Door hun ticketverkoop te manipuleren, hopen de Fransen de hooligans van het WK te weren.

Eén week voor het begin van de wereldbeker, en twee jaar voor het begin van Euro 2000. Is de Belgische ploeg klaar voor het eerste? Jawel, en het wordt de kwartfinale. Men onderschat het effect van teambuilding. Is de Belgische bond klaar voor het tweede? Neen. België trappelt ter plaatse bij de vernieuwing van zijn stadions en bij de bestrijding van het hooliganisme.

In Nederland zijn de stadions al lang klaar, en ze mogen door de hele wereld gezien worden: de ArenA, de Kuip, het Philipsstadion, en het Gelredome van Vitesse in Arnhem, waar ze de volledige grasmat onder de tribune door kunnen schuiven en buiten leggen. En het dak kan natuurlijk ook dicht, wat dacht u? Nu de toestand aan Belgische kant: Antwerpen komt er niet, Standard en Charleroi misschien met veel haken en ogen, de Heizel en Brugge als alles goed loopt. U moet zich eens een wedstrijd Engeland – Frankrijk op Mambour proberen in te beelden. Wie daar woont, wensen we veel sterkte.

Het hooliganisme wordt het grote probleem van Euro 2000, en bij elke gelegenheid wordt bewezen dat men er niet klaar voor is. Niet in Nederland, en niet in België. Neem de bekerfinale tussen Genk en Brugge. Twee sides van elkaar gescheiden door een leeg vak, slechts bewaakt door enkele vrijwillige stewards. Halverwege de eerste helft werden die onder de voet gelopen door Brugse heethoofden, die door niets of niemand gehinderd naar de Genkse kant stormden. Men had daar, om maar eens iets te zeggen, een paar tientallen politieagenten kunnen posteren. Discreet, zonder te provoceren, maar paraat om onmiddellijk in te grijpen. Waar die agenten wel zaten, was ons niet duidelijk. Het duurde in elk geval een eeuwigheid voor ze eindelijk in grote verwarring het bewuste vak kwamen binnengedoken. Gezakt voor het examen, alle andere commentaar was praat voor de vaak.

WANSMAAK OP DE TRIBUNES

Racing Genk won de finale met 4-0. Uitzinnige vreugde in het Limburgse kamp, in alle media beschreven en zelfs geprezen. Uitzinnige vreugde houdt onder meer in: zich laveloos zuipen, zijn broek afsteken, champagne en bier over andermans en eigen hoofd gieten, in een fontein plassen, autospiegels afrukken, schreeuwen en krijsen en tieren. In de Genkse kop stond een kerel te zwaaien met een opgeblazen gummipenis van drie meter hoog.

Wij hebben een hele tape vol beelden van zowel de juichende als de vechtende supporters kunnen bekijken. Vertraagd bekeken, stilgezet, opnieuw bekeken. Je weet niet wat je ziet. Er is maar één conclusie mogelijk: er is iets fundamenteel mis met het voetbal.

De bond pleit voor de dringende invoering van een voetbalwet naar Engels model. Secretaris-generaal Jan Peeters herhaalde na Genk – Brugge het argument dat club- en bondsleiders al jaren hanteren: “We zijn het slachtoffer van enkele tientallen criminelen. Hooliganisme is geen probleem van het voetbal, maar van de maatschappij.”

Wij hebben dat ook lang gedacht, maar we hebben ons vergist. Het gaat niet om “enkele” criminelen, mijnheer Peeters. Want die “enkele criminelen” van u, die zien wij elke week. Bij Lokeren – Antwerp, bij Anderlecht – Club Brugge, bij Standard – RWDM, zelfs in tweede klasse bij KV Mechelen – Denderleeuw of Turnhout – Beerschot. En dat zijn niet telkens dezelfde “zeventig man”, vergeet dat maar. Tel al die “enkele criminelen” op, en je komt niet aan een paar honderd, maar aan een paar duizend.

En dat is niet alles. Afgezien van die rouwdouws, wordt ook de rest van het stadion steeds meer het toneel van haat en agressiviteit, en van een stuitend gebrek aan minimaal beschaafde omgangsvormen. Vreemd dat je dat zelden ziet in andere sporten. Tenzij in basketbal of ijshockey, daar laaien de gemoederen soms ook hoog op, maar dan nog blijft het daar veeleer incidenteel. Het komt ook wel eens voor in het boksen, maar nooit geweten dat vierhonderd gehelmde rijkswachters een zaal moesten binnenstormen.

In volleybal? Niet. In atletiek? Nooit. Golf, biljart, judo, tennis, zwemmen, veldhockey, baseball, roeien, jumping? Ga weg. Wielrennen, motorcross, rally? Ongedisciplineerde toeschouwers wel, maar hooligans? Neen.

Zoeken hooligans manifestaties waar ze in de massa kunnen opgaan, en waar hun oorlogsdaden de media halen? Waar kan dat dan beter dan in de formule 1? Ooit hooligans gezien in de formule 1? Aan het stuur, ja. Maar in de tribunes? Ons niet bekend.

DE FOUT VAN ALBERT

Zou het kunnen dat de oorzaak wel degelijk bij de sport zelf ligt? Voetbal mist wat de meeste andere sporten wel hebben, en wat niet toevallig ook in basketbal en ijshockey ontbreekt: fair play. Het bestaat niet tussen de clubs en de clubleiders onderling. Het bestaat niet in de houding tegenover de scheidsrechter. Het bestaat zeker niet op het veld, waar de geniepigste en gemeenste overtredingen niet alleen getolereerd worden, ze worden aangemoedigd.

Het voorbeeld bij uitstek dateert van bijna vijf jaar geleden. De rode kaart van Philippe Albert tegen de Vereniging van Tsjechen en Slovaken. De doorgebroken Kadlec neergehaald, toen die op weg was om de VTS te kwalificeren voor de wereldbeker in Amerika, en België uit te schakelen. Mag/moet een speler in die omstandigheden onsportief zijn, ja of nee? Geen enkele club- of bondsleider durft het antwoord geven op dit dilemma. Een sport die deze dubbelzinnigheid in zich draagt, roept het hooliganisme zelf op.

Door hun ticketverkoop te manipuleren en zoveel mogelijk buitenlandse supporters te weren, hebben de Fransen geprobeerd om op hun wereldbeker het ergste te voorkomen, maar een garantie voor het ontbreken van wangedrag op de tribunes is dat niet. En voor wat tussen de lijnen en in de coulissen gebeurt, staan Michel Platini en de zijnen helemaal machteloos. De eerste match is die tussen Sepp Blatter en Lennart Johansson. Dra gevolgd door Italië – Chili. In beide duels is alles toegelaten.

K.M.