Republikeinse Conventie in Cleveland: ‘Als je denkt dat het goed gaat met de wereld, stem dan maar Hillary’

De afgelopen week stond de VS in het teken van de Republikeinse Conventie, die Donald Trump kroonde tot presidentskandidaat. Er waren rellen voorspeld en massale betogingen. In de plaats daarvan kwamen ‘gratis omhelzingen’ en Hillary Clinton cornflakes.

“We zijn in de minderheid, man.” De anarchist op Public Square duwt aan een karretje met gratis drank en proviand, waarop in grote letters “Food, not bombs” is aangebracht. Met enkele gelijkgestemden probeert hij iets op gang te brengen, maar de opkomst is ontgoochelend.

Het is de politie die hem overtroeft, politie die is aangevoerd uit alle delen van het land en die alomtegenwoordig is: te paard, met de fiets, in riot gear en zwaargewapend of gewoon ontspannen kuierend. De vorige dag heeft hij aan een betoging deelgenomen met volgens de politie 400 deelnemers. Hij telde er 800, maar er waren evenveel agenten en nog meer journalisten.

Los van het feit of het er 400 of 800 waren die betoogden – waarom geen tienduizenden? In de afgelopen maanden daagden tijdens meetings van Donald Trump in Chicago of Californië meer manifestanten op dan tijdens de nationale Conventie.

Hij heeft geen verklaring – misschien zitten de recente bloedbaden er voor iets tussen, oppert hij. De kans op negatieve publiciteit voor de actievoerders, of op politiek gewin voor Trump, is groot.

Bob, die namens een groep van Progressieve Democraten probeert journalisten aan te spreken, heeft een andere verklaring. Dat de Conventie naar Cleveland werd gehaald, was enkele jaren geleden een druk bediscussieerde beslissing, die niet evident was in een stad die uitgesproken Democratisch en in meerderheid zwart is. Dat werd gezien als een poging om de doelgroepen voor conferenties te verruimen. De bevolking is verteld dat een geslaagde Conventie meer groepen naar de stad zal lokken. Maar dan zijn rellen contraproductief. Lokale groepen als de plaatselijke afdeling van Black Lives Matter kondigden vooraf aan dat zij geen voordeel zagen in manifestaties. Er was ook geen coördinatie tussen organisaties, zodat er wel vele kleine manifestaties gepland staan, maar geen grote. Zijn groep heeft ook zo’n kleine tocht georganiseerd.

De balans, kon de politiecommissaris besluiten, is positief. Minimale arrestaties, minimaal geweld, enkele agenten die met irritatie werden afgevoerd, misschien ten gevolge van stickers die ze overhandigd kregen. Maar verder verliep alles opvallend ontspannen.

Af en toe kwamen Trumpaanhangers en tegenstanders neus tegen neus te staan, en zorgde de politie voor een buffer, maar doorgaans was dat centrale pleintje, Public Square, niet alleen grotendeels vreedzaam maar zelfs aangenaam, met een onuitputtelijke aanvoer van christenen die ‘free hugs’ aanbieden, gratis omhelzingen, in een poging de haatretoriek zo te verzachten. Opvallend veel passanten maken gebruik van die hugs. En als het te heet werd, begonnen de fonteinen te spuiten, en speelden kinderen in het water. Trumpiaanse kinderen naast anderen, in onverdeelde pret.

Pro-Pinochet

Een oudere vrouw met rastafaristrengen bezingt op onvaste toon haar jaloezie – een lege hoed wijst aan dat ze niet rijk wordt van haar getoonzette hartzeer.

Twee jonge Trumpaanhangers sjorren aan een bord: ‘Om 1984 te vermijden, probeer 1973.’

