Volgens Steven Vanackere (CD&V) zijn de transfers van Vlaanderen naar Brussel veel beperkter dan vaak wordt beweerd.
‘Het beeld van Brussel als een verwend kind, dat veel krijgt en weinig teruggeeft, doet het altijd goed in de Vlaamse publieke opinie. Vraag is of dat wel klopt’, zegt Steven Vanackere (CD&V), lid van het Vlaams parlement, verkozen in het Brussels Gewest.
Hij gelooft van niet. ‘Dat blijkt ook uit het veelbesproken rapport van 22 oktober over de financiële transfers tussen de Belgische gewesten, dat nog door minister-president Bart Somers (VLD) werd besteld.
‘Er zijn drie soorten geldstromen tussen de gewesten. Om te beginnen, is er de federale financieringswet, waarbij federaal geïnde personenbelastingen en btw-inkomsten volgens een bepaalde sleutel onder de gemeenschappen en gewesten worden verdeeld. Op basis van de financieringswet werd er in 2003 1,35 miljard euro naar Wallonië overgedragen. 1,32 miljard daarvan kwam uit Vlaanderen, 0,03 uit Brussel. Brussel ontvangt dus iets minder dan waar het volgens het principe van de juste retour recht op heeft.
‘Een tweede geldstroom is de federale begroting zelf. Nog in 2003 kreeg het Waals gewest 1,92 miljard euro meer uit de federale pot dan het binnenbracht. 1,52 miljard daarvan kwam uit Vlaanderen en 400 miljoen uit Brussel. Ook hier is het saldo dus nadelig voor Brussel.’
De sociale zekerheid ten slotte is de meest controversiële bron van transfers tussen de gewesten. ‘In de sociale zekerheid vloeide er in 2003 3,75 miljard weg uit Vlaanderen, waarvan 2,10 miljard naar Wallonië, en 1,65 naar Brussel’, aldus Vanackere. ‘Maar wat politiek heel belangrijk is: van die 1,65 miljard blijkt amper 100 miljoen euro het gevolg van hogere dan gemiddelde uitgaven in de sociale zekerheid, de zogeheten “misbruiken”. Die meeruitgaven situeren zich vooral in de werkloosheidsuitkeringen, wat niet verwonderlijk is in een gewest met 22 procent werklozen, en in de kinderbijslagen, maar Brussel is dan ook een jong gewest. Vreemd genoeg liggen de uitgaven voor ziekte en invaliditeit in Brussel, ondanks haar sociologisch kwetsbare bevolking, lager dan het gemiddelde. Hetzelfde geldt voor de pensioenen. Waar zitten dan de misbruiken?’
Niet medische overconsumptie, maar de geringe financiële draagkracht van haar inwoners is de voornaamste verklaring voor de extra miljarden die Brussel jaarlijks ontvangt. ‘De sociale zekerheid wordt immers gefinancierd uit lasten op arbeid. Een gewest met hoge werkloosheid draagt dus automatisch minder bij’, zegt Vanackere. ‘De meeste mensen die de transfers aan de kaak stellen, haasten zich echter om erbij te zeggen dat “de solidariteit” mag blijven. “We zouden niet willen dat wie arm is, minder medische zorg krijgt. “‘ ‘Goed’, besluit hij, ‘maar wat bedoelen ze dan wel?’
H.R.
