Iedereen Mireille gezien, vorige week in Koppen? Van kop tot teen in dat opwindende zwarte leer, zoals wij het hier zo vaak hebben beschreven, schrijlings gezeten op haar Ducati 750. Velen van ons gaven een hesp om, al was het maar even, in zijn plaats te kunnen zijn. Waarom worden sommigen geboren als Ducati en anderen als columnist, ziedaar de fundamentele onrechtvaardigheid van het leven.

Koppen was niet eens afgelopen of een boze Karel hing al aan de lijn: ‘Daar zit gij weer achter zeker? Dat die Tieleman een goede vriend van u is, ik veronderstel uw enige, weet iedereen. Waarom bemoeit gij u altijd met mijn privéleven, en nooit met dat van de Guy?’

‘Maar mijnheer De Gucht, u lokt het zelf uit. Vorige zaterdag nog. U zit bij Phara in TerZake. Heel Vlaanderen kan toch zien dat uw ogen binnen vijf seconden afglijden naar haar, toegegeven geheimzinnige, decolleté. En vervolgens biedt u haar een plaats op de West-Vlaamse lijst aan, iets wat u Marc Verwilghen probeert te ontzeggen.’

‘Oeioei, was het zo opvallend?’

‘Nee zeker. Pas maar op de volgende keer dat u Eric Van Rompuy ontmoet, want hij kon er allesbehalve mee lachen. Wij hebben het van zijn broer.’

Laten wij het principe nog even uiteenzetten. Als Mireille Schreurs-De Gucht zelf haar privéleven op straat gooit, moet Karel niet komen zeuren om discretie. Zij heeft Bruno Wyndaele in haar salon uitgenodigd om te verklappen dat Verhofstadt de samenzwering in Toscane heeft georganiseerd. Zij poseert met grote graagte voor dag- en weekbladen. Zij vertelt hoe het tussen haar en Karel is gegroeid, en haar versie daarover wijkt trouwens merkwaardig ver af van de zijne.

De premier doet dat niet, afgezien van die keer dat hij in een afgrijselijke pyjama vanuit zijn zetel commentaar gaf in de verkiezingsshow. Verhofstadt zegt nauwelijks goeiedag tegen zijn buren in Mariakerke, zozeer schermt hij zijn privéleven af. Van de vrouw van de premier weten we niets. Niemand heeft haar ooit gezien, laat staan in leder op een Ducati. Het is ons vaag bekend dat ze zingt, maar hoe zingt ze, wat zingt ze, en waarom zingt ze? Dat alles blijft geheim, al kunnen we veel vermoeden.

Dat was ons antwoord aan Karel De Gucht, maar die zette ons tot onze verbazing klem: ‘Als de Guy in zijn vrije tijd gaat fietsen, nodigt hij wel alle camerateams en fotografen uit. Dan vind ik dat hij het recht verliest om ook zijn andere hobby’s verborgen te houden. En reken maar dat daarover heel wat te vertellen is. Wist ge dat hij in uw eigen gemeente…’

Een kwartier later hadden wij materiaal voor zeventien afleveringen van deze roddelrubriek. En ware het niet geweest dat hij moest inhaken omdat Mireille thuis kwam, Karel had er moeiteloos nog tien meer van stof voorzien. De premier let dus het best een beetje op zijn tellen, want wat wij hier klaar hebben liggen, is puur goud zo het terechtkwam in de handen van een gewetenloze farfelu. En laat uitgerekend dat de beste omschrijving van uw dienaar zijn.

Voor Karel zou de wraak zoet zijn, want ze zitten hem tegenwoordig allemaal aan zijn vel. Patrick Dewael in De Morgen: ‘Karel mag zich niet afzijdig houden bij de volgende verkiezingen, hij moet op een prominente plek op de lijst staan. De mensen zouden niet begrijpen dat een partijvoorzitter zich niet in de kiesstrijd engageert.’

Wat Dewael eigenlijk zegt, is dit: ‘Ik hoop dat hij opnieuw op zijn bek gaat, zoals tijdens de gemeenteraadsverkiezingen in Berlare. Dan zal hij misschien inzien dat hij wat minder hoog van de toren moet blazen tegen echte stemmentrekkers als ik en Verhofstadt.’ En om deze achterliggende gedachte subtiel nog wat meer kleur te geven, voegt de minister-president eraan toe: ‘In ’84 werd Karel bij de campagne voor de Europese verkiezingen omringd door toenmalig partijvoorzitter Guy Verhofstadt en toenmalig vice-premier Willy De Clercq. Die twee stonden niet zelf op de lijst, maar steunden lijsttrekker De Gucht. We hebben toen een oplawaai van acht procent gekregen.’

Alstublieft, dat kan Karel in zijn zak steken. Van zijn eigen partijgenoot. In Knack gooide vice-premier Johan Vande Lanotte er een schepje bovenop: ‘Een jonge man die een meisje zes keer zijn liefde verklaart en zes keer de deur wordt gewezen, is een steenezel als hij het nog een zevende keer probeert.’ Over welke steenezel heeft den Baard het, dacht u zo? Nu PS-voorzitter Elio Di Rupo: ‘Het is betreurenswaardig dat Karel De Gucht steeds zijn mannelijkheid wil bewijzen.’ Zeker uit de mond van Di Rupo klinkt zoiets hoogst verontrustend.

Karel maakt het tegenwoordig inderdaad wat bont met het etaleren van zijn mannelijkheid. Zo liet hij onlangs in Humo optekenen dat hij van dure sigaren houdt en niet kan zwemmen, maar dat hij niettemin graag Pascal Naessens, mevrouw Paul Jambers, eens tussen zijn lakens zou trekken. ‘Ik zou haar nogal een beurt geven’, ging Karel verder dan gezien zijn capaciteiten verstandig was, ‘en den andere mag het gerust filmen. Die koopvideo zal wel iets beter verkopen dan die over zijne roeiboot.’

Het was niet Karels beste moment toen hij ’s avonds, bos bloemen onder de arm, de woonkamer van Mireilles huis kwam binnengestapt. Dat was niet de wind van voren, dat was de wind van boven, van beneden, van achteren, van links, van rechts, van alle kanten. ‘Wie gaat ge daarvoor meenemen?’ boorde Mireille hem de grond in met het bijtende sarcasme dat Karel zo graag van haar hoort. ‘Ik zou Patrick Dewael maar al bellen of ge zoudt er schoon staan, bij uw madam Jambers. Het is niet omdat ze met die Bimbo getrouwd is dat ze geen verlangens meer zou hebben. Ik weet waarover ik spreek.’

De verwijzing naar Patrick Dewael stak, maar maakt voor Karel deel uit van het spel. Wie in zijn beroepsleven zoveel lakens moet uitdelen als hij, wil zich privé wel eens graag laten domineren, en in Mireille heeft hij een gedroomde meesteres gevonden. In diezelfde Humo zei Karel ook nog zich te ergeren aan domme mensen en vuile wc-brillen.

Koen Meulenaere

Op pagina 126 leest u een recht van antwoord van de heer Johan Van Hecke.