Ze verwijzen naar Chili, legt een van de twee uit, naar de machtsgreep van Pinochet, die een einde maakte aan het linkse regime van Salvator Allende. Zijn ze pro-dictatuur? “Het is een grap”, zegt hij, “verwijt die alsjeblief niet aan Trump. En probeer het niet te verklaren, onze ouders waren amper geboren in 1973, weten wij veel?” Maar ze staan er wel, grotendeels onbegrepen door anderen en ze willen, zoveel is wel bewust, verwijzen naar de tijd van de almachtige minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger, die wel greep had op de wereld – “in tegenstelling tot president Obama”. 1984 associëren ze met Obama, meer overheid, meer controle op wat gezegd wordt en hoe het gezegd wordt.

Dus toch geen grap?

“Het is een grap in die zin dat we zelf niet wisten wat er in 1973 gebeurd is. Het is ons uitgelegd, en we hebben het op een bord gezet”.

Bob, de man die naar zijn zin niet genoeg journalisten vindt om mee te praten, en die dusdanig in de tijd gevorderd is dat hij weet wat er in 1973 gebeurde – een bloedige militaire staatsgreep tegen een verkozen links regime, die in gang geknikt werd vanuit Washington – schudt meewarig het hoofd, en vindt het typisch voor de partij die nu het gezicht van Trump draagt. “We voeren actie tegen iemand die racistisch, nationalistisch en anti-migratie is, en die lak heeft aan regels”.

Vindt hij niet, als Democraat, dat de Democraten ook wel wat verweten kan worden?

Neen, zegt hij, dat vindt hij niet. “Niet alles is perfect, maar het gaat juist beter in het land”.

Zou het niet kunnen dat de bedachtzame Obama, schermend met internationale regels, worstelend met internationale chaos, een reactie opwekt zoals Trump die daadkracht propageert, en het met voeten treden van geplogenheden en de internationale afspraken?

Neen, zegt hij, zonder nuance. “Dit, Trump, is gewoon iemand die inspeelt op racisme en vreemdelingenhaat, op de laagste gevoelens bij de bevolking. Dat is geen reactie, dat is een verwerpelijke levenshouding”.

De groepen verkeren in hun eigen lucht- of zeepbel. Republikeinen vertikken het om iets positiefs over Obama en zeker over Hillary Clinton te zeggen, demonstrerende Democraten vertikken het om iets negatiefs over hun leiders te zeggen. Anarchisten betitelen de zwarte politiecommissaris als Hitler en hebben geen oren naar wie dat een onbetamelijke vergelijking vindt. Er is in die zin geen dialoog, al ontstaat af en toe een scheldpartij, waarbij ‘Bikers for Trump’ en ook de anarchisten zich uitleven. Doorgaans verloopt alles vrij ontspannen, met een zeker gevoel van kermis, niet in het minst door de verspreide geur van hotdogs.

‘Don’t blame me, I voted for John Kasich’

Aniph heeft die constatering van niet-communicatie tussen tegenstanders op een bord vastgelegd. All Lives Matter, is de hoofdtitel op het bord, maar dan somt hij op welke levens er allemaal niet toe doen, van transgenders tot foetussen. Zijn bedoeling is om aanhangers van de twee partijen ongemakkelijk te stemmen. Iemand die rondrijdt met een gigantische foto van een bloederige foetus doet dat op grotere schaal, een groep die een spandoek ontvouwt waarop homo’s naar de hel worden verwenst wekt meer reactie. Maar Aniph voelt zich niet met hen verwant. “Dit is satire met realiteitswaarde”, zegt hij over zijn eigen veel bescheidener bijdrage.

Aniph heeft nog niet uitgemaakt of hij in november zal stemmen. Zijn vriendin zal misschien op Hillary stemmen. “Maar ik? Ik ben er niet uit. Je kunt kiezen voor het mindere kwaad, en dat ligt misschien voor de hand. Of je kunt opteren voor het grotere kwaad in de veronderstelling dat er in dat geval een revolte zal ontstaan. Ik denk niet dat dit land klaar is voor een revolte. Maar ik kan me moeilijk verzoenen met een keuze van het minste kwaad. En dus sta ik hier met dit domme bord, gewoon om anderen te jennen en te proberen door de opsomming ten minste een beetje zelfonderzoek te genereren”.

