Mohamed Heron (6) en zijn broer Mohamed Akter (4). Hun oom zegt dat ze de brandwonden opliepen bij een raketaanval op hun dorp door het Myanmarese leger. Twee broers, zeven jaar en tien maanden oud, kwamen daarbij om. Hun vader werd opgepakt door het leger, ze hebben geen nieuws meer van hem. Na een driedaagse trektocht belandden ze in Bangladesh, waar de kinderen drie weken behandeld werden in een kliniek van Artsen Zonder Grenzen. Sinds het begin van het etnisch geweld in augustus zijn meer dan 600.000 Rohinya naar Bangladesh gevlucht, na een dagen- of zelfs wekenlange trektocht.
Kalabarow (50) verloor naar eigen zeggen haar man, dochter en zoon bij een aanval door het leger op haar dorp in Myanmar. Ze werd in de voet geraakt en deed enkele uren alsof ze dood was tot haar kleinzoon haar aantrof. Tijdens een trektocht van elf dagen naar Bangladesh amputeerde een dorpsdokter haar geïnfecteerde voet. ‘Onderweg door het woud zagen we verbrande dorpen en lijken. Ik dacht dat we nooit veilig zouden zijn.’
Ansar Allah (11) toont een kogelwonde. ‘De soldaten schoten in het rond terwijl ons huis afbrandde’, zegt zijn moeder. ‘Ik blijf maar denken, waarom bracht God ons in die gevaarlijke situatie?’
Mohamed Jabair (21) poseert met brandwonden in het Kutupalang-vluchtelingenkamp in Bangladesh. Hij liep de wonden op toen zijn huis in brand werd gestoken. Zijn broer en een aantal anderen droegen hem vier dagen lang naar de veiligheid van Bangladesh. ‘Ik bleef een aantal weken blind en was bang dat ik mijn zicht definitief zou verliezen.’
Setara Begum (12) was met haar acht broers en zussen thuis in het Myanmarese Maungdaw toen een raket insloeg. ‘Acht van mijn negen kinderen kon ik redden, maar Setara was binnen gevangen’, zegt haar moeder Arafa. ‘Ik zag haar huilen te midden van de brand, maar het was moeilijk om haar te redden. Toen we haar konden helpen was ze al zwaar verbrand.’ Het jonge meisje werd niet behandeld voor haar wonden. Haar voeten genazen, zonder tenen. Het trauma heeft psychologische littekens nagelaten. ‘Sinds die dag heeft ze niets meer gezegd, ze praat tegen niemand. Ze huilt alleen maar zachtjes.’
Nur Kamal (17), een winkelbediende in Myanmar, zegt dat hij aangevallen werd door soldaten toen hij zich thuis verstopte in het dorpje Kan Hpu. ‘Ik kreeg klappen op mijn hoofd met een geweerkolf en later met een mes.’ Zijn oom trof hem bewusteloos aan in een plas bloed. Het duurde twee weken eer ze Bangladesh konden bereiken. ‘Nu willen we gerechtigheid’, zegt Kamal. ‘We willen dat de internationale gemeenschap ons daarbij helpt.’
Anwara Begum (36) werd wakker toen haar huis, in het uiterste noorden van de staat Rakhine, al in lichterlaaie stond. Nog voor ze kon vluchten stortte het brandende dak in, waardoor haar nylon kleren op haar huid smolten. Haar man droeg haar acht dagen om Bangladesh te bereiken. ‘Ik dacht dat ik ging sterven’, zegt ze, ‘maar ik hield vol voor mijn kinderen.’
Momtaz Begum (30) vertelt dat soldaten naar haar dorp kwamen en om kostbaarheden vroegen. ‘Ik zei dat ik arm was en niets van waarde had. Een van hen begon me te slaan: ‘Als je niets hebt gaan we je vermoorden’, zei hij.’ Daarop sloten de soldaten haar in haar huis op en staken ze het dak in brand. Nadat ze ontsnapte trof ze haar drie zoons dood aan. Haar dochter was gewond. In Bangladesh werd ze behandeld door Artsen Zonder Grenzen voor brandwonden op haar gezicht en lichaam. ‘Wat kan ik zeggen over de toekomst, als we geen huis, geen voedsel en geen familie meer hebben? We kunnen niet aan de toekomst denken, want ook dat hebben ze vermoord.’
Abdu Rahaman (73), een koopman uit Maungdaw, liep samen met andere vluchtelingen in een hinderlaag. Hij kreeg een machete naar zijn voeten geworpen, waardoor hij drie van zijn tenen verloor. ‘Onze toekomst ziet er niet goed uit’, zegt hij. ‘Allah moet ons ter hulp komen. De internationale gemeenschap moet iets doen.’
Imam Hossain (42) werd naar eigen zeggen door drie mannen met messen aangevallen na een dag lesgeven in de koranschool. Daags nadien droeg hij zijn vrouw op te vertrekken met hun twee kinderen en andere dorpelingen. Later kwam hij zelf aan in Bangladesh. Hij is nog steeds op zoek naar zijn gezin.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier