Oef zeg, dat ging snel liggen. Met die PMA-pilletjes en het ‘schuldig verzuim’ – dixit een Vlaamse krant – van minister van Volksgezondheid Magda Aelvoet. Dan was dat in de lente van 1999 even anders, met die dioxine. Toen vonden we het nog met z’n allen normaal dat ministers van het eerste tot het laatste moment verantwoordelijk zijn voor alles wat er op hun terrein ook maar mis kan lopen. Een minister van verkeer voor het verkeerslicht dat niet werkte op de hoek van de straat. Een minister van ruimtelijke ordening voor een lijntje dat in de jaren zeventig fout werd getrokken op een gewestplan. En een minister van volksgezondheid voor een lijntje dat te veel werd gesnoven, of voor een fataal pilletje dat via welke weg dan ook belandt in handen van mensen die jong zijn en iets willen slikken.
Iedereen die het moest weten en een beetje oog heeft voor de werkelijke samenleving, wist dat er ‘designerdrugs’ circuleren. De kwestie is dat wat wettelijk niet mag bestaan, ook niet bestaat. En dat de gevolgen van dat onbestaande dus ook niet bestaan. Drugs mag niet, dus testen we ook niet wat er dan wél aan rommel in het circuit rondgaat. In Nederland doen ze dat wel. ‘Maar van zo’n service voor de gebruikers is in België nog geen sprake’, zegt Aelvoet dan. ‘Zo’n voorstel zou politiek bijzonder gevoelig zijn.’
Wellicht is dat laatste het echte en structurele schuldig verzuim. Iets waar die arme Magda overigens niet voor moet hangen. De wijze waarop de politiek terugdeinst voor de clichés in de beeldvorming, de angst voor de platitudes van de mensen met hun Groot Gelijk en dito mond. Een links en een rechts gelijk, een Vlaams en een Waals gelijk, een politiek correct en een politiek incorrect gelijk. Als politici het zo ontstane clichébeeld van de samenleving ook hanteren als kader voor hun doen en laten, en als sommige noodzakelijke ingrepen dus worden nagelaten omdat het ‘politiek bijzonder gevoelig’ ligt, zeg dan maar adieu aan de wijsheid en de rede en dus ook aan het goed bestuur.
Dat was lang geleden al de essentie van de ‘wafelijzerpolitiek’: totaal onredelijk voor wie de werkelijke sociaal-economische situatie en noden van Vlaanderen en Wallonië kende, maar het systeem kon niet worden doorbroken vanwege communautaire factoren die totaal vreemd waren aan de concrete inhoud van de dossiers.
Om die redenen staan er anno 2001 in een gemiddelde Nederlandse gemeente meer onbemande camera’s dan in heel Vlaanderen. Omdat men bang is voor de toorn van rechts is dat migrantenstemrecht er ook nog altijd niet, en omdat men bang is voor de hoon van links zou men ook aarzelen om crimineeltjes van allochtone afkomst al te hard aan te pakken. Zo krijgt men het dus ook niet uitgelegd dat het perfect mogelijk is om drugs in de samenleving niet te tolereren en het gebruik ervan te ontraden én om tegelijkertijd ervoor te zorgen dat de pilletjes die dan toch in omloop zijn te testen op hun gevaren.
Mag niet, want het bestaat niet.
Als het niet mag, moet het gerecht erachteraan. Dat gerecht moet dan ook kunnen werken natuurlijk. Daarbij is geheimhouding, hoe moeilijk ook, wel eens nodig. Pest en cholera.
Schuldig is in deze al wie van het drugsbeleid van deze regering een karikatuur heeft gemaakt. Dat zijn er zeer velen, te beginnen met de auteurs ervan die zelf, uit vrees voor wat links (Legaliseer nu!) en rechts (De permissieve samenleving!) ervan zouden vinden, zijn beginnen te fluisteren.
Filip Rogiers