Hij wordt in ieder geval gefotografeerd, en meer aangesproken dan de beteuterde Bob van de Progressieve Democraten.

Een bewoonster heeft zich naar aanleiding van de Conventie gehuld in T-shirt met opschrift: ‘Geef mij niet de schuld. Ik stemde op John Kasich‘. Ze is levenslang Republikein, zegt ze, maar Trump vindt ze onverteerbaar – een terugkeer naar de tijd van vuile moppen en vrouwen die zich optutten om hun echtgenoot ter wille te zijn, een terugkeer naar de jaren 50, met al de racistische bagage die er toen was. Kasich wist wel de andere groepen te bereiken, die had bij de gouverneursverkiezingen een vrij grote zwarte aanhang. De gouverneur van de staat Ohio maakte fouten als presidentskandidaat. Hij verknalde het, of hij was niet de geschikte figuur, maar in hem kon ze zich terugvinden: een beetje sociaal, een beetje vrije markt, een redelijk man. Ze zal in november kiezen voor senatoren en leden van het Huis van Afgevaardigden, maar niet voor president, “tenzij iemand die niet Trump is me kan overtuigen”. Hillary? “Als de hel bevriest. Zij is nog meer dan Obama een kandidaat van de betutteling”.

Een met de Amerikaanse vlag getatoeëerde Trumpsupporter legt uit dat wat hem betreft de keuze duidelijk is. “Heb je de indruk dat het de goede kant opgaat met de wereld? Zoniet, waarom zou je dan kiezen voor Hillary Clinton? Zij zet het beleid verder dat niet heeft gewerkt. En wat me bevalt bij Trump: hij zegt onder alle omstandigheden hetzelfde. Hij is authentiek. Zij zoekt een coalitie, ze is de hele tijd groepen aan het paaien, minderheden. Tegen latino’s zegt ze dat alle illegalen kunnen blijven, elders zei ze dat ze minderjarigen wil terugsturen. Tegen wie vertelt ze wat ze echt wil? Wie weet het?”

Voor ik zijn naam vragen, gaat hij samen met een ‘Biker voor Trump’ “wat spanning zoeken op het plein”.

‘Trumps aanhang zal de plannen van Bernie uitvoeren’

De volgende passant blijkt een man die rondluiert op weg naar een bak troost.

“Wij zijn nogal eensgezind, nogal verwelkomend”, zegt Paul Schiller over de bewoners van Cleveland. Hij is een man die de sporen van zijn beroep draagt – hij is kok. Dat eensgezinde is er niet altijd geweest, geeft hij aan, maar Cleveland klimt uit een economisch dal, onder meer door conferenties te organiseren. En het is alsof de stad zich verenigd heeft rond het feit dat die conferenties een goede zaak zijn, en dat Democraten, georganiseerd in vakbonden, goed geld kunnen verdienen, ook aan een Republikeinse Conventie. “Dat is toch schitterend. Dankzij de Republikeinen verdienen we nu ons door de vakbonden onderhandeld loon”.

Schiller zelf is een aanhanger van Bernie Sanders, en hij zal, “bij gebrek aan beter”, in november op Hillary Clinton stemmen. “Ze is niet erg beginselvast en nogal middle of the road, vind ik, maar met haar zullen we allicht toch 2-3 jaar langer kunnen genieten van de lijn Obama”. Schiller vond werk onder Obama, hij is gescheiden onder Obama en hertrouwd. “Ik zie nogal het goede in dingen, maar ik ben erop vooruitgegaan onder Obama. En dat andere mensen er op achteruitgegaan zijn in de 8 jaar van zijn presidentschap “heeft niet alleen met hem te maken. Ik ben iemand die het glas halfvol ziet, en Obama’s presidentschap is er een van het halfvolle glas”.

Sanders, zegt hij, was te radicaal voor het moment, “maar zijn ideeën zullen gisten en over 4 of 8 jaar zullen ze opnieuw ter discussie komen.”

