De zeeolifant lijkt de incarnatie van wat een man lijden kan als hij aan een vrouw wil komen – of in het geval van de zeeolifant: aan zoveel mogelijk vrouwen.
De zeeolifant lijkt de incarnatie van wat een man lijden kan als hij aan een vrouw wil komen – of in het geval van de zeeolifant: aan zoveel mogelijk vrouwen.
Mannelijke zeeolifanten houden er een zo groot mogelijke harem op na, waarbij de sterkste mannen de meeste vrouwen hebben. Ze verdedigen een territorium op een strand tegen indringers, en trachten zoveel mogelijk vrouwen naar hun stukje strand te lokken.
Maandenlang kunnen ze niet eten en moeten ze regelmatig in de clinch met agressieve buren. Het is geen leven. Om het nog erger te maken beginnen vrouwtjes vlak voor een paring dikwijls luidkeels misbaar te maken om de aandacht van buurmannen te trekken. Als die sterk zijn, bestaat de kans dat ze een paring alsnog doen mislukken. Vrouwtjes hebben er belang bij met het sterkste mannetje te paren, want dat verhoogt de kans op succesvolle nakomelingen.
Nieuwe inzichten, gepubliceerd in het vakblad Animal Behaviour, wijzen uit dat het nóg erger kan zijn voor de al zo belaagde zeeolifantenmannen. Waarnemingen van met radiozenders uitgeruste zeeolifantenvrouwtjes in de zeeën rond Antarctica hebben aangetoond dat nogal wat vrouwtjes in het water zelf paren, dus niet altijd met de bullebakken aan land.
Het zou zelfs om een algemeen principe gaan, waarbij sommige vrouwtjes niet eens aan land komen om te paren, alleen om te baren. Blijkbaar bestaan er dus ook in de zeeolifantenwereld verschillende strategieën om tot succesvolle voortplanting te komen. (DD)
