Sean Connery over zijn nieuwste film, hoe hij zijn projecten kiest en zijn Schots nationalisme.

Sean Connery over “Entrapment”: “Na al die ontelbare films kan ik nog altijd erg enthousiast zijn en zolang ik dat niet kwijt raak, kan ik best nog een poosje meegaan. Zelfs voor een oude rot in het vak, valt er altijd wel iets nieuws te beleven.”

“Wat me aansprak in ‘Entrapment’ is de combinatie van een ouderwets Hitchcock-achtig verhaal met al die moderne technologie, waar ik trouwens geen snars van begrijp. Op dat vlak hoor ik thuis in ‘Jurassic Park’. Oorspronkelijk was het script nog technischer, wat het andere aspect in het verhaal – de relatie tussen de twee dieven – in het gedrang bracht. Daarom zijn we ook van regisseur moeten veranderen – we gingen vriendschappelijk uit elkaar. De oorspronkelijke regisseur was van de school van Michael Bay, met wie ik ‘The Rock’ maakte.”

“Ik wilde een film die meer toegespitst was op de relatie tussen het meisje ( Catherine Zeta-Jones) en de man en minder op de hightech. Voor mij is het een film over een zeer moderne jonge vrouw en een veertig jaar oudere vent die aan de touwtjes trekt en ervan uitgaat dat het meisje naar zijn pijpen moet dansen, maar dan ontdekt dat dit niet langer opgaat. Zijn partner blijkt een geduchte tegenstander te zijn, even slim en leep als hij.”

“Het grote leeftijdsverschil is geen hinderpaal maar maakt de relatie precies interessanter. Zij is hem al vijf jaar aan het bestuderen. Ze is aan hem gewaagd. Maar hij komt uit een totaal andere wereld. En de evolutie in hun relatie – afwisselend bondgenoot, rivaal, verrader – maakt het de moeite waard.”

“Ik ben blij dat we alle vormen van geweld hebben vermeden, alsook gratuite seks. Geweld in de film wordt almaar angstaanjagender, gezien toch kan worden vastgesteld dat het de brutaliteit in de samenleving aanwakkert.”

Over zijn carrière: “Ik heb mijn carrière helemaal niet gepland, wat trouwens ook niet zou kunnen, daarvoor is het filmbedrijf veel te wispelturig. Mijn keuze van materiaal of scripts is gewoon gebaseerd op wat mijn aandacht trekt. Als ik iets lees, moet ik het meteen kunnen visualiseren, dat is voor mij het belangrijkste. Ik probeer te achterhalen of er een film in zit die ik zelf zou willen zien in de bioscoop. Ik ben niet zozeer op zoek naar uitdagingen als naar zaken die me gewoon aanspreken. Eens mijn interesse gewekt, ga ik er ook helemaal in op. Maar ik maak me nooit zorgen in de stijl van: zal dit wel werken? Zal ik dit wel aankunnen? Voor elk probleem is er een oplossing.”

“Het moeilijke, maar tegelijk ook het mooie aan een film is dat het script maar een aanzet is. Iedereen leest het op zijn manier: de producer, de regisseurs, de acteurs. Al hun ideeën kunnen het resultaat ten goede komen. Je moet er alleen over waken dat iedereen in dezelfde richting denkt.”

DE TE LANG UITGESTELDE STRIJD VOOR EEN DEMOCRATISCH RECHT

Over Schotland: “Mijn positie omtrent Schotland is al veertig jaar dezelfde, op alle vlak: moreel, financieel, politiek. Veertig jaar geleden voerde ik al campagne voor het eerste Europese parlementslid uit Schotland.”

“We hebben driehonderd jaar moeten wachten op de verkiezingen van 6 mei voor een eigen parlement. En om dit te bereiken, hebben we geen bruggen opgeblazen. Zowel Labour als de conservatieven hebben nooit naar de stem van de nationalisten willen luisteren; nu ze niet anders kunnen, weten ze echt niet hoe daarmee om te gaan. Noch in Schotland, noch in Wales haalde Labour de meerderheid. Terwijl ze er veel meer geld tegenaan gooiden en veel meer steun kregen van de media. Labour spendeerde 25 miljoen pond aan zijn verkiezingscampagne; de Scottish National Party (SNP) moest het doen met 180.000 pond. De kiescampagne van Labour ging ook gepaard met allerhande manoeuvres en dreigementen. Zo trokken ze hun advertenties terug uit kranten die niet voldoende tegen de SNP gekant waren. En meer van die praktijken die kennelijk normaal zijn voor het politieke wereldje. Om eruit te geraken en toch maar zijn greep op Schotland niet te verliezen, heeft Labour dan maar een coalitie moeten sluiten met de Liberal Democrats, de partij met de minste zetels. Wat erop neerkomt dat er een stukje Westminster naar Edinburgh verhuisd is, zonder dat je echt kan spreken van een overheveling van een deel van de macht. En de Schotse nationalisten die onafhankelijkheid nastreven, worden buitenspel gezet en in een alliantie gedwongen met de conservatieven, die absoluut niet willen dat de SNP het voor het zeggen heeft. De SNP zit nu in de oppositie, maar het is een eerste stap.”

“Je kunt de Schotse roep om meer zelfstandigheid en uiteindelijk om onafhankelijkheid zeker niet vergelijken met de schrijnende gebeurtenissen in Kosovo, Kroatië en Bosnië. In die regio is de situatie totaal anders. In Schotland gaat het gewoon om een al te lang uitgestelde strijd voor een democratisch recht. Zonder bloedvergieten – totnogtoe.”

“Wat ik zo onrechtvaardig vind, is dat de meeste mensen die Schotland niet willen losmaken van de Britse Unie, het voordeel hebben van zelf in het buitenland te kunnen wonen. Ze hebben het zelf zo goed dat ze aan de situatie thuis niets willen veranderen. Ook ik woon in het buitenland, maar ik heb altijd geijverd voor een verbetering van het lot van de Schotten.”

“Of ik eraan denk om zelf in de politiek te stappen? Nee, ik heb al genoeg problemen met acteren. Niet dat er geen overeenkomsten zouden zijn. Zowel in de film als in de politiek krijg je nogal makkelijk een dolk in de rug.”

P.D.