Van Brussel naar Bruxelles: van Bruxelles naar Wallo-Brux

Het communautaire en institutionele onderscheid ten gronde tussen N-VA en de andere Vlaamse partijen is gelegen in de lange-termijnvisie.

CD&V e.a. gaan voor een vernieuwd, confederaal België met het zwaartepunt bij de deelstaten; N-VA gaat voor separatisme, voor twee autonome entiteiten.

In wezen hebben N-VA en een niet onaanzienlijk deel van Franstalig België dezelfde “eindtermen”.

In bepaalde Brusselse en Waalse salons gaat men reeds lang voluit voor Wallo-Brux als autonome staat.

Binnen het kader van de drie traditionele partijen waren het, historisch gezien, trouwens steeds de Franstaligen die als eerste de autonomistische toer opgingen: federalisme, taalkundige homogeniteit, regionalisme, afwijzing van een tweetalig Wallonië/ België, enz.

M.b.t. het separatisme is de evolutie identiek: men heeft ooit het eerder wazige Espace francophone (bv Louis Michel in 1995 !) gehad, later het marginale rattachisme en nu het meer concrete Wallo-Brux. Deze benaming werd doelbewust gekozen en hield van bij de aanvang hogergenoemde lange-termijnvisie in.
Was de Rtbf-uitzending ‘Bye, bye Belgium” zo maar louter Spielerei ?

Aandachtige waarnemers van Franstalig België voorspellen reeds lang een geheime agenda inzake het uitwuiven van België.
Voor zowel Franstalig België als voor N-VA, verhindert Brussel de realisatie van dat separatistisch model.

Een écht tweetalig Brussel, bestaande uit twee gelijke gemeenschappen, verhindert beider ambities.

Preformateur Di Rupo volgde ter zake trouwens een zeer perfide schema:
(1 ) Brussel herfinancieren.
(2 ) Brussel ont-Belgen: geen tweetalige ambtenaren meer, bevoegdheden regionaliseren en ont-communautariseren, waarborgen opheffen, tweetalige lijsten invoeren, taalwetgeving uithollen,…

Deze strategie werd mede door N-VA geduld omdat dit zogezegd de autonomie van Vlaanderen dichterbij zou brengen.

Tot men het tegendeel bewijst, maakte het opheffen van een tweetalig en communautair-tweeledig Brussel, deel uit van het “Herenakkoord” tussen De Wever en Di Rupo.

Andere Vlaamse partijen spelen dit spel niet mee en wensen Brussel-Bruxelles te behouden als bindmiddel en als waarborg tegen het uiteenvallen van het land.

Een herfinanciering van Brussel kan, binnen het perspectief van een tweeledig Brussel, gerealiseerd worden, echter onder een aantal voorwaarden:

(1 ) De Brusselse problematiek, waaronder de herfinanciering, wordt geagendeerd als laatste punt van de communautaire agenda. De Vlaamse Gemeenschap mag terecht geen kat in een zak kopen.
(2) Er kan geen sprake zijn van een gewestelijke herfinanciering. De drie gewesten zijn nu reeds de facto gelijkwaardig en een région à part entière moet ophouden een financement entièrement à part te eisen.
Brussel kan geherfinancierd worden, maar dan wel uitsluitend omwille van zijn hoofdstedelijke functie en zijn internationale rol.
Wat inhoudt dat die functies nauwkeurig omschreven worden en dat de fondsenverstrekkers (federaal, gemeenschappen, gewesten,…) deze federale middelen mee beheren in het kader van een resultaatsverbintenis.
(3 ) Brussel moet méér gecommunautariseerd (d.w.z. toename van het belang van de Gemeenschappen) worden en dus niet méér geregionaliseerd.
Het communautariseren van bevoegdheden en derhalve het structurele behoud en uitbouw van beide grote gemeenschappen, is de beste waarborg om Brussel te bevestigen als bindmiddel tussen beide grote deelstaten.
Regionalseren (van onderwijs- en sociale aangelegenheden, de opheffing van gesplitste lijsten, het taal-statutair regionaliseren van de plaatselijke ambtenaren, enz;) staat gelijk met de stapsgewijze realisatie van Wallo-Brux.
Via een toenemende regionalisering beoogde Di Rupo Brussel Franstalig te mono-communautariseren, d.w.z. te verfransen. Deze francisering is de beste waarborg voor de ultieme overstap naar Wallo-Brux en naar de splitsing die niemand wil.
De geregionaliseerde Brusselse besturen (gemeenten, ocmw’s, Iriskoepel,…) zijn vandaag nu toch echt niet toonbeelden van een gelijkwaardige behandeling van beide grote gemeenschappen.

Een geregionaliseerd Brussel zal vermoedelijk reeds na één verkiezing, verworden van een tweetalig, co-communautair gewest tot een mono-communautaire, Franstalige entiteit, ideale partner van Wallo-Brux.

Het verzet tegen Di Rupo’s en De Wevers denkpistes verdient meer aandacht.

De gemeenschappen moeten binnen Brussel sterker worden. Zij zullen het cement zijn dat het land bijeen houdt en dat de banden tussen enerzijds, Vlaanderen en Wallonië, en, anderzijds, Brussel-Bruxelles, aanhaalt.

Brussel meer regionaliseren is een Brussels model creëren dat naadloos opgaat in Wallo-Brux.

Guido Ghekiere, Brussel. Lid bureau Hoofdstedelijke Afdeling Brussel CD&V. Lid Algemene Vergadering CD&V. In eigen naam.