In zijn tweede solo bij de Brusselse galerie Nathalie Obadia kruist duivel-doet-al Joris Van de Moortel (Gent, 1983) artistiek de degens met Pieter Bruegel, Hans Holbein, William Blake en James Ensor: giganten die hun apocalyptische visioenen aan het canvas toevertrouwden. Het duel resulteert in grote, wervelende olieverfschilderijen op doek en/of immersieve installaties die tonen dat de wereld nog steeds een plek van chaos, geweld en gekte is. Alsof Van de Moortel, die behalve plastisch kunstenaar ook muzikant is, aan het jammen is met de westerse kunstcanon, maar dan op volume elf, met de nodige dissonante tonen.
Het zijn grillige gesamtkunstwerken, waar neonlichten, kapotte gitaren, hout, aluminium of plexiglas in opduiken, wat echo’s oproept aan de popartassemblages van Robert Rauschenberg. Veel van zijn heerlijk stuiterende objecten vloeiden voort uit live performances, al hoort hij zelf liever de term ‘antishows’. Het zijn levende sculpturen die tot beelden stolden, voortgedreven door de interactie tussen artiest en publiek. Dat bewijst de video Weird Weirdness – Bizarre Bizarrerie, die illustreert hoe Van de Moortel, die eerder samenwerkte met Mauro Pawlowski, AF Vandevorst, Spectra Ensemble en het Nationaal Orkest van België, zijn eigen mythologie en iconografie bijeen mixt: met een gezonde punkrockattitude en desnoods ook met de hulp van een stel tarotkaarten.
De dulle bas is een ontregelde riff op Bruegels Dulle Griet. L’Ange est le pendu knipoogt naar de skeletten van James Ensor. Als kapitein van zijn eigen schip der dwazen navigeert Van de Moortel over woelige wateren langs allerlei invloeden, media en materialen, het lelijke en het schone, en het aardse en het profane, met als mantra ‘alles wat kapot is, kan hersteld worden, dus laten we eraan beginnen.’ Allen aan boord.
Joris Van de Moortel, Foolhardy Boarding a Lost State of Mind, Galerie Nathalie Obadia, tot 7/05 in Elsene.
