?Decodex? van Philippe Decouflé.
Philippe Decouflé is thuis de leukste. Sinds de eerste doortocht van zijn gezelschap DCA in België, bijna tien jaar geleden, is het met zijn werk telkens lachen geblazen. Bovendien beschikt de Franse choreograaf over visuele fantasie, acrobatische precisie en een gevoel voor ritme waaraan veel podiumkunstenaars een puntje kunnen zuigen. Zijn grillige en vaak surrealistische producties spiegelen zich aan het circus, aan stripverhalen en videoclips. Daarbij mogen we de uitzinnige pakken van de inventieve costumier Philippe Guillotel niet vergeten.
Dat de vorm van Decouflés spektakels tegelijk de inhoud ervan is en zich schijnbaar niet met grote ideeën bezighoudt, doet niets af aan de waarde van het werk. Het zal het publiek overigens een zorg zijn. Aandoenlijk om zien is hoe Decouflé altijd opnieuw de twijfelaars met een Franse kwinkslag aan zijn kant krijgt. Want het publiek is dol op de prettig gestoorde kapsones in ?Codex? (1987), ?Technicolor? (1988), ?Triton? (1990) of ?Petites pièces montées? (1993). De doorbraak kwam er met de door Decouflé georkestreerde openingsceremonie voor de Olympische Winterspelen van Albertville (1992). Decouflés grootste verdienste is wellicht dat hij het grote publiek warm maakte voor hedendaagse dans en dans in het algemeen.
Dat is niet anders met ?Decodex?, de recente productie die vorige maand de derde Biënnale van Charleroi/Danses opende. Decouflé brouwt alweer een spektakel dat erg lijkt op de vorige stukken en tegelijk een tikkeltje anders is. De nieuwe choreografie borduurt voort op het universum van ?Codex? : de blubberige waterwezens met SF-uitstraling maken opnieuw de dienst uit. De openingsscène alleen al is spek voor de bek van Trekkies : terwijl een stroboscopisch lichtspel de pakken van de wiebelende molecule-mannetjes elektrificeert, wacht ik tevergeefs op de kreet ?Beam me up, Scotty !? Maar dat is zonder de Franse yé-yé-zanger vertolkt door Christophe Salengro, de slungelig lange hoeksteen van Decouflés gezelschap gerekend. De Cartesiaanse variant die hij met uitgestreken gezicht de zaal in slingert, windt er geen doekjes om : ?Je danse, donc je suis/Je danse, donc tu me suis.? Over dans gaat het in ?Decodex? dus wel degelijk. Gymnastische neoklassiek wordt zonder moeite gekruist met de bewegingen van de marionet (aan ringen, toestellen en zelfs in een minitheater). De wereld is een poppenspel.
Paul Verduyckt
Op 22, 23 en 24/5 in Antwerpen (deSingel).
Decodex van Philippe Decouflé : de wereld is een poppenspel.
