‘Er zit meer volk in de raden van bestuur van theaterhuizen dan dat er acteurs zijn in Vlaanderen’

Ik kan niet acteren. Maar wat kan ik wel?

Wordt het niet eens tijd dat ik mijn verantwoordelijkheden ergens ga opnemen? Iets opbouwen, in plaats van altijd maar af te breken. Net als elke recensent en cultuurjournalist droom ik, uiteraard, van een carrière op het podium in plaats van ernaast. Maar ik blijf beter bescheiden, of in elk geval voorzichtig. Een vriendin vertelde laatst over een eenmalig theateroptreden van de geroemde criticus Wim Van Gansbeke aan het eind van de jaren negentig, bij Zuidpool. Kort samengevat: het was hilarisch slecht. Ik zou daar alvast niet voor hoeven onder te doen.

Nee, iets anders dan maar. Waarom geen zitje in een raad van bestuur? Ik leg daarmee, toegegeven, de lat iets lager. Er zit meer volk in de raden van bestuur van theaterhuizen dan dat er acteurs zijn in Vlaanderen. De raad van pakweg het Toneelhuis is tegenwoordig een diverser gezelschap dan het acteursensemble van de Bourla. Wist u dat zelfs Michael Lescroart daarin een zetel heeft? Tegenwoordig woordvoerder van de Antwerpse N-VA-schepen Fons Duchateau, in een vroeger leven hoofdredacteur van P-Magazine. Om maar te zeggen: ik zou er goed tussen passen.

Ik belde er even over met econoom Ivan Van de Cloot. Van de hele aanwezigheidslijst was hij met voorsprong de meest verrassende naam. Vorig jaar verloor Van de Cloot enkele maanden van zijn kostbare tijd door zich op te winden over politici die overbetaald en zonder de juiste competenties in raden van bestuur van intercommunales en schimmige, zelf opgerichte organisaties zaten. Desondanks vond hij zelf nog wel de tijd om mee te praten over het beleid en de voorstellingen van het Toneelhuis. Als Van de Cloot daar een woordje over mag meepraten, moet het mij ook lukken.

Wat bleek aan de telefoon? Tijdens zulke samenkomsten, zes keer per jaar, wordt alleen over de zakelijke kant van het Toneelhuis gesproken. Ik kan me voorstellen dat zulke vergaderingen bij NTGent af en toe spannend zijn, maar in Antwerpen stelt dat niet zo heel veel voor. Van de Cloot gaat wel geregeld naar voorstellingen kijken. Waarom iemand die zelf voor Itinera werkt, een denktank die geen inzage wil geven in zijn eigen financiën, gevraagd wordt om over de schouders van artistiek leider Guy Cassiers mee te kijken in de boeken van het Toneelhuis, is natuurlijk nog wat anders. Maar nu klink ik jaloers. Van de Cloot zetelt onbezoldigd, trouwens.

Ik vroeg hem dan maar wat hij dacht van JR, de nieuwste hit van FC Bergman. Of hij het ook zo’n sof vond. Hij had het niet gezien, zei hij, en hij gaf ook de indruk niet zo heel vaak naar de vergaderingen te gaan.

Misschien is het toch tijd voor iemand jong en fris.