‘Beeld u heel even een politiek landschap in waarin er helemaal geen peilingen bestaan’

Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.

Wie had kunnen denken dat het uiteindelijk Stefaan Walgrave zou zijn, een doodbrave professor aan de Universiteit Antwerpen, die Joachim Coens over de kling joeg? Veel CD&V’ers waren vrijdag nog niet bijgekomen van het nieuws dat hun partij vandaag kleiner is dan de PVDA – het was nog zwart voor hun ogen – toen Coens zijn vertrek al aankondigde. Commentatoren smeekten hem al maanden om op te stappen, zonder resultaat. Een primeur ook meteen voor Walgrave: nooit eerder nam een voorzitter na een peiling ontslag. Dit was de spectaculaire catharsis van een gedoemd voorzitterschap.

De ochtend nadien – ik lag in bed, katerig van de adrenaline die vrijdagavond door mijn lijf stroomde – moest ik mezelf eraan herinneren dat ik eigenlijk radicaal tégen politieke peilingen ben.

Het is typisch zo’n mening van een student politieke wetenschappen die met het ouder worden in nevelen gehuld raakt. Te vergelijken met alle republikeinen die zich ondertussen verzoend hebben met het koningshuis, of er in ieder geval niet aan denken om koning Filip te proberen afzetten. Peilingen zijn er, peilingen zullen er altijd zijn. Journalistiek is nu eenmaal – ik klaag niet – een onderdeel van de amusementsindustrie. Maar beeld u heel even een politiek landschap in waarin er helemaal geen peilingen bestaan.

Een utopie.

Toegegeven, een utopie waarin Joachim Coens nog altijd voorzitter is van de CD&V, maar verder lonkt het rijk der vrijheid. Het geval wil dat we zonder peilingen helemaal niets weten over de staat van partijen. Het zijn die rondvragen, en enkel en alleen de resultaten daarvan die de toon bepalen waarop er over partijen en politici wordt gesproken. (Als Vooruit nog altijd tegen de bodem zou hangen, was voorzitter Conner Rousseau brutaal uitgelachen voor zijn deelname aan The Masked Singer.) Zonder die peilresultaten zouden we blind varen, en helemaal geen brandstof hebben voor alle analyses, commentaren en soms gewoon slap gelul over de koers van partijen. Het enige verdict valt op verkiezingsdag, de pseudowetenschappelijke tussenstanden blijven ons bespaard.

Mij lijkt dat hemels, eerlijk gezegd, hoewel het voor iedereen afkicken zou zijn van de soapy verhaallijnen die we onszelf op basis van die cijfertjes over partijen vertellen. Als student politieke wetenschappen beeldde ik me altijd in dat journalisten vervolgens op de vrijgekomen ruimte meer zouden schrijven over beleidsdossiers en andere wereldproblemen. Daar zou ik nu mijn hart wat voor vasthouden, maar het blijft een heerlijke dagdroom.