Trumps uitlatingen vindt hij “niet verteerbaar”. “Ik denk eigenlijk dat de huidige Trump-aanhang de voorstellen van Sanders zal realiseren. Die aanhang is zo kwaad. Die is klaar voor een revolutie. Eens ze ontgoocheld zijn met wat Trump voorstelt, zullen ze misschien switchen naar Sanders, of naar diens opvolger”.

Zijn koffie is nog niet leeg, maar de namiddagshift wenkt, en hij spoedt zich in de richting van een ander conferentiecentrum, waar hij kookt.

Heel veel mensen proberen een stuiver te verdienen aan Trump, met stickers, T-shirts (Donald Fucking Trump), pins, en zelfs met cornflakes waarbij de smaken Hillary Clinton en Donald Trump beschikbaar zijn.

Republikeins Woodstock

Ik loop opnieuw langs de passioneel haar eigen jaloezie bezingende vrouw en word geconfronteerd met een ander fenomeen. De liefde voor zwarten bij de lokale politie.

Eind 2014 werd de 12-jarige Tamir Rice, die met een speelgoedpistool zwaaide, door agenten doodgeschoten. De politie is met een soort Wiedergutmachung bezig door elke zwarte jongen over de bol te aaien. Dan toch op en aan Public Square, terwijl er 15.000 journalisten in de stad rondlopen. Jongetjes zuchten als ze voor de zoveelste keer ongevraagd maar vriendschappelijk worden gestreeld.

Republikeinen bedanken dan weer ongevraagd elke politiemens die ze zien. “Thank you for your service”. Nog wat free hugs erbij en het is Woodstock.

In de door sikhs gerunde snackbar is actiegroep Codepink op bezoek, aangevoerd door een vrouw van in de 80. Ze verspreidt stickers met als slogan ‘Make out, not war’, een tammere versie van ‘Make love, not war’. De groep zal volgende week ook actievoeren aan de Democratische Conventie in Philadelphia, en heeft als hoofddoel militaire uitgaven en militair optreden in te perken.

Anup Singh, de eigenaar van de snackbar, ziet het met lede ogen aan. “Iedereen wil vrede”, protesteert hij. “Onze goeroe zegt: wie vriendelijk en met open hart alle mensen tegemoet gaat, verdient het paradijs. Ik ben 22 jaar geleden uit India vertrokken omdat het er zo gewelddadig was”. Op het moment dat hij vertrok, pleegden sikhs aanslagen en waren er bloedige represailles. “Ik dacht hier vrede te vinden. Ik dacht dat ik hier vriendelijk kon zijn en met open hart iedereen tegemoet gaan. Maar ik vond ook discriminatie.”

Hij is na 11 september 2001 naar Cleveland verhuisd. Hij voelt dat het wantrouwen tegen hem niet afneemt. Of ze hem met zijn tulband als een moslim beschouwen of gewoon als een vreemde snuiter weet hij niet, maar hij weet wel dat er mensen zijn die liever bij zijn zwarte buurvrouw 2 dollar voor een frisdrank betalen dan 0,75 dollar bij hem. “Ik wil dan wel onbekenden omhelzen en de uitgaven voor oorlog beperken, maar ik voel dit niet aan als een vreedzame situatie”.

Hij voelt zich door geen van beide presidentskandidaten vertegenwoordigd, “ik zit met een probleem dat niemand aanpakt”. Maar op de Republikeinse Conventie heeft een geloofsgenote het gebed geleid. Dat kan hem over de brug halen in november. Of niet. Het maakte in ieder geval meer bij hem los dan de vrouw van Codepink, “die niet eens de tijd nam om naar mij te luisteren”.

Over naar de Quicken Loans Arena, waar achter uitgebreide veiligheidscontroles de Republikeinen hun conventie houden. Terwijl het buiten hoogzomer is met temperaturen boven 30 graden, is binnen de ijstijd aangebroken. Ter opwarming kun je rondom de arena lopen, botsend op delegates uit de verschillende staten (makkelijkst te herkennen: Texanen, die van een witte hoed voorzien zijn).

