Topadvocaten
In het artikel ‘De media-advocaten’ ( Knack nr. 46) staat een ronduit schitterende quote: ‘Wat hebben ze met hun optredens in de media al bereikt in grote dossiers? Ze versterken alleen het beeld van de ongeloofwaardigheid van justitie.’ Treffender kan het niet verwoord. Jef Vermassen, de zelfverklaarde uitvinder van de ‘onweerstaanbare drang’ en de man die op zijn dooie eentje de Bende van Nijvel zou ontmaskeren. Hans Rieder, Walter Van Steenbrugge en Sven Mary: de keizers van de procedurefouten. Het weerwerk van hun confraters in Knack spreekt boekdelen.
Bijzonder interessant was de vraag: waarom duiken altijd dezelfde advocaten op? Uiteraard vooral op televisie, want de kijkbuis heeft meer impact. Zou dat het gevolg kunnen zijn van een-tweetjes tussen de betrokkenen en bepaalde journalisten; onder het motto ‘ons kent ons’? Vriendendiensten als het ware, in ruil waarvoor de journalisten buitenissige en vaak niets ter zake doende oneliners krijgen. Saillante uitspraken krikken de kijkcijfers op, nietwaar?
Iedereen, zelfs de grootste crimineel, heeft het recht op verdediging. Dat zou moeten gebeuren met het grootste respect voor de wet (lex dura, sed lex), en niet door allerlei juridische goocheltrucs te hanteren. Dat is de schaamte voorbij en vergroot – alweer – de ongeloofwaardigheid van justitie.
Eindelijk is het deksel van dit onfris ruikende potje gelicht.
Johan De Maeyer,
Westende
WO I (1)
In haar boek Gabrielle Petit. Dood en leven van een Belgische spionne schrijft historica Sophie De Schaepdrijver dat vanaf de jaren zestig ‘sterven voor het vaderland’ geen ideaal meer was. Zeker niet in een steeds vaderlandslozer land als België, waar niemand nog behoefte lijkt te hebben aan een nationaal narratief of eigen helden ( Knack nr. 45, bespreking door Walter Pauli).
De Schaepdrijver heeft gelijk. 11 novemberherdenkingen met Belgische vlaggen en Brabançonne worden amper nog bijgewoond; het zijn ‘verplichtingen’ geworden. Zie ook: de plechtigheid aan de Congreskolom in Brussel, waar de onbekende soldaat jaar na jaar onbeminder wordt. Scoutsgroepen en bussen vol schoolkinderen worden aangevoerd om de leegte rond de vlam op te vullen. Dé herdenking speelt zich eerder af aan de Menenpoort en omgeving, omdat in Flanders fields álle betrokken nationaliteiten herdacht worden en niet alleen de Belgische.
Ik deel het gevoel van mevrouw De Schaepdrijver dat België steeds vaderlandslozer is geworden. Daar zijn redenen voor. ‘Het vaderland’ is bijvoorbeeld niet altijd genereus geweest tegenover zijn Vlaamse oorlogshelden en hun families. In zijn boek Het parlement andersbekeken (over het parlementaire leven sinds het ontstaan van België) geeft Emile Toebosch, die jarenlang parlementair medewerker was van de liberale fractie, een staaltje van onheus gedrag van de koning tegenover zijn Nederlandstalige onderdanen. Misschien kan mevrouw De Schaepdrijver zulke voorvallen aangrijpen om de toenemende vaderlandsloosheid van de Belg verder te onderzoeken.
Maurits van Liedekerke,
Herne
WO I (2)
Drie uur lang versloeg de RTBF (La Une) de eeuwviering van de bevrijding van Bergen door Canadese troepen. In de berichtgeving door de Vlaamse media was er daarvan geen spoor! Als het over cultuur of evenementen gaat, heeft Vlaanderen nu eenmaal geen belangstelling voor wat er bezuiden de taalgrens gebeurt – en vice versa.
Overigens, het 1918-evenement in Bergen vond plaats op de Grote Markt, thuisbasis van Elio Di Rupo (PS). Rond het plein hingen Canadese vlaggen, en het publiek zwaaide met rood-witte papieren wimpeltjes. Wat een prachtige ode aan Canada! En de ster van Di Rupo heeft die zondag absoluut geschitterd. Was de viering misschien ook bedoeld als wiedergutmachung voor de taaie obstructie, twee jaar geleden, door Di Rupo’s partijgenoot Paul Magnette en de Waalse regering van CETA, het handelsakkoord tussen de EU en Canada?
Marc Journée,
Liedekerke
Democratie
Paul Scheffer (‘Europa wordt een geïsoleerd gebied’, Knack nr. 45) slaat de nagel op de kop met de uitspraak: ‘De winst zit bij de grote bedrijven die steeds minder belasting betalen, het verlies bij de factor arbeid die steeds meer wordt belast.’ Wat de winstbelasting voor bedrijven betreft, is er stilaan een wereldwijde race to the bottom gaande. Wat de lasten op arbeid betreft, is het nog onzeker wat er in de toekomst zal gebeuren.
In de wereldwijde bazaar genaamd vrijemarkteconomie zoekt kapitaal altijd de weg van de minste weerstand. Belastingparadijzen zijn daarvan het logische gevolg. Ook goedkope arbeid kiest op dit moment die weg. Het is begrijpelijk dat wie leeft in een welvarende regio maar niet tot de grootverdieners behoort vragen heeft bij die economische arbeidsmigratie. Zelfs binnen de Europese Unie veroorzaakt migratie wrevel, vaak door de niet-naleving van de sociale regelgeving bij de tewerkstelling van Oost-Europese arbeidskrachten. En dat is ook begrijpelijk: het ondermijnt de decennialang opgebouwde sociale welvaartsstaat.
Davy Geysens,
Gent
Correctie
Op blz. 44 van Knack nr. 46 (‘De media-advocaten’) staat dat Jef Vermassen de advocaat was van dokter Ghyselinck, de hoofdverdachte van de kasteelmoord. Dat moet natuurlijk dokter Gyselbrecht zijn. Onze excuses.
