‘Misschien is de weinig charismatische Keir Starmer wel de premier waar veel Britten stilaan aan toe zijn’

Behoudens ongelukken lijkt Labourleider Keir Starmer op weg om de volgende Britse premier te worden.

Soms moet je als politicus slechts in leven blijven om aan de macht te komen. Dat is ongeveer de situatie waarin de Britse oppositieleider Keir Starmer zich vandaag bevindt. In zowat elke peiling heeft Labour minstens twintig procentpunten voorsprong op de Conservatieve Partij. Uiterlijk op 28 januari 2025 moeten de Britten opnieuw naar de stembus.

Die voorsprong heeft vooral te maken met de totale instorting van de Conservatieve Partij. De waanzinnige 49 dagen waarin Liz Truss premier was, de totaal losgezongen antimigratieretoriek van ex-binnenlandminister Suella Braverman, de besluiteloze premier Rishi Sunak: de tory’s zijn tegenwoordig een narrenschip waarop zelfs de kolderieke Boris Johnson een staatsman lijkt.

Starmer is nochtans bepaald geen charismatische verschijning. Hij voert geen cultuuroorlogen, tweet geen rare dingen en schermt zijn privéleven rigoureus af. Ondanks zijn gelikte voorkomen en adellijke titel – Starmer werd in 2014 geridderd voor zijn carrière als aanklager – geldt hij als working class: zijn vader was gereedschapsmaker, zijn moeder verpleegster. Hij is een politieke laatkomer: hij werd pas in 2015 parlementslid,.

In tegenstelling tot Jeremy Corbyn, zijn voorganger als partijleider, heeft Starmer geen ambities om het kapitalisme te gronde te richten. Boven alles wil Starmer verkiezingen winnen. Daarvoor haalde hij zelfs de banden aan met mediamagnaat Rupert Murdoch, wier tabloidimperium de voorbije jaren campagne voerde voor de Conservatieven.

Tegelijk tempert Starmer de verwachtingen. Terwijl Corbyn spoorwegen, energiesector, nutsvoorzieningen en internetproviders onder overheidscontrole wilde krijgen, is Starmer een eerder klassieke sociaaldemocraat. Vorige week liet hij aan lokale besturen – die kreunen na jaren van conservatieve besparingen – weten dat hij geen ‘magische geldboom’ heeft waarmee hij hun problemen kan oplossen. Ook het Green Prosperity Plan waarmee Labour 28 miljard pond (32,75 miljard euro) zou investeren in groene jobs, heeft Starmer al in de ijskast gezet.

Tony Blair, de ondertussen verguisde maar eertijds meest succesvolle Labour-premier ooit, zei dat hij maar één Labourtraditie haatte: verliezen. Het citaat zou net zo goed van Starmer kunnen komen. Als hij de komende tien maanden met die traditie breekt, zal hij niet ‘s lands meest enthousiasmerende leider worden. Maar hij is misschien de premier waar veel Britten stilaan aan toe zijn.