Jean Blaute: ‘Mijn leven kent geen gebrek aan rock-‘n-roll’

Jean Blaute is muzikant en producer. Binnenkort verschijnt zijn autobiografie Met vallen en opstaan. Maar hoe is hij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had hij 27 minuten en 15 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Een bangerik ben ik nooit geweest – mijn leven kent geen gebrek aan rock-’n-roll. Maar nu vraag ik me toch soms af hoe wij zullen overleven als werkelijk álles zo duur wordt. En boos word ik van alles waar die crimineel van een Trump mee gemoeid is, en hoe zijn succesvolle leugencultuur overal ingang vindt.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Streef naar schoonheid en eendracht in plaats van haat en verdeeldheid te zaaien. Cliché nummer zoveel, ik weet het. En helaas zeer utopisch.

Wat is uw grootste prestatie?

Mijn zelfverworven onafhankelijkheid en plantrekkerij.

Wat is uw grootste mislukking?

Administratief en zakelijk ben ik een ramp. Ik zwalk gelukkig niet over straat met een bedelstaf, maar ik draag er toch de gevolgen van. En ook verschillende relaties heb ik zien mislukken.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Op m’n 19e was ik toegelaten op het Berklee College of Music in Boston, toen het enige conservatorium waar je een jazzopleiding kon volgen. Maar dat heb ik domweg niet gedaan. En drie jaar geleden was ik voor het eerst in Bordeaux, een stad waarop ik instant verliefd werd. Als ik dertig jaar jonger was geweest, was ik meteen verhuisd.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

De dagen achter de toog van onze muziekwinkel in Zottegem met mijn wijze, liefdevolle en humoristische moeder. En de jazzconcerten met mijn vader, zoals dat van Ray Charles in Bozar toen ik 17 was.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Niets bijzonders, wel het essentiële. Ik ben geen vervuiler en rijd weinig met de auto. En dan nog: op ecostand, als een oude pépé.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Dat valt goed mee, omdat ik het niet uitlok.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Sinds anderhalf jaar hebben we een Cavalier King Charles Spaniël, Whoopi. En ja, zij kan me enorm ontroeren en doen lachen.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Dat ik als jonge gast niet naar Boston ben getrokken.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

De geschiedenis herhaalt zich niet, de mechanismen wel. En die zijn nu even akelig als toen.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Alles van The Beatles, Beethoven en de groten van de jazz. Het oeuvre van Elsschot, Buysse en Boon. En verder Kandinsky, Hopper, Pollock, Vermeer, Rembrandt.

Waarover zou u meer willen weten?

Over alles. Ik ben een omnivoor van het bevattelijke werk en verslind documentaires over mieren, rare bloemen en exoplaneten.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Stilaan word ik er zelf één. Maar ik geef wel af en toe, als ik zeker weet dat het geld ook echt naar dat goede doel gaat.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

De balans tussen twee karakters – en in mijn geval twee culturen, mijn vrouw is Dominicaans – nastreven. Botsingen laten gebeuren. Leren zwijgen.

Vindt u seks overschat?

In de media wel, thuis niet.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Ze zijn beiden al twintig jaar dood, ik mis hen verschrikkelijk. Gelukkig droom ik vaak over hen, dat helpt.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Vooral veel medicatie slikken. Maar ik let ook op mijn voeding, rook niet meer en drink veel minder – al ben ik ook geen patertje geworden.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Niet zolang hier rond me geen bommen vallen. Ik zou niet weten waarheen.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Als je over enig talent beschikt, gebruik het dan ten volle, zonder aan nitwits te vragen of het goed is.