Een groep jonge Belgen met Afrikaanse roots wijzen graag op de geschiedenis van de strijd tegen racisme en voor betere levensomstandigheden van de Afrikaanse gemeenschap in ons land.
De bijdrage van Tom Naegels (‘Fuck white people’) in De Standaard bewijst nogmaals de onwetendheid van Vlaamse intellectuelen over de situatie van de Afrikaanse gemeenschap in België.
Het activisme van zwarten in de Verenigde Staten en in België valt niet zomaar te vergelijken. Afro-Amerikanen hebben een geschiedenis van 400 jaar slavernij. Mensen en organisaties hebben zich doorheen die lange en pijnlijke geschiedenis verzet en strategieën bedacht om als gelijkwaardige burgers behandeld te worden. Dit is niet vergelijkbaar met de meer recentere migratiegeschiedenis van Afrikanen in Vlaanderen.
De strijd tegen racisme van de Afrikaanse gemeenschap in België is niet nieuw.
Toch bestaat er een wisselwerking tussen het activisme van Afro-Amerikanen en Europese inwoners van Afrikaans origine. De eerste Pan-Afrikaanse Conferentie werd in 1900 georganiseerd in Londen. In 1919 organiseerde de bekende Afro-Amerikaanse socioloog WEB Dubois een Pan-Afrikaanse conferentie over de situatie van mensen van Afrikaanse origine in Parijs. Eén van de deelnemers was Paul Panda Farnana, een van de eerste Congolese studenten én activisten in België.
In datzelfde jaar richtte Farfana met andere Congolezen het platform Union Congolaise op met een socio-culturele werking avant la lettre. Bovendien klonken toen ook al eisen tegen het koloniaal beleid van België in Congo. De vereniging had als algemene doelstelling de levenstandaard van haar gemeenschap te verbeteren. De vereniging slaagde er dan ook bijvoorbeeld in om door België gesubsidieerde vormingen voor Congolezen te organiseren.
Het bestaan van de Union Congolaise toont aan dat de strijd tegen racisme en voor betere levensomstandigheden van de Afrikaanse gemeenschap in België niet nieuw is. Elke generatie na de Union Congolaise heeft een bijdrage geleverd in die emancipatiestrijd voor meer rechten. Wat vroeger begonnen is als een eis van de Congolese gemeenschap is de strijd geworden van vertegenwoordigers uit de verschillende Afrikaanse gemeenschappen.
Eén van de hoogtepunten van die structurele aanpak is de oprichting van het Afrikaans Platform midden jaren negentig. Dat platform was het resultaat van een structurele strijd van de Afrikaanse gemeenschappen. In haar hoogtepunt telde het platform meer dan 150 Afrikaanse lidorganisaties uit gans Vlaanderen. De lange strijd van die generatie heeft het mogelijk gemaakt dat vandaag organisaties zoals Kilalo, Ayo, NAAG, Kolamela, Kuchukua Hutua actief zijn.
Dit brengt ons tot de essentie van de zaak. Niet de gemeenschap staat hier ter discussie maar het bestaan van een structureel racisme en het koloniale gedachtegoed in België . De discussie over hoe het verder moet met de doelstellingen en de strategie van het zwart activisme wordt elders gevoerd.
België, dus ook Vlaanderen, moet zijn koloniale verleden eindelijk eens onder ogen zien en zijn politieke en juridische verantwoordelijkheid nemen. De vanzelfsprekendheid en de zelfzekerheid waarmee blanke Vlaamse jongeren een lied dat het kolonisatie verheerlijkt zongen is symptomatisch voor het racisme in onze samenleving dat trouwens niet alleen in (extreem)rechtse milieus circuleert.
Naast de algemene eisen die de zwart Afrikaanse gemeenschap deelt met bijvoorbeeld de Marokkaanse of Turkse gemeenschap heeft ze ook specifieke eisen, bijvoorbeeld een grotere aandacht in het onderwijs voor het koloniale verleden en meer kennis over de situatie van zwarten in België. Moeten racistische incidenten zich blijven opstapelen voor er beleidsmatig iets ondernomen wordt?
Patrick N’siala, Tracy Tansia, Omar Ba, Sabrine Ingabire, Ted Bwatu, Nadia Nsayi, Moussa, Don Pandzou, Sandrine Ekofo, Mohamed Barrie, Lieven Kandolo, Emmanuel Iyamu, Tracy Enta, Dallila Hermans.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier