MA 25 01

De commanditaire loftsocialist, de commanditaire marketeer, de partijgefinancierde Paul Goossens, en de maçonnieke Propagandaführer van de VRT, dat moeten zo stilaan de laatste vier figuren op aarde zijn die niet beseffen hoe weinig Guy Verhofstadt politiek nog voorstelt. De vraag is hoe weinig hij politiek ooit hééft voorgesteld. Heeft de vakbonden altijd hun zin gegeven, zoals het een liberaal betaamt, en heeft de van corruptie barstende PS voortdurend haar zin gegeven. En Laurette Onkelinx om welke reden ook nog net iets meer. Alleen zo blijft men in dit land eerste minister. Drukte mensenrechtenactivisten als Paul Kagame en Yoweri Museveni hartelijk aan de borst.

Wat Verhofstadt écht heeft betekend, werd twee weken geleden in De Standaard haarfijn uit de doeken gedaan door Guy Vanhengel. Lees mee:

‘Als socialisten kritiek willen geven op mijn begroting mogen ze dat doen, maar niet Vande Lanotte. Iedereen mag me wijzen op punten die beter kunnen, maar niet deze Tita Tovenaar van de begroting. Je kunt een telefoonboek vullen met de kunstgrepen waarmee hij zijn begrotingen opsmukte. Belgacomoperaties, de miljarden van de pensioenfondsen die hij heeft overgenomen, de honderden miljoen van de socia-lehuisvestingsmaatschappijen, de goudreserves, de ambassade van Tokio en de verkoop van ander onroerend goed, noem maar op. Als Brussels Begrotingsminister mocht ik ooit een oudejaarsdag op zijn kantoor doorbrengen om een operatie te regelen waarbij het Brussels Gewest gronden overnam van de NMBS opdat zijn cijfers zouden kloppen. Dat uitgerekend deze man nu gaat zeggen dat onze begroting niet goed in elkaar zit, vind ik er echt over.’

Jamaar, heeft iedereen dit goed gelezen? Dit gaat dus over het begrotingsbeleid van de acht jaar Paars onder de verantwoordelijkheid van het Joenk. En het wordt, nota zeer bene, gezegd door zijn beste en trouwste vriend, zijn gewezen woordvoerder, die zwart op wit verklaart dat Verhofstadt ons al die jaren wetens en willens heeft opgelicht en voorgelogen! Iets wat zijn twee gewezen kabinetschefs overigens ook al bij herhaling hebben toegegeven. Hier komt een mens toch uitroeptekens te kort? Vanhengel vergeet voor het gemak dan nog de 54 miljard frank belastinggeld die het Joenk en den Baard samen hebben weggegooid met het hotelakkoord over Sabena.

En dat kan in dit apenland allemaal zomaar passeren zonder dat die criminelen voor het gerecht hoeven te verschijnen. Zou er nog één enkel regime waar ook ter wereld zijn dat zich door ons de les moet laten spellen?

WO 27 01

Omdat er bij de VRT toch een paar mensen vonden dat een topjournalist als Jef Lambrecht op meer dan boertige wijze aan de kant was geschoven, hadden ze besloten hem bij wijze van judaskus een afscheidsfeestje aan te bieden. Het was een manager die het had bedacht. Een van de weinigen die nog niet ontslagen was door Piet Van Roe, de Slachter van de Reyerslaan, maar dat zal dan niet lang meer duren.

De feesteling mocht zelf de collega’s met wie hij het goed had kunnen vinden inviteren, en omdat dat er waarschijnlijk niet al te veel zouden zijn, mocht hij ook enkele goede vrienden van buiten de VRT uitnodigen. En dát was een fameuze misrekening. Volgens de bijgeroepen politie was er 6000 man, volgens Jef ruim het dubbele. Allemaal op kosten van de openbare omroep.

De eersten die aankwamen in de feesthal in hartje Antwerpen waren gewezen leden van de Baathpartij van Saddam Hoessein. Die kregen het gezelschap van Iraanse sjiieten, een regiment van het Turkse leger, en een delegatie van de Koerdische PKK onder wie drie broers van Abdullah Öcalan. Het ene woord bracht al snel het andere mee en binnen de tien minuten was de zaal herschapen in een slagveld.

Een eerste tussenkomst van het Speciaal Interventie Eskadron van de federale politie was noodzakelijk en herstelde voor korte tijd de rust. Dovo werd opgetrommeld om te checken of tijdens het tumult geen clustermijnen of boobytraps onder de tapijten waren verstopt. Toen arriveerde een bende uitgelaten sikhs uit Punjab, volgelingen van de grote maharadja Ranjit Singh. Een ongelukkig toeval deed op hetzelfde moment een bus voorrijden met Pakistaanse moslims uit Kashmir, die tot hun verrassing oog in oog kwamen te staan met een paar dozijn fanatieke hindoes van de Bharatiya Janata Partij. En het werd helemaal dol toen ook een groep Gandhigetrouwen zich meldde. Meubilair vloog in het rond, een dure kroonluchter kletterde naar beneden, en de belegde broodjes en toastjes werden heen en weer gekeild. Een tweede tussenkomst van het Speciaal Interventie Eskadron kwam maar net op tijd.

