‘Sensitivity stickers? Doorgeschoten betuttelende maatregelen helpen niemand vooruit’

‘Kunst met grote K moet volgens de cultuurpausen shockeren, behalve als het over de moslims gaat, dan moet het pamperen, sublimeren en paternalistisch zijn’, schrijft Jean-Marie Dedecker over het ‘Ramadan Friendly’-label waarmee Brusselse cultuurhuizen  voorstellingen toegankelijker willen maken voor moslims.

Afgelopen vrijdag was het Suikerfeest, het einde van de ramadan. De vrome moslims mogen terug eten, drinken, roken en seksen van zonsopgang tot zonsondergang. Bij de christenen blijft het eerbiedigen van hun 40 dagen durend zuiveringsritueel meestal beperkt tot de carnavalsvieringen op Vastenavond. Voor de vastenviering van de islam moeten we nu echter buigen. In Nederland werden voetbalwedstrijden na zonsondergang eventjes stilgelegd zodat de islamitische sjotters van een ramadanpauze konden genieten. Het is te lastig om te sjotten met een droge mond en een lege maag.

Hier had ons cultureel leibandvolkje een “Ramadan Friendly”-label aangeplakt aan een twintigtal cultuurtempels zoals het Kaaitheater, de KVS en de Beursschouwburg. Die sensitivity stickers zijn waarschuwingen om te voorkomen dat moslims een onaangename ervaring zouden beleven bij een theatervoorstelling. Drempelverlagende maatregelen tegen geloofsonvriendelijke kwetsuren. Regeltjes die moslimproof zijn en hun onbevlekte geest moeten behoeden voor Allahs toorn, als ze zouden besmet worden met naaktheid op de scène, verbaal of fysiek geweld, muziek, en zelfs een bevalling of stroboscopisch duivels licht.

In het Brusselse operahuis heb ik ooit nog bejubelde voorstellingen van Verdi’s La Traviata bijgewoond, gezongen door sopranen met blote borsten en stijve tepels. Ik heb in De Munt zelfs ooit nog Hamlet naakt in zijn bad een aria horen zingen. Men noemde het toen functioneel naakt, maar mijn acultureel slecht karakter klasseerde het eerder als sensationeel bloot. Het was nog de “Kunst van de Provocatie”.

Kunst met grote K moet volgens de cultuurpausen immers shockeren, behalve als het over de moslims gaat, dan moet het pamperen, sublimeren en paternalistisch zijn. Enkele jaren geleden was de culturele elite nog selectief verontwaardigd toen men in de Deutsche Opera van Berlijn een voorstelling van Mozarts Idomeneo uit vrees voor repercussies annuleerde, omdat de afgehakte hoofden van Poseidon, Boeddha, Jezus en Mohammed op de scène werden gezet.

De realiteit van de Islamitische Staat met haar eigen koppensnellers heeft ondertussen de fictie achterhaald, en onze oikofobe cultuurdragers kruipen nu angstig door het stof voor absurde, religieuze en multiculturele dogma’s. Nadat men eerst nog het kruis van de mijter van Sinterklaas haalde, is een witte man die Zwarte Piet speelt nu een racist, en een zwarte die in de huid kruipt van een Noorse Viking een diversiteitsheld. Nog anderen verwerpen de culturele toe-eigening. De hamzuilen aan de Gentse universitaire aula van Jan Fabre zouden vandaag niet alleen meer controversieel en “Over the Edges” zijn, maar zuivere blasfemie. Goed voor een fatwa, want varkenshesp is haram, ook al is die gerookt in Parma.

Naast de sensitivity readers, de censuurpolitie die de terezieltjesbrigade moet beschermen voor rode oortjes in hun safe space, hebben we nu ook een sensitivity stickersbrigade. Deze heeft zelfs een ramadan friendly charter uitgevaardigd. Normaal mag je niet kuchen tijdens een theatervoorstelling (vraag het maar aan Jan Decleir), maar de gelovigen mochten nu tijdens de vastenmaand de zaal verlaten voor een natje en een droogje uit de ramadancatering. Er stonden zelfs vegetarische- en halalgerechten op het buffet, en sommige voorstellingen werden uitgesteld tot de zon was ondergegaan in het gehate Westen.

(Lees verder hieronder.)

In de toiletten werd aangeraden om een gietertje of een flesje water in elk hokje te voorzien. Of het is om te drinken of om  – naar woestijngewoonte – met de linkerhand je poep schoon te wassen, was er niet bijgeschreven. Ik heb het stilaan gehad met het doorgeslagen dhimmitudegedrag en de gesubsidieerde inclusieve capitulatie van multiculturele deugpronkers die volkomen de weg kwijt zijn. Ze horen eerder thuis in een instelling waar iedereen denkt dat hij Napoleon is dan in een zwaar gesubsidieerde cultuurtempel.