Ze zijn niet heel happig om met buitenstanders, laat staan buitenlanders, over hun onenigheden te praten. Op de eerste dag wilde een alternate (een vervang-delegate) van Ted Cruz uit Oregon wel kwijt dat ze hoopte dat de rebellie zou slagen. Oregon, zei ze, is een vreemde staat, die tegendraads stemt, maar niet zo tegendraads dat men op Trump zou stemmen.

.@vanjones68 almost emotional talking about Peter Thiel. Says this is historic. https://t.co/aQWr9p9QLh

— Zach Wolf (@zbyronwolf) July 22, 2016

Ze raakt afgeleid wanneer ze Van Jones uit de toiletten ziet komen. “Is dat Van Jones?” Het is hem. Ze kan hem niet bijbenen – zo snel wandelt hij. Jones, een vroegere medewerker van Obama, is tegenwoordig commentator op CNN. Hij was een persoonlijke vriend van Prince. En hij is zo telegeniek, zo yummy, dat ze hem door het tv-scherm in huis wil halen, zegt ze. “En ik kan je verzekeren, ik ben niet de enige alternate die er zo over denkt. Die man is om in te bijten”. Er is misschien toch toenadering tussen de partijen mogelijk.

Twee vrouwen uit Akron, Ohio, Sue en Frances, netjes getooid met vlaggen, zitten met hun gouverneur, Kasich, in het hoofd. Ze hebben campagne gevoerd voor hem, ze hebben op hem gestemd, maar ze leggen zich nu zonder morren neer bij Trump. “Wat denken jullie in Europa?” vraagt Frances, de spraakwaterval van de twee. “Jullie zien het misschien zo niet, maar wij leggen de schuld voor wat er in Brussel en Parijs en Nice en in Orlando en San Bernardino gebeurde bij Obama. Het spat uit elkaar. We zijn de greep op de wereld verloren. En Obama schijnt te geloven dat we geen greep op de wereld moeten hebben”.

Trump is toch voor nationalisme – America First – minder betrokkenheid in de wereld?

“Ja”, mokt Sue, “We hadden liever Kasich, maar we morren niet – geen negativiteit”.

Op de slotdag zijn de Texanen nog vluchtiger dan anders. Ze hebben ’s ochtends een scheldpartij gehad met hun senator en presidentskandidaat Ted Cruz, die Trump niet ondersteunt. Een hoge, zware man die kauwt op een niet aangestoken sigaar, wil wel kwijt dat hij het niet apprecieerde. Hij had liever Cruz gehad dan Trump, maar nu het Trump is geworden, “moeten we de partijlijn aanhouden, en niet moeilijk doen. Delegates zijn partijmensen. Onenigheid helpt de tegenpartij.”

Tijdens de confrontatie had iemand een spandoek meegebracht, waarop Cruz de vicepresidentskandidaat was van Hillary Clinton. “Hij zegt wel dat hij niet voor Hillary is, maar hij helpt haar wel”.

In de zaal loopt niet alles gesmeerd, maar de door Trump zo vaak verguisde teleprompter – verguisd omdat Obama en Hillary er onverpoosd gebruik van maken – is alomtegenwoordig, en kan door een kwart van de zaal meegelezen worden. Op de teleprompter zie je hoe geprogrammeerd de Conventie wel is. Iedereen, tot en met Trump zelf, leest voor, en weinigen wijken meer dan enkele wendingen af van het script. Zelfs Trump niet.

Na afloop van de slotdag, en het grote ballonnenapplaus van Trump, druipen de delegates af. Eens ze de onderkoelde zaal verlaten en de tropische buitentemperaturen bereiken, zijn ze hun enthousiasme al kwijt. “Ik ben gewoon moe”, zegt een delegate uit Alabama. “Meneer Trump heeft zolang gepraat en hij heeft mooi gepraat, goed gepraat. Het wordt tijd om naar huis te gaan.”

Door Rudi Rotthier vanuit Cleveland, Ohio, VS