Peter Mertens blikt in het Schaduwparlement terug op het evenement Diversity In Antwerp City. ‘Antwerpse jongeren nemen de droom van Martin Luther King op, en brengen zonder enige media-aandacht 4.000 jongeren op de been.’
‘Ik heb een droom dat mijn vier kinderen op een dag zullen leven in een land waar zij niet beoordeeld zullen worden op hun huidskleur, maar naar de inhoud van hun karakter.’
Dat zijn niet mijn woorden. Dat zijn die van Martin Luther King. Het zijn woorden uit 1963, dat is meer dan vijftig jaar geleden.
‘Er is hoop: afgelopen zondag zag ik dat de jeugd nooit zal zwijgen over de dingen die er toe doen’
Gisteren hebben een aantal Antwerpse jongeren die droom opnieuw opgeraapt. Om te leven in een stad waarop niemand beoordeeld wordt op basis van zijn afkomst, op basis van zijn naam, op basis van zijn geloofsovertuiging, op basis van zijn geslacht of op basis van zijn geaardheid. Samen organiseerden ze een festival. Zonder enige media-aandacht, zonder enige sponsoring, zonder het grote geld. Onder de radar, met een vriendengroep. Bedoeling was om 200 jongeren samen te brengen. Het werden er 4.000.
Ik wil graag spreken over het feest dat Jos, Yassine, Mara, Mehria, Maxim, Karim, Brent, Reem, Esther, Jitte, Rabab, Lisa, Wali, Esse, Inssaf, Dorien, Thibo, Latifa, Emma, Ali en Christina gisteren organiseerden, onder de noemer ‘Diversity in Antwerp City’.
Net omdat het zo bijzonder is dat een groep van 20 jongeren zo’n positief signaal weet te geven, en omdat het al even bijzonder is dat dit signaal bijna nergens werd opgepikt.
‘In de schaduw van opiniestukken en de televisiedebatten, waar alweer heel veel ‘over’ jongeren werd gesproken en heel weinig ‘door’ jongeren, trokken een aantal enthousiastelingen een ander besluit.’
Antwerpen is een fantastische stad. Met heel mooie kanten. En met mindere kanten. Toen de burgemeester van de stad een deel van zijn stadsgenoten voor het hoofd stootte met clichés als ‘gesloten Berberse gemeenschappen’, en ‘Aziaten die niet klagen over racisme’ vloeide er veel inkt in de kranten. In de schaduw van opiniestukken en de televisiedebatten, waar alweer heel veel ‘over’ jongeren werd gesproken en heel weinig ‘door’ jongeren, trokken een aantal enthousiastelingen een ander besluit.
‘Over het muurtje kijken’
Ze besloten om een buurtfestival op te zetten in Antwerpen noord, en om iedereen uit te nodigen. Alle mensen van ’t noord, alle mensen van ’t stad. Om een positief antwoord te bieden op de wij-tegen-zij-taal, en vooral het zij-tegen-ons-discours dat de laatste tijd opnieuw weelderig bloeit. Om elkaar te leren kennen, om ‘over het muurtje te kijken’, zoals Jos dat uitdrukt. Jongeren onder elkaar.
En dus sloegen Jos, Yassine, Mara, Mehria, Maxim, Karim, Brent, Reem, Esther, Jitte, Rabab, Lisa, Wali, Esse, Inssaf, Dorien, Thibo, Latifa, Emma, Ali en Christina de handen in elkaar.
Met een actuele oude droom van Martin Luther King, met een flyer, en met een facebook-event dat snel uit haar voegen barstte. En dus werd plots alles grootser, en moesten er plots vrachtwagens besteld worden met een groter podium, geluid, meer eetstandjes, meer voetbalgoalen, meer workshops. Georganiseerd door jongeren uit de wijk, aan de telefoon met allerlei firma’s en verenigingen, alsof ze nooit iets anders hadden gedaan. Dat is een behoorlijk indrukwekkend en ook mooi verhaal.
‘Diversiteit is een realiteit, discriminatie moet stoppen. Dat is de droom van een nieuwe generatie.’
Als er gisteren 4.000 jongeren aanwezig waren vanuit alle windrichtingen van de stad en haar haven, dan is dat niet alleen te danken aan het tomeloze enthousiasme van de jonge wolven die het event zonder enige subsidie hebben georganiseerd. Dan is dat ook omdat de boodschap leeft: diversiteit is een realiteit, discriminatie moet stoppen. Dat is de droom van een nieuwe generatie.
Jos, Yassine, Mehria, Reem, Brent en Co zijn Antwerpse jongens en meisjes. Hun ouders komen uit Antwerpen, uit Tanger, uit Kabul, uit Geel, uit Teheran. Zij weten dat sociale onrechtvaardigheid mensen van elke origine treft. Maar, ze weten uit ervaring ook dat onrecht sterk gekleurd is. In ons land leeft één op drie kinderen van geïmmigreerde arbeiders onder de armoededrempel. België scoort daarmee van alle industrielanden (OESO) het derde slechtste cijfer, vlak na Spanje en de Verenigde Staten. De werkzaamheidsgraad van mensen met een niet-Europese nationaliteit daalde naar 42,7 procent. België scoort daarmee het slechtst van alle 27 EU-landen. Die realiteit botste met de droom van de jongeren.
Voetbalwedstijden zonder scheldpartijen
Een droom, dat we geen voetbalwedstrijden meer meemaken waar supporterende vaders of moeders spelertjes uitschelden voor ‘vuile neger’, zoals een paar weken geleden op linkeroever. Dat we het niet langer tolereren dat mensen worden uitgemaakt voor ‘Vuile Turk’, zoals onlangs nog bij SAS Automotibe in Desteldonk. Dat er een einde komt aan de ranzige en extremistische wij-zij-taal van het Vlaams Belang, het Front National of andere Pegida’s.
En dat er einde komt aan de wij-zij-taal van de extremistische salafi-jihadisten. Dat niemand nog geweigerd wordt op de arbeidsmarkt, omwille van zijn achtergrond of omwille van zijn religieuze overtuiging. Dat iedereen een betaalbare woning kan vinden, en dat niemand wordt uitgesloten omwille van zijn afkomst. Dat er bindende praktijktesten komen, zodat discriminatie kan opgespoord worden, bewezen kan worden en eindelijk ook veroordeeld kan worden.
Er is hoop. Zondag zag ik dat de jeugd nooit zal zwijgen over de dingen die er toe doen. En de droom van Martin Luther King doet er toe. Net zoals twintig enthousiaste jongeren die door samenwerking bergen verzetten, ertoe doen. Respect voor #DiversityInAntwerpCity
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier