‘Waarom word ik door Spinvis betoverd, en doet Eefje de Visser mij helemaal niets?’

Ik speel dezer weken herhalingen van mijn leven af.

Mijn leraar Nederlands staat op de achtergrond met pretoogjes te gniffelen terwijl mijn lerares wiskunde me probeert te troosten. Ik huil, een beetje, zoals ik dat ook de eerste dag van dat schooljaar had gedaan. Ze zegt dat ze me er maar wat graag had doorgelaten, maar aangezien ik nog minder punten had voor mijn herexamens in augustus (wiskunde, chemie, fysica) dan in juni was dat, tja, wiskundig onmogelijk.

Als ik in deze lockdown op het einde van elke dag een wandeling door Antwerpen maak, luister ik naar muziekalbums die ik vroeger heel vaak heb opgezet. Net zoals op televisie straks heruitzendingen moeten worden getoond, speel ik in mijn hoofd herhalingen van mijn leven af, nu ook ik maar weinig nieuwe opnames kan maken. Bij Free Record Shop in Mortsel kocht ik net voor ik naar het atheneum fietste om te horen of ik geslaagd was voor het zesde jaar middelbaar Goochelaars & geesten van Spinvis.

Dat album, dat toen in 2007 net was verschenen, is een verzameling van losse nummers en muziekjes die Erik de Jong in de jaren ervoor had verzameld. Het geweldige Wespen op de appeltaart staat erop, maar eigenlijk zijn alle nummers even goed als alles op zijn bekendere platen. Ik ben een fan zoals ik maar van heel weinig muzikanten fan ben. Aan het begin van dit jaar zag ik De Jong, samen met Saartje Van Camp, in de Rataplan. Ze speelden nummers die ondertussen al bijna twintig jaar in mijn leven zijn, en het was het mooiste, warmste concert dat ik in heel lang had gezien. Dat zal ook nog wel even zo blijven.

Rond Goochelaars & geesten hangt nog altijd de nazomer die begon na die ellendige weken in augustus, toen ik probeerde te studeren voor vakken die mij absoluut niet interesseerden. Het blijft moeilijk om uit te leggen. Waarom word ik door Spinvis betoverd, en doet Eefje de Visser mij helemaal niets? Zijn stem is wondermooi, zijn beelden perfect gekozen.

Ik wilde die leraar Nederlands, van wie het gerucht ging dat hij nog bij zijn moeder woonde, nooit meer onder ogen komen. Aangezien ik wel een diploma nodig had om aan de universiteit te beginnen, heb ik dat in het tweedekansonderwijs in Hoboken behaald. Dat werd het mooiste schooljaar van mijn leven, tussen mensen die allemaal een tweede kans verdienden. Er stond niemand in de achtergrond te gniffelen.