Boze ouders in het Parlement: ‘Implodeert de kinderopvang, dan stort de maatschappij in’

Boze ouders nemen vandaag, 8 maart en Internationale Vrouwendag, voor de veertiende keer plaats op de publiekstribune tijdens de plenaire sessie van het Vlaams Parlement. Ze doen dat met hun kinderen op schoot en ze krijgen de steun van vrouwenorganisaties.

‘Als goede kinderopvang ontbreekt, dan zijn vooral vrouwen de dupe’, zegt Heleen Struyven van het Crisiskabinet Kinderopvang, dat de actie ‘Kind en Gezien’ op poten zette.

Hoe is de actie ontstaan?

Heleen Struyven: De inspiratie kwam van enkele Gentse ouders. Zij zitten met de handen in het haar omdat hun crèche iedere woensdag moet sluiten door personeelsgebrek. Door onze kinderen mee te nemen naar het Vlaams Parlement willen we de impact van wachtlijsten en crèchesluitingen op het leven van jonge ouders zichtbaar en tastbaar maken voor politici.

Wij riskeren de eerste generatie jonge vrouwen te zijn die erop achteruitgaat.

Wat verwachten jullie van de actie op 8 maart, Internationale Vrouwendag?

Struyven: Het zijn niet altijd dezelfde ouders die komen, maar er komen iedere keer nog nieuwe mensen bij. We hebben al meer dan 60 inschrijvingen. Dat is een grotere opkomst dan gewoonlijk en we hopen voor de komende edities ook op een volle tribune. We zijn heel dankbaar dat een aantal vrouwenorganisaties, waaronder Furia, Femma, Rebelle, ZIJkant en de Vrouwenraad, zich bij onze actie hebben aangesloten. Zij roepen hun leden op om mee te doen en vaardigen ook een eigen delegatie af.

Waarom doen ze dat?

Struyven: Voor de vrouwenemancipatie en het feminisme is toegankelijke, betaalbare en kwalitatieve kinderopvang altijd een belangrijk strijdpunt geweest. Het is een vrouwenissue par excellence, omdat we weten dat vrouwen als eerste de dupe zijn wanneer die kinderopvang ontbreekt of wegvalt. Wij riskeren de eerste generatie jonge vrouwen te zijn die erop achteruitgaat. Op dit moment zijn er nog altijd 7500 plaatsen te weinig in de Vlaamse kinderopvang. Ouders die wél een plaats kunnen bemachtigen, worden soms geconfronteerd met beperkte openingsuren omdat er te weinig personeel is. En dan is er nog de ongerustheid over de kwaliteit van de opvang door dat personeelstekort, boven op de verplichte sluitingen en de wantoestanden. Als je weet dat goede kinderopvang al een strijdpunt was van de Dolle Mina’s begin jaren 1970, dan is het toch hallucinant dat we die strijd in 2023 nog altijd voeren? Minstens zo belangrijk is dat de vrouwenorganisaties ook opkomen voor wie in de fel geplaagde sector werkt: dat zijn voor 97 procent vrouwen.

Welke eisen hebben die organisaties voor de vrouwen die in de kinderopvang werken?

Struyven: De mensen die onze kinderen opvangen, moeten drin- gend meer appreciatie krijgen. Een hoger loon, maar zeker ook betere arbeidsvoorwaarden. Je moet eens kijken naar Care-er.be, de nieuwe website waarmee de Vlaamse overheid mensen wil stimuleren om te kiezen voor een job in de zorgsector. Een carrière in de zorg lijkt wel een sprookje, als je die campagne mag geloven. De realiteit is anders. Ook in de kinderopvang, waar te weinig begeleiders verantwoordelijk zijn voor te veel kinderen. Door die hoge werkdruk vallen mensen massaal uit, waardoor de druk op de overblijvers nog groter wordt. Als we willen vermijden dat de sector instort, dan moet er véél meer geld worden geïnvesteerd, zodat, onder meer, het aantal kinderen per begeleider naar omlaag kan. Negen kinderen voor één begeleider is echt te veel.

Hallucinant dat we die strijd nog altijd moeten voeren.

Over de oplossingen lijkt toch consensus te bestaan?

Struyven: Iedereen lijkt te begrijpen dat er geïnvesteerd moet worden, maar of de politiek zich bewust is van de sense of urgency? De honende reacties van sommige parlementsleden doen vermoeden van niet – herinner u de sneer over de vaders van Liesbeth Homans (N-VA) en de geïrriteerde reactie van Jean-Jacques De Gucht (Open VLD) op het gehuil van een baby. Je zou denken dat onze politici weinig voeling hebben met de zorgen van jonge ouders. Nochtans vertelde kersverse vader en Open VLD-voorzitter Egbert Lachaert in Villa Politica onlangs zelf dat zijn vriendin voorlopig niet aan het werk kan, omdat het gezin nog geen kinderopvang heeft gevonden. In ieder geval moet de maatschappelijke druk worden opgevoerd. Het is uniek dat de sector samen met de ouders actievoert, en we hebben die massa nodig. Vergeet niet dat, als de kinderopvang implodeert, de hele maatschappij in elkaar stort. Zelfs wie alleen met een economische bril naar de kinderopvang kijkt, moet dat beseffen.