In al dat krakeel had niemand de gewapende Hamasmilitie zien aankomen. Dat kwam omdat die, een eigen folkloristisch gebruik getrouw, via de achterzijde door het raam was geklommen. Jef kreeg van hen wierook en mirre cadeau, en in een korte toespraak loofde de commandant de objectieve berichtgeving die het feestvarken altijd had uitgebracht over hun gerechtvaardigde strijd tegen de wreedheid van de Israëlische bezetter. Die laatste had van zijn kant ook een kleine afvaardiging gestuurd, en die kwam midden in de lofrede in rijen van zes door de gang gemarcheerd.

In het vuurgevecht dat hierop losbrak, sneuvelde een oud-Babylonische vaas die Jef van een fractie afgescheurde Iraakse soennieten ten geschenke had gekregen, als dank voor zijn steun aan hun verzet tegen de guerrillero’s van Moktada Al-Sadr. Het Interventie Eskadron kwam voor de derde maal tussenbeide, maar werd teruggedreven door een tijdelijk bondgenootschap van Hezbollah, de Jeminitische afdeling van Al-Qaeda, een congregatie van Syrische Druzen, de restanten van de Arabisch-Europese Liga, en Willy Kuijpers. Daarna hakten de diverse groeperingen opnieuw op elkaar in en schoten alles aan flarden wat in hun vizier kwam.

Toen boden zich aan de vestiaire, waar een ayatollah uit Teheran en een rabbijn van op de Belgiëlei vechtend over de stenen rolden, vier Amerikanen aan. Vier hoge kaderleden van British American Tobacco, de holding achter sigarettenreus Peter Stuyvesant. De hoogste onder hen vroeg even stilte van alle andere aanwezigen, die hiervan gebruik maakten om hun gewonden aan de kant te slepen en hun wapens te herladen.

Met plechtige maar trillende stem gaf de directeur van BAT toe dat zijn bedrijf jarenlang ten onrechte Peter Stuy-vesant had voorgesteld als de stichter van de stad New York, daar waar historisch onderzoek onweerlegbaar had bewezen dat dit de Belg Pierre Minuit was geweest. Zoals Jef en zijn Belgian Institute for World Affairs altijd hadden volgehouden.

Namens de Amerikaanse tabaksindustrie bood de directeur zijn verontschuldigingen aan, en een cheque van 6 miljoen dollar. Als voorschot op de werkelijk geleden schade. Jef aanvaardde de cheque. Dat deed de spanning wegebben, er werden nu smakelijke anekdotes verteld over disputen uit het verleden, en over de vele officiële berispingen die Jef tijdens zijn lange carrière van de VRT-directie had gekregen.

Terwijl de sfeer gemoedelijker en gemoedelijker werd, en de alcohol bij beken vloeide, trippelden plots in een wolk van parfum de vrouwelijke lijfwachten van kolonel Muammar Khaddafi het feest binnen. Zeker vier van hen hadden aan Jef wel heel speciale herinneringen en waren een herhaling ervan niet ongenegen.

En toen kwam de plankenvloer omhoog! Er klonk een luid gekraak en tot ongeloof van alle omstanders kroop Osama Bin Laden uit de grond. Osama klopte het stof van zijn kleed, schudde wat zand uit zijn baard, keek even verdwaasd in het rond en sprak: ‘Excuseer, is dat hier voor dat feestje van de Jef?’

De factuur die naderhand op de Reyerslaan in de bus viel, voor drank en eten en een voorzichtige raming van de aangerichte schade, was niet van de poes. Al was het nog altijd een heel pak minder dan wat Tony Mary vroeger in één middag opat.

DO 28 01

In het hele drama rond de sluiting van Opel heeft één man grote indruk gemaakt: de Simple d’Anvers, burgemeester van de Scheldestad. Was zelfs aanwezig op de extra zitting van het Vlaams Parlement! Wie zou dat vooraf hebben geloofd? Normaal gezien komt Janssens daar alleen om gedurende een kwartier te duwen op het stemknopje dat de fractieleider hem aanwijst, en om dan aan de kassa zijn riante vergoedingen te gaan ophalen.

Maar op de extra zitting over Opel was hij persoonlijk aanwezig. Zat wel de hele tijd op zijn laptop mails te beantwoorden en vermoedelijk Tetris te spelen, maar je kunt moeilijk verwachten dat een socia-listische burgemeester van een stad waar net 3000 werknemers door een vuige kapitalist als oud vuilnis zijn gedumpt op het spreekgestoelte klimt en daar een bevlogen speech afsteekt.

