‘Kroniek van een aangekondigde moord’

‘Veel medeleven met het dramatisch en hartverscheurend gebeuren, veel politiek vluchtgedrag maar bitter weinig introspectie en zelfonderzoek’, schrijft Jean-Marie Dedecker na de dood van een jonge agent in Schaarbeek.

Een politieagent van 29 lentes jong werd in Schaarbeek ritueel gekeeld door een religekke moslim, zijn collega werd ook neergestoken. Alahoe Akbar. De extremist, Yassin Mahi, groeide op in een geradicaliseerde Marokkaanse moslimfamilie. Hij stond op de lijst van OCAD, onze Staatsveiligheid, en van CELEX, de hitlijst van gevaarlijke gedetineerden. De geweldenaar maakte het zo bont in de bajes dat hij zes keer overgeplaatst diende te  worden. Het surrealisme van de Belgische staat kan niet beter in beeld gebracht worden dan met de kroniek van deze aangekondigde dood. De overheid was er als de kippen bij om de procedure – die deze door de Staatsveiligheid gevolgde extremist vrijliet – toch correct was verlopen, nadat hij zich op een politiebureau aanmeldde met de mare dat hij een agent zou vermoorden, en onverrichterzake in het universitair ziekenhuis Saint-Luc was afgezet. De schaamtegrens ligt diep onder de catacomben van het justitiepaleis aan het Poelaertplein.

Veel medeleven met het dramatisch en hartverscheurend gebeuren, veel politiek vluchtgedrag maar bitter weinig introspectie en zelfonderzoek. De leiding van parket en politie hunkert immers zo wanhopig naar de goedkeuring van progressieve critici en linkse zoetwaterpolitici dat ze vaak meer bezig is met public relations dan met het voorkomen en opsporen van misdadigers, meer met het beschermen van haar eigen reputatie dan met het beschermen van het publiek en haar eigen mensen.

Dan zien de agenten onderaan de hiërarchische ladder ook nog dat vervolging de moeite niet waard is, vanwege de ontoereikende straffen die volgen op een veroordeling. De belangrijkste tekortkoming van ons strafrechtsysteem ligt niet in zijn buitensporige gestrengheid of zijn neiging om onschuldige mensen op te sluiten, maar in zijn overduidelijke falen om de wet te handhaven en de burger te beschermen tegen de onbeschaamdste misdrijven. Rechters leggen de daders lichte straffen op, en de media censureren hun berichtgeving. Dit allemaal om zogezegd geen raciale en religieuze spanningen aan te wakkeren of munitie te verschaffen aan rechtse populisten. Zo kregen zes groepsverkrachters van een Brusselse rechter vorig jaar enkel een voorwaardelijke straf, en moesten ze verder enkel maar een opstel schrijven over ‘gelijkheid en respect’.

(Lees verder onder het artikel.)

Die moord op de jonge agent in Schaarbeek bewijst echter weerom dat er een olifant in de kamer staat die niemand durft te benoemen. Jarenlange ongecontroleerde immigratie heeft de leefwereld in onze grote steden grondig veranderd, met opdelingen in etnische enclaves, getto’s en zelfs no-go-area’s, waar de afwezigheid van recht en orde en van een echte economie er toe geleid heeft dat een informeel wettelijk systeem er vrolijk gedijt, gebaseerd op diefstal, criminaliteit, religieus extremisme en drugshandel. De angst om van racisme of islamofobie beschuldigd te worden heeft onze maatschappij ontwricht en de vrije loop gelaten aan roeptoeters die er zich met stoplappen van bedienen.

Niets speelt echter zo sterk in het voordeel van extreemrechts als liegen over de uitwassen van het migratieprobleem, en te doen alsof we leven in oase van gelukzalige middelmatigheid. Negenduizend Afghanen stroomden onlangs nog ons land binnen, waardoor ons opvangprobleem terug uit haar voegen barstte en recordhoogten bereikte. Tot 100.000 asielzoekers zullen er tegen eind dit jaar hier aangeland zijn, voorspelt onze staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole De Moor. Alleen Oostenrijk kreeg er met 12.000 ooit nog meer Afghanen over de vloer. Na de machtsovername door de taliban liet de gedefenestreerde kanselier Kurz al verstaan dat hij niet nog meer Afghanen wilde opvangen. Hij had het onder meer over problemen met integratie van Afghanen in de Oostenrijkse samenleving. ‘Mensen opvangen die niet geïntegreerd kunnen worden, is een gigantisch probleem voor ons land.’

