‘Benny ging snel achteruit. Ooit zou hij een nier nodig hebben. Maar één die overeenkwam met zijn bloedgroep was erg schaars. Hij zou zeker twee jaar moeten wachten. Ik had al eens gelezen over levende donatie. Bij een raadpleging heb ik zélf voorgesteld of ik mijn nier kon afstaan.
‘Dat kon, maar ze hebben mij er herhaaldelijk op gewezen dat ik altijd op mijn beslissing kon terugkomen. Bij de minste twijfel of bij een eventueel gezondheidsrisico voor mij zou de transplantatie stopgezet worden.
‘Vooraf moest ik verschillende keren op gesprek bij een psycholoog. Ik vermoed om uit te sluiten dat er enige druk gemoeid was met mijn beslissing. Maar ik heb hier helemaal zelf voor gekozen. Als ik Benny kon helpen, waarom dan niet? We waren toen net 25 jaar getrouwd, noem het misschien mijn huwelijkscadeau.
‘Ik wilde ook weer een normaal leven met hem. We zijn altijd heel actief geweest, maar Benny kon niets meer. Na een week werken moest hij twee dagen recupereren. Hij was doodmoe. Nu kunnen we weer samen genieten van het leven. Ik heb weinig last ondervonden van de ingreep – al besef ik dat het niet altijd zo vlot gaat als bij ons.’
