Wat een toekomstige koningin over dit land en haar schoonfamilie moet weten. Of waarover de Coburgs aan tafel niet praten.
Mathilde d’Udekem d’Acoz zal zoals elk jong bruidje van haar schoonouders tonnen goede raad meekrijgen. Maar één onderwerp zullen Albert en Paola allicht zedig omzeilen: de strikt katholieke definitie van echtelijke trouw.
En dan te bedenken dat het allemaal zo mooi begon voor Albert en zijn Italiaanse schone, met een trouwpartij die in de binnen- en buitenlandse royaltypers eensgezind “een sprookjeshuwelijk” wordt genoemd. Snel komen er ook drie kinderen: Filip (1960), Astrid (1962) en Laurent (1963). Maar rond de tijd van die laatste geboorte zijn ook de wittebroodsweken voorbij. Voordien kon de dartele Paola geen kwaad doen. Iedereen vindt het sympathiek dat ze even modieuze als prijzige Brusselse boetieks afdweilt of opvallend gretig de cha-cha-cha danst. Dat verandert in 1963, wanneer graaf von Bismarck plotseling zijn bal afbreekt met de mededeling dat de Amerikaanse president Kennedy is vermoord. Paola – vanzelfsprekend in actie op de dansvloer – protesteert luidop: “Dommage, pour une fois où l’on s’amusait bien.” Premier Theo Lefèvre heeft zijn best mogen doen om een diplomatieke rel met de Amerikanen te vermijden.
Het Lakense protocol begint ineens te hinderen en te knellen. Niet alleen voor Paola maar ook voor de al even levenslustige Albert. De boulevardbladen blijven de twee volgen en dichten hen allerlei romances toe, reële en imaginaire. Tot de laatste categorie behoort wellicht het verhaal dat Albert verliefd is op een caissière in de Brusselse Inno, en dat hij er daarom meermaals per week winkelt. Nog zo’n niet bewezen roddel – het rechts-satirische blad Père Ubu rakelde het onlangs nog eens op – is dat van Alberts buitenechtelijke dochter, een zekere Delphine (°1969), die vandaag in Londen verblijft.
Maar uitermate reëel zijn de foto’s uit de zomer van 1970, als paparazzi Paola “betrappen” op een Sardijns strand. Blote voetjes in het water, de arm rond de naakte torso van een man met een zware zwarte baard: Albert – niet van Saksen-Coburg, maar Albert-Adrien de Mun. Een journalist, zo heet het. Een playboy, zoveel is zeker. Een graaf, zo stelt hij zichzelf graag voor. En bovenal: een doortrapte schurk. Het was De Mun zelf die de hele rel ensceneerde. Hij tipte vooraf een fotograaf van Paris Match, in de hoop dat de foto’s een echtscheiding uitlokken en hem zo de kans geven (een paar jaar) mee te profiteren van de – dit keer letterlijk – royale alimentatie.
Het is ook rond die tijd dat Paola haar hart uitstort in een Italiaans weekblad (met de Belgische pers mag ze niet spreken): “Ik zou soms wat minder prinses en wat meer huisvrouw willen zijn. De mensen hebben over ons een verkeerde opvatting. Zij denken dat wij een zorgeloos leventje leiden, dat wij steeds met vakantie zijn. Het tegendeel is waar. Mijn man houdt zich bezig met duizend en een dingen. Hij stelt belang in economische vraagstukken. Hij maakt officiële reizen. Hij kwijt zich van allerlei representatieve opdrachten. Ik van mijn kant heb de plichten als vrouw, mijn officiële verplichtingen en, goddank, ook mijn opdracht als moeder en huisvrouw. Er blijft werkelijk niet veel tijd over voor onszelf.”
Alberts economische vraagstukken worden ei zo na de ondergang van het prinselijke huwelijk, maar ook de redding. Ondergang, omdat Albert zich in het buitenland alles permitteert wat de katholieke moraal en het staatsbelang zouden verbieden: Wein, Weib und Gesang. Het wordt dus een dubbeltje op zijn kant. Vijf jaar lang leefden Paola en Albert feitelijk gescheiden, ieder in een andere vleugel van het Paleis Belvédère. Als Paola echt plannen maakt om weg te trekken – ze neemt zelfs contact op met een Brusselse notaris -, treedt Boudewijn op. Hij is formeel. Als Paola wil scheiden, dat ze dan beseft dat de kinderen in België blijven.
Het geluk steekt hen dit keer een handje toe, want omstreeks die tijd komt er een eind aan Alberts “economische” carrière. De prins heeft zich erg ver geëngageerd in het duistere project Eurosystem-Hospitalier; de bouw van een militair ziekenhuis in Saudi-Arabië. Bij het lobbywerk (waarin hij een vooraanstaande rol speelt) wordt niet voor miljoenen, maar voor ettelijke miljarden smeergeld besteedt. Een flink deel daarvan dient om het netwerk van callgirls van Fortunato Israel te betalen. Er ontstaat een diplomatieke rel. Albert wordt teruggefloten – dus terug naar Belvédère, naar vrouw en kinderen. En jawel, vanaf maart 1979 ziet ook de buitenwereld een nieuw koppel. Op het bal van de Kadettenschool (waar Filip studeert) dansen Paola en Albert als tortelduifjes. Dat leidt tot een laatste misverstand. In de zomer van 1982 ontstaat er opwinding door paparazzifoto’s van Paola in ruime jurk, met zéér bollende buik. Het blijkt gezichtsbedrog: wel een tweede verliefdheid, maar geen vierde kind.
Walter Pauli
