Alles over rit 15 van de Tour: weer een secondestrijd in een postkaartrit?

Blijft de secondeoorlog tussen Jonas Vingegaard en Tadej Pogacar duren in de tweede opeenvolgende zware Alpenetappe van deze Tour de France? Eén ding is al zeker: het uitzicht zal bij momenten verbluffend zijn.

Mathieu van der Poel bevindt zich in deze rit op bekend terrein, althans bij de start in Les Gets. Hij won er in 2019 de shorttrackrace van de Wereldbekermanche mountainbike. Weliswaar gevolgd door een offday in de langere crosscountryrace, waar hij pas als zestiende eindigde. Les Gets is in de mountainbikewereld een naam als een klok. Vorig jaar werd er zelfs het WK georganiseerd. Nino Schurter (voor de tiende keer) en Pauline Ferrand-Prévot (voor de vierde maal) veroverden er de regenboogtrui.

In de gemeente in het departement Haute-Savoie begint een etappe waar Tourbaas Christian Prudhomme warm van wordt. ‘De Tour rijdt in het mooiste stadion ter wereld en daar moeten we van gebruikmaken’, is een van zijn motto’s. In zijn bureau hing zelfs lang een landkaart waar hij met rode en blauwe spelden plaatsen aanduidde die aan zijn schoonheidsideaal voldeden en waar de Tour ooit moest passeren. Aangezien een deel van de tv-kijkers naar de bergritten kijkt vanwege de mooie landschappen, moet zo’n etappe dus ook visueel spektakel bieden. In deze rit zijn dat betoverende skylines rond het meer van Annecy en de Mont Blanc.

Vorkpassage

Of de renners er veel van zullen genieten, is de vraag. De vermoeidheid zal stilaan toeslaan op het einde van de tweede week, in deze derde opeenvolgende bergetappe. Bovendien moeten ze, zoals zaterdag, weer ruim 4200 hoogtemeters overwinnen, weliswaar nu over 27 kilometer meer (152 vs. 179)

De start zal weer verschroeiend zijn. Na een eerste bultje direct na de start volgt immers een korte afdaling en ruim twintig kilometer vlakke wegen tot aan de voet van de Col des Fleuris (8,9 kilometer aan 4,6 procent). Na twee kortere hellingen en de tussensprint in Bluffy begint langs het Meer van Annecy de Col de la Forclaz de Montmin (7,2 kilometer aan 7,3 procent). Een dubbelzijdige benaming, want Forclaz, afkomstig van het Latijnse Furcula (kleine vork), werd vroeger in de Savoie gebruikt als synoniem voor ‘smalle doorgang op een col’.

Thomas De Gendt kwam op deze vorkpassage in 2016 als eerste boven, een van de 42 hellingen of cols in de Tour de France waar hij de meeste punten voor het bergklassement meegraaide. Niemand die sinds 2000 beter doet. Alleen Sylvain Chavanel (38) en Thomas Voeckler (33) komen in de buurt.

Na de afdaling volgen 38 lastige kilometers, verspreid over drie cols: de Col du Marais, die niet meetelt voor het bergklassement, gevolgd door de Col de la Croix Fry (11,3 kilometer aan 7 procent) en een kort stukje van de Col des Aravis (4,4 kilometer aan 5,8 procent). Via Megève gaat het in dalende lijn naar Domancy, waar de Côte des Amerands wordt aangesneden.

Dat is een steile klim van 2,7 kilometer aan 11 procent, met een piek tot 17 procent. Op de top waren er aanvankelijk acht, vijf en twee bonificatieseconden te verdienen, maar die heeft Tourorganisator ASO later geschrapt.

De vlucht van de Arend

Na een korte afdaling en een passage in Saint-Gervais-les-Bains begint de vrij korte slotklim (7 kilometer aan 7,7 procent). Het is een van de vijf aankomsten bergop in deze Tour, na Cauterets-Cambasque, de Puy de Dôme, de Grand Colombier en Courchevel. Opvallend ook: in het Tourboek krijgt de aankomstplaats de naam ‘Saint-Gervais Mont Blanc’. Nochtans ligt de eindstreep boven in Le Bettex, een van de vier dorpjes van het mondaine skioord. Saint-Gervais Mont Blanc is echter bekender, vandaar de keuze.

Die slotklim is dezelfde als in de Tour van 2016, maar toen werd er geen ommetje gemaakt door het centrum van Saint-Gervais-les-Bains. Romain Bardet kon het niet deren, want hij soleerde naar de ritover- winning. Ervoor had de klim naar Le Bettex al éénmaal als ultieme scherprechter van een Touretappe gediend, in 1990.

Thierry Claveyrolat won er na een lange solo en legde daarmee de basis van zijn eindzege in het bergklassement. Het was hét hoogtepunt uit de carrière van de Arend van Vizille. Negen jaar later zou de Fransman zelfmoord plegen nadat hij onder invloed een auto-ongeval had veroorzaakt waarin een man en zijn zoon zwaargewond raakten. Of hoe het noodlot ook na een wielercarrière kan toeslaan.