Terwijl aan de ene kant van Brussel jihadisten terecht staan die, op basis van hun islamitisch geloof en hun haat tegen onze westerse cultuur in Zaventem en Maalbeek 32 onschuldige mensen hebben opgeblazen, gaan onze cultuurdragers aan de andere kant van de hoofdstad op de knieën voor de regeltjeskermis van een geïmporteerde woestijngodsdienst. Plat opportunisme dat meer politiseert dan verbindt. Terwijl men in Brussel de islamitische greenwash-stickers aanplakte, werd de queer-Iftar van 31 maart in de Antwerpse Roma in allerijl afgelast. Extremistische zeloten hadden gedreigd om met geweld dit laatste avondmaal te verstoren. De LGBTQ-gemeenschap is immers haram, homo’s worden verstoten en seksuele andersgeaardheid is er taboe. De kracht van de islam is dat die discrimineert, en de mogelijkheid krijgt om dat te doen binnen een Europa dat discriminatie heeft uitgebannen, ook de discriminatie van de discriminerende islam. Onze zelfverloochening is gebaseerd op een Europees verzwakt humanisme dat het eigene niet langer van het vreemde kan onderscheiden.

Terwijl men de Brusselse cultuurtempels bestickerde werden een achttal moslimjongeren opgepakt die klaar stonden om de Wahabitische fakkel van Abdeslam en zijn baardjurken over te nemen. Volgens Ilyas Zarhoni, begeleider van geradicaliseerde jongeren, staat er immers een nieuwe lichting jihadi’s klaar. Eentje daarvan wilde Bart De Wever vermoorden omdat er een hoofddoekenverbod geldt voor de loketbedienden bij de Antwerpse gemeentelijke diensten. De houding van de groenlinkse vergoelijkingsbrigade tegenover de sluier is minstens ook selectief. Terwijl in Iran schoolmeisjes vergiftigd worden omdat ze weigeren om een hoofddoek te dragen, maakt de Hasseltse universiteit publiciteit met een gesluierde moslima. Het is stilaan een doorgeschoten zelfverplichting geworden van de guilty white people om in elke reclamespot een mens van kleur te laten opdraven, en als het even kan met een gesluierd hoofd. Hoe erger vrijheden verminkt worden, des te luider klinken de eisen voor respect en aanpassing van de moslimbetuttelaars.

Er is nog een land waar huizen ‘waarschuwingsstickers’ krijgen. In China worden de Oeigoerse moslims er al sedert Mao’s culturele revolutie door de Han-Chinezen als Untermenschen behandeld. “Op sommige deuren zit er een rood bordje dat aangeeft dat er een etnische minderheid woont. (…) En dan is er nog de QR-code. Gescand met de juiste app kunnen ambtenaren zo het hele dossier van de bewoners naar boven halen”, schrijft de Nederlandse journaliste Eva Rammeloo is haar boek Alles Onder Controle. De Chinezen van Xi onderdrukken de Oeigoeren nu met Stalinistische goelagpraktijken: “verdunning” van de bevolking met deportaties, massale opsluiting in heropvoedingskampen, taalverbod, vernietiging van cultureel erfgoed en vernederingen zoals het ombouwen van moskeeën tot openbare toiletten in Kashgar.

Het ethisch bankroet van het Chinees communistisch regime doet mij walgen, en de vergelijking is hier zeker overdreven. Ik wens niemand het lot toe van de Oeigoeren in China, en net daarom ben ik de discriminatieriedels van linkse lui die blozen van westerse identiteitsschaamte kotsbeu.

Er is geen land dat zo beschaafd omgaat met moslimextremisten die onze beschaving wilden vernietigen, als het onze. We halen ze zelfs terug uit Syrische gevangeniskampen zoals Al-Hol &Co. Er is geen land dat nieuwkomers zo gul laat deelnemen aan de verworvenheden van haar welvaartstaat als het onze, zowel op moreel, religieus als op ethisch en materieel vlak. Van gratis onderwijs tot financiering van hun religie, en van gratis gezondheidszorg tot alle geneugten van ons sociaal opvangnet (en zelfs hangmat).

Het is tijd dat die theatrale Gutmenschen beseffen dat hun doorgeschoten betuttelende maatregelen de moslims zelf discrimineren en beledigen. Ze worden immers behandeld als zielepoten die beschermd moeten worden tegen literatuur, tegen toneel en tegen het vrije woord. Zolang onze  progressieven capituleren voor de groepsdwang van het moskee-patriarchaat en zolang ze hun lange tenen kussen, zullen rechts-populisten terrein blijven winnen. Zolang ze blijven weigeren om naar de kritiek te luisteren of die als racisme en islamofobie af te doen, groeit het zogezegde bruine kiespubliek als groene kool.