Ze proberen het nu al 172 jaar, de mannen van het spoor: met de treintjes rijden. Dat lukt nog altijd niet zo goed. Maar ze doen wel andere goeie dingen.
Het minste wat je van de NMBS kunt zeggen, is dat ze aan samenlevingsopbouw doet. Neem nu de pendelaars van de lijn Turnhout-Manage. Ze hebben een actiegroep opgericht. En een website (www.turnhoutmanage.be), waarop ze elke avond hun avonturen met de NMBS posten. Hilarische avonturen vaak: ze gaan over vertragingen en overvolle wagons, dat spreekt. Maar ook over deuren die opengaan tijdens het rijden (en niet opengaan als de trein stopt in het station), over stroompannes, noem maar op. De Kempenklucht noemen ze hun lijn. Of: Turnhout-Ravage. Stel nu – stél – dat de lijn Turnhout-Manage perfect zou werken, elke dag op tijd zou zijn. Die pendelaars zouden nooit met elkaar gesproken hebben, ze zouden elkaar geen blik gegund hebben. Verzuurd zouden ze in Manage gearriveerd zijn.
De reizigers van Turnhout-Manage zijn trouwens niet de enigen die elkaar gevonden hebben. Op elk perron zijn ze vandaag te zien: groepen mensen die elkaar vroeger niet kenden. Maar nu staan ze, in afwachting van de trein (die toch niet komt), elkaar te vermaken met straffe NMBS-verhalen . Of met de nieuwe dienstregeling. Tussen twee lachsalvo’s door wisselen ze het adres van de ombudsdienst uit.
Toen vorige week bekend raakte dat die dienst zowat overstelpt wordt met post, zei de NMBS-top: ‘Bijna iedereen is blij en tevreden met de nieuwe dienstregeling.’ Net zoals ze al jaren volhouden dat ‘bijna alle treinen stipt rijden’. Het leek erop alsof ze bij de NMBS Comical Ali hadden aangeworven als woordvoerder.
Niets is minder waar. Die nieuwe dienstregeling is een goede zaak. Toegegeven: een hoop aansluitingen klopt van geen kanten meer, maar in de koude buitenlucht op een trein wachten is gezond. En dat de laatste trein Brussel-Antwerpen een halfuur vervroegd is: ach, zo kunnen we allemaal op tijd naar bed.
Alleen die vertragingen zijn vervelend. Maar die zijn de schuld van de bovenleidingen (die plots doorzakken), van de elektriciteit (die uitvalt), van de dieven (die de koperkabels stelen), van de zon (die te hard schijnt), van de wolken (die sneeuw laten vallen) en van de wind (die te hard waait). Heb dus medelij met de NMBS. Zeker omdat het weer eens gebrand heeft in Brussel-Zuid – intussen ook bijna een jaarlijkse traditie. Uiteraard heeft de NMBS een back-upsysteem. Het staat er vlak naast. Handig. Alleen niet als het brandt, want dan vliegen de twee systemen in de fik. Resultaat: vertragingen en afgeschafte treinen tot eind maart. Hebben de treinreizigers nog een reden om te mokken. Ach wat, iedereen weet dat treinreizigers een noodzakelijk kwaad zijn. Met hun gezeur altijd – alsof er niet genoeg ellende is in de wereld om over te zeuren. De NMBS zou veel beter marcheren zonder reizigers, dat weet iedereen.
Eigenlijk zouden ze blij moeten zijn: ze krijgen een kleine vergoeding als de trein twee uur vertraging heeft. In een ander land dat zo klein is dat je er maximaal een uur op de trein kunt zitten zouden ze twee uur vertraging ‘een gijzeling’ noemen. Bij de NMBS noemen ze het ‘een klein oponthoud’. Ze kunnen relativeren. En ze hebben gelijk: wat is twee uur in het licht van de eeuwigheid?
Nee, het is een plezante, vrolijke kliek, daar bij de spoorwegen. Vol goede bedoelingen. Hou daar rekening mee als u weer eens zinloos geweld overweegt.
blogs.knack.be/leveons
Karl van den Broeck