Motorincident

Wie in deze etappe zal toeslaan, Jonas Vingegaard of Tadej Pogacar, kan op dit moment niemand voorspellen, ook zijzelf en hun ploegen niet. Jumbo-Visma had in de rit naar Morzine met het verwachte sloopwerk van de hele ploeg gehoopt om de Sloveen te lossen, maar dat bleek ijdele hoop. Meer zelfs: Pogacar loste Vingegaard met een fikse versnelling, maar omdat die zijn eigen tempo bleef volgen, kon hij de kloof van vier à vijf seconden dichten, in tegenstelling tot op de Puy de Dôme.

Dat had de UAE Emirates-renner op zijn beurt niet verwacht. Toen hij daarna de pas werd afgesneden door twee motoren, in de sprint om de bonificatieseconden op de top van de Joux Plane, leek Pogacar zelfs even van zijn melk. Hij had nog tijd en ruimte genoeg om een nieuwe sprint te plaatsen, maar werd verrast door Vingegaard, die zo drie extra bonusseconden pakte.

Volgens de Sloveen had hij er op dat moment de benen niet voor, na zijn eerste aanzet op 530 meter voor de top, maar die duurde amper vijf seconden. Het was vooral een moment van concentratieverlies door de frustratie na het jammerlijke incident met de twee motoren.

Omdat Pogacar daarna ook Carlos Rodriguez liet terugkeren en in de afdaling zelfs liet wegrijden, kon hij aan de finish slechts zes bonuseconden meenemen, als tweede, tegenover vier voor Vingegaard, als derde. Blijft Pogacar na het oponthoud met de motoren gefocust, dan pakt hij op de top van de Joux Plane drie bonusseconden op Vingegaard (acht vs. vijf), en als ritwinnaar vier extra seconden aan de finish (tien vs. zes), in de veronderstelling dat Rodriguez dan ook niet meer terugkeert en Vingegaard hem niet lost in de afdaling. In plaats van zeven seconden te winnen, verloor de Sloveen zo één seconde op de Deen. Acht seconden die misschien nog cruciaal kunnen worden.

Hoogste niveau ooit

Ook in deze rit belooft het een secondeoorlog te worden. Misschien niet om de bonificatieseconden, want Jumbo-Visma zal mogelijk opteren om niet opnieuw de hele rit een strak tempo op te leggen. Als een grote vluchtersgroep in het eerste deel van de etappe ver genoeg kan wegrijden en kan strijden om de ritzege, dan zijn de bonusseconden aan de finish al weg. En kan Pogacar op die manier al geen tijd goedmaken. Ook omdat zijn UAE-ploeg wellicht niet de hele rit op kop gaat rijden na de bijzonder zware rit van zaterdag.

Toch zit er voor Jumbo-Visma niet anders op dan te blijven drukzetten op Pogacar. Deze keer echter misschien pas in het tweede deel van de etappe, vanaf de Col de la Croix Fry. Het is de enige manier waarop ze de Sloveen kunnen vermoeien en kraken. Richting Morzine lukte dat niet, maar misschien verhinderden ze zo wel dat Pogacar op de Joux Plane definitief kon wegrijden, na zijn demarrage. Het was een van de eerste keren in zijn carrière dat hij zo’n aanval niet kon doortrekken. Dat Vingegaard nog terugkeerde was zelfs een minizege voor de Deen, ook al had die gehoopt om zelf een versnelling te plaatsen.

Wie in deze rit wie kan losgooien, en of de andere dan wel of niet kan terugkeren, zal dus moeten blijken. Allicht zal de strijd tussen de twee tenoren pas ontbranden op de steile Côte des Amerands. En gebeurt het daar niet, dan in de laatste vier steilere kilometers van de slotklim naar Le Bettex, of zelfs in de slotkilometer die ruim tien procent omhoog knikt.

Pogacar kan er daar weer een sprint van een paar honderd meter uitpersen, zoals op de Grand Colombier. Hij en Vingegaard zijn op dit moment echter zo aan elkaar gewaagd dat ze evengoed opnieuw binnen enkele seconden zullen finishen. En het huidige verschil van tien seconden in het algemene klassement weer amper zal veranderen.

Zeker is dat beiden het beste niveau uit hun carrière halen – Pogacar is ondanks zijn verstoorde voorbereiding zelfs beter dan vorig jaar. Eén mindere nachtrust, één dag mindere eetlust, één vergeten bidon of één minder fysiek of mentaal moment kan echter voldoende zijn om de andere te doen buigen, of eventueel te doen kraken. Misschien zal dat pas gebeuren in de rit van volgende woensdag, de zwaarste van deze Tour, met ruim 5000 hoogtemeters en de 2300 meter hoge Col de la Loze als scherprechter. Jumbo-Visma zal alle geel-zwarte eieren in die mand leggen.

Hoe er daar gekoerst wordt, zal wel deels afhangen van de mogelijk grotere verschillen in de halve klimtijdrit van dinsdag. Of van de verschillen in deze vijftiende etappe. De kans is klein, maar je weet nooit dat Vingegaard of Pogacar zaterdagnacht slecht slapen….