Traditie

De autochtone vertrouwensman van Fouad Belcacem heet Frans Crols en is gewezen hoofdredacteur van Trends.

Het is misschien wat tussen de plooien gevallen, maar bij de archiefbeelden van Fouad Belkacem die de voorbije weken met enige gretigheid op de openbare omroep zijn vertoond, bijna zoveel als de herhalingen van het soortgelijke FC De Kampioenen, was vaak dezelfde autochtone blanke man te zien, kennelijk een soort rechterhand van de moslimleider. Hij benaderde Belkacem steeds met groot ontzag, op een van de fragmenten wijst hij hem zelfs een uitgelezen plekje aan om in de richting van Mekka te kunnen bidden en leent hem zijn matje uit.

Bij ons weten is die autochtone islamextremist in tegenstelling tot zijn allochtone geloofsbroeder niet gearresteerd, ook niet door Annemie Turtelboom, wat bewijst dat onze gerechtsinstanties nog altijd in de eerste plaats worden geleid door vooroordelen en racisme, en pas in een veel later stadium door de principes van de rechtsstaat.

We zullen dus weer zelf moeten optreden, injunctierecht van de columnist: die autochtone vertrouwensman van Fouad Belcacem heet Frans Crols en is gewezen hoofdredacteur van Trends, een functie die blijkbaar altijd verkeerd afloopt. Net zoals hun Manager van het Jaar ofwel failliet gaat, ofwel in de cel belandt, ofwel in de kist. Frans is al langer een extremist. Wij herinneren ons een bijzondere missie naar Oxford die hij als directeur van Trends ooit ondernam om Frank Vandenbroucke te gaan dwarszitten.

Oudere lezers zullen nog wel weten dat Vandenbroucke, toen hij voorzitter van de toenmalige SP werd, tot zijn ontzetting in een bankkluis 6 miljoen frank vond die buiten de officiële boeken was gehouden. Het was niet duidelijk wie dat geld had gestort – Agusta, Dassault of een andere wapenleverancier, bij de SP lieten ze zich toen op zó’n grote schaal met smeergeld omkopen dat op de duur niemand nog precies wist waar wat vandaan kwam. Een en ander paste in de onuitroeibare traditie van socialistische partijen en partijleiders om zelf het tegenovergestelde te doen van wat ze hun militanten en kiezers voorhouden.

Het is zoals den Baard die iedereen opjut tegen Electrabel, als minister de mensen zelfs aanraadt om hun rekeningen niet te betalen, terwijl hij er in zijn eigen Otary-consortium ongegeneerd lucratieve zaakjes mee deed. Of zoals Rudy De Leeuw die de notionele-interestaftrek met alle voorradige woorden bestrijdt, maar er in zijn familiebedrijf zelf van profiteert. Of zoals Bruno Tuybens, openbaar aanklager van de bonussencultuur, die zelf liefst 250.000 euro bonus in zijn zakken heeft gestoken.

Of zoals Chokri Mahassine die de gedupeerde festivalgangers van het afgelaste Pukkelpop hun tickets niet terugbetaalt omdat hij geen geld heeft, terwijl hij zichzelf en zijn vrouw via zijn bvba Que Pasa in 2010 een dividend van 882.353 euro uitkeerde, er op de bankrekening van diezelfde bvba 1,14 miljoen euro stond, en op de balans een huis van rond het miljoen euro. Zijn rekeningen van 2011 zijn overigens nog altijd niet te vinden bij het financiële-informatiebureau Graydon, en zijn dus vermoedelijk nog niet ingediend, wat enige achterdocht wekt. God weet heeft hij zich weer zo’n dividend uitgekeerd. We kunnen alleen hopen dat de vennootschapswetgeving hier niet overtreden is. Het boekjaar van vzw The Factory, de eigenlijke organisator waaraan bvba Que Pasa haar diensten factureert, is in elk geval verlengd. Zo kunnen we ook daar niet zien hoeveel geld er al dan niet was om de tickets terug te betalen. Vorige week stond overigens nog maar eens in de krant dat Mahassine in het Vlaams Parlement – behalve zijn 60.000 euro per jaar opstrijken – niet veel, om niet te zeggen niets, uitricht.

Kortom: geen witter gekalkte graven dan rode graven. Frank Vandenbroucke had als gewezen katholiek kunnen weten welk gevaar er schuilde in omgang met heidenen, maar hij had daar de schouders voor opgehaald. Toen hij plots lijfelijk geconfronteerd werd met het kwaad, sloeg hij in paniek. Zeker in het besef dat hij net een vervalste boekhouding van zijn handtekening had voorzien. En dus gaf hij de opdracht dat geld te verbranden. Dat is natuurlijk nooit effectief gebeurd, een paar partijkopstukken zijn ook met dat bedrag aan de haal gegaan, maar het bevel was er wel geweest.

Het was onze chef-Wetstraat die het in Knack uitbracht, al probeert Siegfried Bracke de pluimen daarvan op zijn eigen pinhelm te steken. Het enige wat Bracke deed, was wat Van Cauwelaert had geschreven nakwaken op een persconferentie. Hij zou dat beter opnieuw doen. Vandenbroucke was toen het schandaal uitkwam minister van Buitenlandse Zaken en zag zich genoodzaakt ontslag te nemen. Hij ging zich voor de zoveelste keer toeleggen op de studie. In Oxford.

Koen Meulenaere Lees meer Meulenaere deze week in Knack Neem hier een abonnement op Knack