De Koran inspireert de geesten. ‘Ik ben oprecht geen racist maar sommige groepen maken het wel heel lastig om dit standpunt vol te houden’, zei mijn vader zaliger een kwarteeuw geleden al. ‘Iedereen welkom, maar je moet je manieren houden’, was zijn devies. Liberaal-democratische samenlevingen zijn immers vreedzamer, welvarender en toleranter dan autocratische, zoals Tsjetsjenië of Albanië, en dan theocratische zoals Iran of Afghanistan. Immigranten uit die landen brengen doorgaans ouderwetse conservatieve familie- en opvoedingspatronen mee, evenals gezagsproblemen en een geweldcultuur, die allen haaks staan op onze waarden.

De waardenopvattingen van een aanzienlijk aantal migranten uit islamitische landen slijten zelden of niet in hun landen van aankomst, en worden per generatie doorgegeven. De reden daarvoor moet vooral gezocht worden in religieuze verschillen en niet zozeer in etnische. Hun door religie gestuurde opvattingen (zoals over vrouwen) belemmeren hen en dwingen hen om parallelle samenlevingen te vormen. De Iraans-Nederlandse schrijver Kader Abdolah nam vorig jaar geen meel in de mond in Zeno van De Morgen: ‘Hoe ik de Marokkanen beschrijf is gewoon de realiteit. Zij zitten in de prostitutie- en drugswereld en ik heb zelf ook harde klappen van hen gekregen. Maar zo zit onze samenleving vandaag in elkaar. Ze proberen via deze klappen hun weg in de wereld te vinden. Ook zij zijn zoekende. Alleen zoeken ze op een brutale manier, door harde klappen uit te delen dus, en door het ene na het andere meisje te gebruiken en weg te gooien, en hun identiteit daaraan op te hangen.’  

Het probleem is een olievlek sedert Europa een ontschepingsplatform geworden is voor echte en vermeende vluchtelingen. Zweden heeft er de laatste decennia procentueel het meeste opgevangen. Net zoals in Brusselse gemeenten wachten in sommige Zweedse wijken ambulances en brandweer op politiebescherming vooraleer ze gehoor geven aan spoedoproepen. De Zweedse politie wijst drieënvijftig van zulke “kwetsbare gebieden” aan, waar auto’s in de fik worden gestoken en kinderen worden beroofd en in elkaar geslagen. Ze meldt een gebrek aan medewerking van de inwoners, waardoor er minder mensen aangehouden en vervolgd kunnen worden, en wetteloosheid welig tiert.

(Lees verder onder het artikel.)

Volgens de Zweedse raad voor misdaadbestrijding, de Brotdförebyggande radet, is het aantal schietpartijen sedert de massamigratie vanaf 2013 de hoogte in geschoten. In 2020 waren er niet minder dan 242 al of niet gelukte bomaanslagen, en in het voorjaar van 2021 al 209. Het multiculturele verdraagzame Zweden registreert nu het grootste aantal doden door vuurwapens van Europa. De radicaal-rechtse Zweden Democraten (SD) hebben erop gekapitaliseerd en zijn er nu aan de macht. In ons land is de etnische smeltkroes van het aantal bajesklanten ook omgekeerd evenredig met deze van de bevolking. Eind 2020 zaten er 3.059 criminele illegalen in onze gevangenissen (kostprijs 159 miljoen euro aan 142 euro per dag). Vandaag is hun aantal al opgelopen van 30 naar 40% van de gedetineerden.

De Deense sociaaldemocraten hebben in 2018 een antigettowet ingevoerd om enclaves te ontmantelen waar de helft van de bevolking niet-westers is, waar een hoge werkloosheids- en lage scholingsgraad heerst, waar de criminaliteit driemaal hoger is, en het gemiddelde inkomen de helft lager dan het regionale. Niet-geëmancipeerde vrouwen krijgen zelfs geen uitkering, en migrantenkinderen die geen Deens spreken mogen er niet naar school. De Deense socialistische migratieminister is Mathias Tesfaye, zoon van Ethiopische migranten.

Daniel Schwammenthal van het Transatlantic Institute van het American Jewish Committee in Brussel, zei in 2018 al: ‘De ijzeren regel in de politiek is: als er echte problemen in de samenleving spelen en de verantwoordelijke partijen doen er niets aan, dan springen de onverantwoordelijke partijen erbovenop.’ Een wijs man, die Daniël in de leeuwenkuil.