de Ambassadeur niet toelaat om aan de lezers de positie van Marokko uit te leggen betreffende de verschillende onderwerpen waarover wij hebben gesproken.

Dit is de reden waarom ik de mij geboden gelegenheid aangrijp, en daarvoor bedank ik de hoofdredacteur van het weekblad, om voor de lezer een licht te werpen op het belang van het conflict evenals de recente ontwikkelingen.

• Ik herinner eraan dat het Marokko is geweest dat in 1963, en nog onder Spaanse bezetting, de kwestie van de Sahara heeft gemeld bij de Verenigde Naties als eigen territorium, dus 10 jaar voor de oprichting in 1973 van de Polisario in Algiers door Algerije en Libië.

• Marokko heeft het territorium in 1975 teruggekregen na een akkoord met de toenmalige koloniale macht Spanje en de toestemming van de Jemaâ, de representatieve instantie van de lokale bevolkingsgroepen, en dit akkoord is ingeschreven bij de Verenigde Naties.

• In een context van koude oorlog, competitie en regionale beinvloeding, hebben het ‘revolutionaire’ Libië van Khadafi en het Algerijnse militaire ‘socialistische’ regime separistische milities opgericht en hen verzekerd van financiering en bewapening. Het is hun doelstelling om de Marokkaanse monarchie te destabiliseren die als liberaal en pro-westers wordt beschouwd. Terwijl Libië zijn ‘revolutionaire droom’ achter zich heeft gelaten, gaat Algerije door met gewapende milities te huisvesten, hun bewapening te verzekeren en hen diplomatiek te ondersteunen. De strategie van het militaire regime bestaat uit het instrumentaliseren van dit regionale conflict door de spanning te laten aanhouden om een wapenwedloop te rechtvaardigen en de greep op de Algerijse maatschappij te bestendigen.

• Marokko heeft de organisatie van een referendum geaccepteerd en heeft met de Verenigde Naties en andere partijen gedurende decennia samengewerkt, waarna de Veiligheidsraad heeft geconstateerd dat de toepassing van het referendum niet mogelijk is door onoverkomelijke hindernissen in verband met de identifiecatie van de kiezers.

• Het resultaat hiervan is dat de Verenigde Naties aan de partijen hebben gevraagd om tot een politieke, realistische, pragmatische en duurzame oplossing te komen, gebaseerd op een compromis.

• Als antwoord op deze oproep heeft Marokko het initiatief gepresenteerd van een uitgebreide autonomie voor de territoria, dat sinds 2007 in alle Resoluties van de Veiligheidsraad als serieus en geloofwaardig wordt betracht.

• Dit autonomieplan, gebaseerd op een compromis, geeft de garantie aan alle Sahraouis om hun zaken te behartigen op een directe en democratische wijze, en het onderhandelde autonomiestatuut zal via een referendum worden voorgelegd aan de betreffende bevolkingen.

• De recente gebeurtenissen aan de grens tussen Mauritanië en Marokko (de zone van Guerguarate) hebben plaatsgevonden als gevolg van de blokkade door gewapende bendes van de Polisario, van de enige weg die Afrika met Europa verbindt via Marokko. Om dit te doen, hebben deze gewapende bendes de afstand van 2.000 km afgelegd tusses de kampen van Tindouf in Algerije en de grens met Mauritanië.

• Deze blokkade, gedurende drie weken, heeft enorme schade toegebracht aan de economiëen van vele Afrikaanse landen en is veroordeeld door de internationale gemeenschap evenals door de Secretaris-generaal van de Verenigde Naties.

• Marokko, dat voorrang geeft aan de diplomatieke benadering, was gedwongen om in te grijpen om het verkeer te herstellen met bevestiging van zijn gehechtheid aan het respect van het staakt-het-vuren dat in 1991 is overeengekomen. De operatie, die heeft plaatsgevonden in aanwezigheid van de strijdkrachten van de Verenigde Naties, heeft geen enkel incident veroorzaakt.

• De Polisario, ondersteund door Algerije, heeft een inbreuk op het staakt-het-vuren gesignaleerd en sinds dit moment wordt er ononderbroken propagande gemaakt op de sociale media betreffende een denkbeeldige virtuele oorlog, die zowel de Verenigde Naties als de internationale gemeenschap niet hebben opgemerkt. Het betreft hier in werkelijkheid een propaganda bestemd voor intern geruik door de bewoners van de kampen en de publieke opinie in Algerije naar aanleiding van de elkaar opvolgende tegenslagen en de patstelling waarin de twee partijen zich bevinden ;

• De erkenning door de Verenigde Staten van Amerika van de souvereiniteit van Marokko over de Provincies van de Sahara en de steun voor het Marokkaanse voorstel van autonomie passen in de logica van een oplossing en is een onderbreking van een statu quo die de spanning onderhoudt in een streek die reeds geconfronteerd is met meerdere dreigingen.

• De oplossing van het conflict gebaseerrd op realisme, gelijkheid en compromis, is heden het enigste perspectief om een solidaire en eensgezinde Maghreb op te bouwen, wat noodzakelijk is geworden voor de bevolking, maar eveneens voor Europa geconfronteerd met uitdagingen betreffende de veiligheid, de migratie, het klimaat en de ontwikkeling.

• Tegenover deze uitdagingen, heeft Marokko voortdurend zijn volle verbintenis getoond met zijn Europese partners, en met name op de gebieden van terrorismebestrijding en mensenhandel. Wat betreft de strijd tegen de illegale immigratie, heeft men in 2019 74.000 pogingen verijdeld om in Spanje te geraken, wat zo tot vermindering heeft geleid van 50% illegale aankomsten in dit land. Dit heeft Pedro Sanchez, de Premier van Spanje, ertoe aangezet om Marokko onlangs te kwalificeren als een essentiële partner van Europa op het gebied van migratiebeheer.

• En tot slot, in de wereld waarin wij vandaag leven, zou ieder conflict van welke aard dan ook geregulariseerd moeten worden door onderhandelen en een compromis. Het Marokkaanse initiatief voor zelfstandigheid van de territoria is een eerlijk perspectief dat toestaat om een einde te maken aan een conflict wat al te lang heeft geduurd. Dat is de reden waarom ik een oproep doe aan alle betrokkenen geanimeerd door waarden van vrede, stabiliteit en vooruitgang, en vooral aan de media, om zich voor de oplossing door middel van een compromis in te zetten en aan te moedigen. Onverzettelijkheid en extreme stellingname zijn alleen in het voordeel van opstokers van conflicten en oorlogshandelaren.