JA

‘In België heeft slechts een op de acht universitaire genetische centra een accreditatie voor de uitvoering van de vaderschapstest. Zo’n niet-geaccrediteerd centrum zou dat onderzoek volgens senator Nyssens wel mogen doen en privélaboratoria, die wel geaccrediteerd zijn, niet. Dat is onlogisch.

In ons laboratorium kan iedereen een persoonlijke vaderschapstest aanvragen om zijn twijfels over biologisch vaderschap weg te nemen. Ik zie geen enkel ethisch probleem. Elke man of vrouw heeft het recht om te weten wie de biologische vader is van zijn of haar kind. De toestemming van alle onderzochte partijen is voor dit onderzoek vereist, en in het geval van een minderjarig kind is ook de handtekening van een wettelijke ouder nodig.

De toestemming van beide ouders verplichten, zal niemand goed doen. In veel gevallen zal een van beiden geen toestemming geven. De ouders betrekken er dan advocaten bij en spannen soms zelfs een rechtszaak aan. Dat is een trauma voor iedereen, ook voor het kind. De procedure duurt heel lang, het gezin valt vaak uiteen en dat is zeker niet het beste voor het kind. Een simpele test kan de ongerustheid over biologisch vaderschap wegnemen: in 85 procent van de onderzochte gevallen blijkt de wettelijke vader ook de biologische vader te zijn.

Een ander argument is de privacy. Mensen blijven liever anoniem en daar heb ik alle begrip voor. Het wetsvoorstel houdt in dat je zelf naar een testlaboratorium zult moeten gaan: je moet je daar identificeren, je moet met de arts praten. Uiteraard bestaat er dan een grote kans op herkenning door een van de medewerkers van het testlab. Waardoor de privacy, nochtans een fundamenteel recht, in het gedrang komt.’

NEE

‘De beslissing om een vaderschapstest uit te voeren ligt volledig bij de ouders als het kind minderjarig is. Niemand vraagt zijn toestemming en dat is een schending van zijn privacy. Naar mijn mening moet je altijd een onafhankelijke derde partij bij de zaak betrekken, bijvoorbeeld een rechter. Hij of zij kan beslissen of de uitvoering van de test in het belang van het kind is. Is het kind meerderjarig, dan kan het best gebruikmaken van zijn recht om zijn biologische ouders te kennen. Maar tot dan is het aan de rechter om te beslissen. De gerechtelijke procedure, zoals ze vandaag verloopt, kan misschien wel veel minder zwaar en korter.

Ik ben het eens met senator Nyssens: voor dit soort onderzoek moet je de toestemming van beide ouders vragen. Dat de test alleen maar op het verzoek van de vader gebeurt, vind ik begrijpelijk maar onaanvaardbaar. Het kind draagt DNA van beide ouders, dat betekent dat de moeder – ook al louter door onderzoek van het kind – onvermijdelijk ook onderzocht wordt. Haar toestemming is dus noodzakelijk. Wil ze die niet geven, dan kunnen de ouders altijd een beroep doen op de rechter, zoals in elke andere conflictsituatie. Als er nood aan die test is, zijn er wellicht problemen in het gezin. De rechter kan hierin wat objectiviteit brengen. Relatieproblemen los je niet op met een test.

Ons laboratorium is blijkbaar het enige geaccrediteerde niet-commerciële laboratorium voor vaderschapstests. Wij testen bij minderjarigen enkel in opdracht van de rechtbank. Er is geen gebrek aan privacybescherming: de resultaten van de test worden enkel aan betrokkenen en hun raadsleden bekendgemaakt. Het lijkt me ook logisch dat de arts de identiteit van de onderzochte personen kan vaststellen. Ik besef dat je overal ter wereld de test kan bestellen via het internet. Maar als dit wetsvoorstel, met wat aanpassingen, een wet wordt, geef je de mensen toch het signaal dat ouder zijn geen spelletje is.’

Natalja Jerjomkina