De vergelijking van de stakingen bij Opel Antwerpen en AB InBev Leuven kon niet uitblijven. Over de bedoelingen van de bedrijfsleiders hoeft niemand illusies te koesteren: beide vestigingen gaan dicht. Ook InBev, je moet al vakbondsleider zijn om niet te snappen dat ze in Amerika niet zómaar het ontslag van 300 mensen ongedaan maken.

En toch is er een groot verschil. Waar Opel Antwerpen reddeloos verloren is, wacht de brouwerij in Leuven een grote toekomst: mijnheerke Louis gaat ze nationaliseren, of communaliseren zo u wilt, en begint in eigen beheer gewoon opnieuw. Heeft zich tijdens het arbeidsconflict in zíjn stad ook íéts krachtdadiger getoond dan de Simple in die van hem.

Dat hoeft niet te verbazen: wie eerst voor een brug over de havendokken is en tegen een referendum, daarna tegen een brug en voor een referendum, en dan na de uitslag van dat referendum dat tegen de brug is uitgedraaid achter de schermen toch weer aan het ijveren is vóór een brug, die is zot. En bovendien geen socialist, wat de Simple bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen zelf nadrukkelijk in de verf heeft gezet. Heeft iemand hem gezien bij de vakbondsposten aan de Opelpoort? Heeft de stad al was het maar één keer warme soep of hotdogs uitgedeeld aan de verkleumde stakingspiketten? Dat moeten wij dan gemist hebben.

Heel anders gedroeg mijnheerke Louis zich, wél een echte socialist. Toen de rechtbank vonniste dat de blokkades aan InBev moesten worden opgebroken, verbood mijnheerke Louis zijn politiekorps niet alleen om hieraan mee te werken, hij gaf hen daarenboven het bevel om elke geüniformeerde of gewapende persoon van buiten Leuven onmiddellijk van het grondgebied te verjagen. Daarnaast trok hij eigenhandig een fabriekswacht op die de vitale koperen ketels met hand en tand moest verdedigen, en de banden lek moest steken van elke verhuiswagen naar Sao Paolo die aan de Vaartkom zou afdraaien. ‘En waarschuw mij persoonlijk, dag of nacht, als er hier een dikke uit Vilvoorde opduikt om zijn bonussen te komen ophalen.’

Daarna toog Tobback in zijn kelder aan de Goede Haardlaan aan de slag met hop en gerst, voegde hier wat gruit toe en daar wat mout, liet een nachtje gisten, mengde er een geut Dijlewater doorheen, en danste na een eerste degustatie als een dolleman door de anders zo stille straten van Heverlee. Pikant brouwsel. Dat meteen een passende naam kreeg: Stella Louis.

We moeten Tobback toch de eer verlenen die hem toekomt. Aan belangrijke Louis’ is er in de geschiedenis van Europa nooit een gebrek geweest. In Frankrijk alleen tellen ze er minstens achttien. Louis Quatorze, le Roi-Soleil, is natuurlijk de bekendste, maar er is hem een hele vloot voorafgegaan. Te beginnen met Louis le Bègue, die in het Nederlands Lodewijk de Stamelaar heette.

Er was Louis le Juste, Lodewijk de Rechtvaardige, al heeft die het als contradictio in terminis niet lang volgehouden. En dat gold om dezelfde reden ook voor Louis le Bien-Aimé. Voor de vuist weg noemen wij Louis le Gros, Louis le Saint, Louis le Jeune, Louis le Lion, Louis le Pieux, Louis d’Outremer, Louis le Fou, Louis le Martyr, Louis le Fainéant, en Louis le Hutin zijnde Lodewijk de Woelzieke.

Vergeten we Louis Bonaparte niet, de broer van Napoleon en koning van Holland. Hij trouwde met Napoleons stiefdochter Hortense de Beauharnais, die het niet te nauw nam met de huwelijkstrouw en het geld door ramen en deuren naar buiten zwierde. Een geliefd koppel. De mensen zongen er spotliedjes over:

Le Roi de Hollande

fait de la contrebande.

Et sa femme, ils m’ont dit

fait des faux Louis!

Die ‘faux Louis’ sloeg dan zowel op valse munten, de Louis d’Or, als op het derde kind van het echtpaar, Louis Napoleon, van wie werd vermoed dat hij buiten de echtelijke sponde was verwekt.

Dankzij Miel Cools kennen we ook nog Lodewijk de Beduimelde, hij had een nar die zo mooi tuimelde. En tot slot dient nu aan die lange lijst met grote Louis’ Louis le Petit te worden toegevoegd, binnenkort ook bekend als Louis le Brasseur.

door Koen Meulenaere

Zijn trouwste vriend verklaart, net als zijn twee gewezen kabinetschefs, dat Verhofstadt ons al die jaren heeft opgelicht en voorgelogen.