Nog maar pas hadden wij hier geschreven dat Fons Verplaetse een hekel heeft aan Van Rompuy’s (in volgorde Herman, Vic, en zelfs de uit het nest gevallen vogel Eric), of ter redactie werd een brief besteld van Paul Van Rompuy. Deze wenste te reageren op onze bewering dat Fons in het rapport van de Hoge Raad van Financiën de Belgische staatsschuld, waarvan hij zelf de architect is, onverantwoord hoog noemt. De heer Van Rompuy stelt dat hij, binnen de Hoge Raad, voorzitter is van de Afdeling Financieringsbehoeften van de Overheid, en dat Fons niets te zeggen heeft over de inhoud van het bewuste rapport.
Hahahaha. Oejoejoej, houd ons vast of wij lachen ons dood. Maar beste mijnheer Van Rompuy, gij brave simpelen duts. Ge zult dat nogal gauw gaan merken, wie er de baas is van de Hoge Raad van Financiën, inclusief de Afdeling Financieringsbehoeften van de Overheid. Het vierde hoofd van een Van Rompuy dat aan de gordel van Fons bungelt, zal dra het uwe zijn.
En zit er daar bij u in de Afdeling Financieringsetcetera sinds kort niet een klein blond mevrouwtje, bij wie als ze opgewonden geraakt dauw op de tepels parelt? Althans volgens Hugo De Ridder, wiens deskundigheid in kwesties van deze aard boven alle discussie staat.
Over Marcia moeten we nog iets kwijt. U weet dat Johan Van Overtveldt, de hoofdredacteur van Trends, Fons tien jaar lang elke week onder vuur heeft genomen. Geen uitspraak van de gouverneur, of Van Overtveldt onthulde het bedrog dat erachter stak. Nu Fons zogezegd met pensioen is, zit onze collega Marcia De Wachter aan haar vel. Dat is ongetwijfeld veel aangenamer voor hem, maar of zij er ook zo over denkt, is een andere vraag. Als de kop van een stuk luidt: “De blunders van Marcia”, dan is er weinig reden tot gevleidheid voor wie toevallig die Marcia is.
Zoals Fons zichzelf voorzitter heeft gemaakt van de Hoge Raad van Financiën, zo is Marcia voorzitster van de Hoge Raad voor Werkgelegenheid. Op papier zijn ze beiden vice-voorzitter, omdat de ministers van Financiën en Werkgelegenheid de echte voorzitters zijn, maar dat is pro forma. Wat heeft Van Overtveldt nu gevonden in het eerste rapport dat de Hoge Raad voor Werkgelegenheid onder leiding van Marcia heeft gepubliceerd? Twee rekenfouten! Echt waar.
Een verkeerde Europese vergelijking van de arbeidskosten, omdat geen onderscheid is gemaakt tussen industrie en dienstensector. Dat kan, in tegenstelling tot de opstellers van het rapport, al tellen. Maar dan komt het, ten tweede: de Raad drukt de te leveren inspanningen inzake werkgeversbijdragen uit in procent van de loonkosten, waarvan die natuurlijk zelf deel uitmaken. Het kleinste kind weet dat men dat cijfer als percentage van de brutoloonmassa moet berekenen.
Van Overtveldt heeft het wel volgens de juiste formules becijferd, en stelt vast dat de aanbeveling van Marcia er 24,8 miljard frank naast zit. U hoort goed: 24,8 miljard. Stem daar een keer het regeringsbeleid op af.
Op het paleis lezen ze kennelijk Trends niet, want Fons is burggraaf geworden. Vicomte! De man die er verantwoordelijk voor is dat vijf generaties Belgen zich heel hun leven blauw moeten betalen, om een schuldenberg weg te werken die de slechtst geleide Afrikaanse staat niet eens achter zich meezeult. In een normale rechtsstaat zit Fons in de gevangenis, bij ons wordt hij burggraaf. Hier de mening van Robert Senelle, de professor-emeritus naar wie op Knack een constitutionele denktank is genoemd: “Niemand kijkt nog op naar een baron of een graaf. Dat is onnozel, niet meer van deze tijd.”
Verplaetse heeft België in de EMU gebracht, sputtert Laken tegen. Ja, dag Jan. De enige EMU-norm die we in geen dertig jaar halen, is die van de openbare schuld. Mag zestig procent van het BBP bedragen, België zit aan honderd vijftien, en dat na tien jaar besparingen en een nog onontdekt gesjoemel bij de berekening van het BBP. De staatsschuld was van geen belang, verzekerde Fons Wilfried Martens. Gelukkig heeft Mark Eyskens in Maastricht het subtiele zinnetje doen inschrijven dat de schuld moest “evolueren” naar zestig procent, of we waren er niet bij geweest. Dat wij in de EMU zitten, is ondanks Fons, niet dankzij.
Voor ons bestaat er slechts één burggraaf: wijlen Jean de Gribaldy. Sportdirecteur van menige legendarische wielerploeg. Afstammeling van de hoogste Piëmontese adel en, als we teruggaan tot de veertiende eeuw, een verwant van de de Grimaldy’s van Monaco. Een ploegleider uit de duizend. De vicomte slaagde er gedurende jaren in om, met een schraal budget, vanuit Besançon lelijk onder de duiven te schieten van de rijke Franse teams. Hij deed dit door zijn renners te voeden met een speciaal dieet, waarvan hij het geheim mee in zijn graf heeft genomen.
Wij hebben één keer het genoegen gehad hem thuis te bezoeken. De Gribaldy had in Besançon een supermarkt waarin je alles kon kopen. Neem Harrod’s, voeg er de olifant aan toe, en je had de doening van de graaf. Daarbij een tapinstallatie, waarvan hij persoonlijk de uitbating waarnam als hij niet op de wielerwegen achter het peloton reed. Of beter gezegd: achter de koploper, terwijl de grote ploegen tevergeefs achtervolgden. “Ik heb hem weer goed liggen gehad”, niemand kon dat zo gelukzalig tussen zijn tanden sissen als de Gribaldy. Die “hem” was dan Cyrille Guimard, die zijn dure stercoureurs door een of andere boerenknecht uit de Elzas op een hoopje had zien fietsen.
Het interview met de graaf hebben wij afgenomen in het uitstalraam van zijn winkel. Gezeten op stoelen die we halverwege het gesprek moesten afstaan, omdat de gérant ze net had verkocht. Waarna de Gribaldy ons deed plaatsnemen op een hemelbed dat die week in de aanbieding stond. Kom ons niet vertellen hoe de meisjes van plezier zich voelen.
Welnu, in het rijtje waarin Jean de Gribaldy thuishoort, hoort Fons Verplaetse niet thuis. Hij moet die titel teruggeven. Wat is nog de waarde van de adel, indien iemand als Fons erin verheven wordt?
Koen Meulenaere
