Guido Lauwaert
Pas wanneer de crisis de rijken treft, zal de sport en het spel van de banken veranderen
Ruim twintig jaar geleden, vóór de bankencrisis, klaagden consumentenverenigingen aan dat de banken nogal grof met het geld van hun cliënten omsprongen. Ze beloofden beterschap, maar die is er niet gekomen.
Net als vroeger gaat een betaling of geldafhaling uit de muur binnen de seconde van de rekening, maar de ontvangst van het loon of een andere storting duurt twee tot drie dagen eer de rekeninghouder het bedrag in zijn bankportefeuille heeft. Wat doet de bank intussen met dat geld? Aangezien daar geen helderheid over bestaat, mag verondersteld worden dat de bank niet met zijn eigen geld speculeert maar met dat van de klant.
De volgende crisis zal zelfs de rijken treffen, en pas dan zal de sport en het spel van de banken veranderen
Stel dat een vriend in de onmogelijkheid is wegens een dringende aangelegenheid om het zelf te doen en u vraagt om een bedrag op zijn rekening te zetten, en u doet dat niet meteen, kan u aangeklaagd worden voor misbruik van vertrouwen en riskeert u een rechtszaak. Zo niet met de banken. In alle stilte laat de staat toe dat een bank een aantal dagen vrij over het bedrag van derden beschikt. Mocht het een bedrag met een paar nullen zijn, kom, dan levert dit hooguit een opgestoken vingertje op. Maar het gaat hier om bedragen, per bank, van getallen die niet in één keer uit te spreken zijn. Een tussentijdse ademhaling is nodig wil men niet stikken.
Blijkbaar heeft de rekeninghouder deze schurkenstreek aanvaard, want na die eerste aanklacht is er nooit een tweede geweest. Wat inhoudt dat de rekeninghouder zich heeft neergelegd bij het feit dat hij gegijzeld wordt door de bank. Wie is er niet gebonden door de bank? Het is allemaal begonnen met het aanraden en wat later verplicht werd gesteld je loon rechtstreeks op je bankrekening te laten zetten. Je kon toen het nodige bedrag afhalen aan het loket. De consument heeft dus geen reëel besef meer hoeveel geld hij heeft. Hij heeft hooguit een irreëel idee. Hij kan natuurlijk geld uit de muur halen, maar niet al wat hij heeft. Slechts een beperkt bedrag van zijn eigenste geld, krijgt hij.
Wil hij meer dan moet hij het kantoor binnen en hier tekenen, en daar, en nog eens onderaan de derde bladzijde. Krijgt hij na die vorm van pestgedrag het gevraagde bedrag? Helemaal niet. Onder het mom dat uit veiligheidsredenen het kantoor niet over ‘zoveel’ geld beschikt, wordt hem gevraagd een dag later terug te komen. Een dag waarop de bank winst maakt maar de klant verlies. Want natuurlijk is er al geen rente meer op het opgevraagde bedrag, terwijl de bank die nog wel heeft. Het zijn maar een paar voorbeelden hoe banken allerlei trucs verzinnen om met het geld van hun klanten om te springen.
Self Banking
Niet meer te vermijden, maar een al even smerige streek is Self Banking. Via reclamecampagnes wordt dit systeem als een weldaad voor de klant voorgesteld. Wat verzwegen wordt is dat door deze truc de banken het met minder personeel kunnen stellen. Het personeel is de klant zelf en die moet niet betaald worden. Integendeel. Hij moet betalen om dat te doen. Bij de rente op het geld van de klant komt daar nog eens het uitgespaarde bedrag aan personeelskosten bij, én de kost van een bankkaart, én voor de middenstander het houden van een betaalautomaat op zijn toog. Het verlies dat de winkelier hierdoor leidt, wordt doorgerekend aan de klant. Simpelweg gesteld is het dus altijd de man/vrouw aan de basis van het arbeidsproces die geld verwekt, die niet beloond wordt voor zijn werk maar uitgebuit.
Het grofwerk plunderen van de consument begint de spuigaten uit te lopen. Eandis heeft dit nog maar eens aangetoond. Tot voor kort werd gezwegen over het feit dat de belastingen van de bedrijven, als ze die al betaalden, doorgerekend werd aan de koper, de cliënt, de consument.
Terwijl ze eigenlijk hun belastingen van hun winst zouden moeten laten betalen. De laatste jaren wordt het betalen van de winst door de verbruiker luid van de daken geschreeuwd. Op die wijze alsof hij de schuldige is dat er belastingen betaald moet worden. Electrabel heeft die weg ook al gevolgd, maar slecht gecommuniceerd, wat hun heel wat klanten en geld heeft gekost. Andere bedrijven zijn te rade gegaan bij professionele instellingen, en weten daarom dat mediatraining een absolute noodzaak is om de burger de extra kost te laten slikken. Het morrend volk moet blijven, het staat in de cursus mediatraining, maar mag die grens niet oversteken. Waar het gemor kan overslaan in verzet. Eenmaal zover is het namelijk maar een kleine stap naar opstand.
Het kapitalistisch systeem is een weldaad voor de mensheid, maar als er misbruik van gemaakt wordt, slaat de gulzigheid toe, de hoogmoed en de hebzucht, loert de wraak om de hoek. De banken zijn met vier van de zeven hoofdzonden begonnen.
Toen de bedrijven merkten dat er weinig tot geen weerstand was, zijn ze dezelfde weg op gegaan. Dat de weg der schande een doodlopende straat is, weten zij ook wel, maar zij willen er zolang als mogelijk van profiteren. Dat een volgende bankencrisis een finale financiële én morele crisis zal zijn, is onvermijdelijk. Waar die op uitdraait zal de bankiers en de bedrijfsleiders een zorg wezen. Zij zijn door overmoed zo gek geworden dat zij denken heelhuids de dans te ontspringen. Een grote misrekening. De volgende crisis zal zelfs de rijken treffen. En pas als hun fortuin fors aan waarde verliest, zal de sport en het spel van de banken veranderen.
Want de burger is zo gehersenspoeld dat hij geen vuist meer in de lucht kan steken. Hij vindt een verhoogd stemgeluid al bijzonder onbeschaafd.
Tot slot nog dit: er zijn banken en bedrijven met respect voor de klant en die geen schurkenstreken uithalen. Zij worden beloond met lof en een prijzenkast, maar zij zijn in de minderheid. Ook zij zullen meegesleurd worden in de ondergang van de Westerse beschaving. Gewassen en gestreken door de grootbanken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier