‘Welkom in N-VA-land, waar niet het goed bestuur, maar wel het politiek verhaal de belangrijkste maatstaf is’, schrijven Wouter Van Besien en Dirk Avonts (Groen) naar aanleiding van een aantal nieuwe maatregelen van de Antwerpse OCMW-raad. Zij vrezen dat de meest kwetsbare inwoners de dupe zullen worden van de besparingen bij het OCMW.
Een OCMW runnen in een stad als Antwerpen is niet zo gemakkelijk. De stad kent heel wat complexe sociale problematieken, er zit niet zoveel geld in de stadskas en de politieke opinies binnen de OCMW-raad zijn heel uiteenlopend. Maar toch zou je denken dat een paar eenvoudige principes wel door iedereen aanvaard en gehanteerd worden in het uittekenen van het sociaal beleid.
‘Hoe in Antwerpen de gezondheid van mensen ondergeschikt wordt aan politieke strategie’
We noemen er drie. Ten eerste: eenvoud siert. Hoe minder complexiteit en bureaucratie hoe beter. Ten tweede: effectiviteit. Een maatregel moet een echte oplossing bieden aan het probleem waarvoor hij is bedacht.. Ten derde: de cliënt staat centraal. Het OCMW heeft nu eenmaal de nobele opdracht om behoeftigen bij onze samenleving te houden en hen een menswaardig leven te garanderen.
Automatische waarborg voor medische zorgen
Onze verbijstering was dan ook groot toen gisterenavond de OCMW-raad, met vlotte instemming van de meerderheidspartijen N-VA, CD&V en Open VLD, een besluit goedkeurde dat frontaal tegen deze principes van goed bestuur ingaat
Concreet nu. Het gaat over twee maatregelen die te maken hebben met de gezondheidszorg voor mensen die te weinig geld hebben om dit zelf te kunnen betalen.
De eerste maatregel hertekent de automatische waarborg voor medische zorgen. Op dit moment heeft Antwerpen voor verschillende groepen een automatische steunverlening. Dat is een maatregel die net door haar automatisme eenvoudig en effectief is. Die, ervoor zorgt dat de juiste mensen ook zeker de juiste ondersteuning krijgen. Het stadsbestuur draait dit nu om.
‘Het aantal sociaal werkers dat actief met begeleiding bezig is, is in Antwerpen de laatste jaren afgenomen. Terwijl het werk op de plank behoorlijk is gestegen.’
Vanaf nu krijgt in principe niemand die bij het sociaal centrum komt aankloppen nog een medische waarborg. Zo, dat is klaar. Vervolgens komen er een heleboel ‘uitzonderingen’ waar nog wel steun voor wordt uitgekeerd, maar enkel als de sociaal werker een uitvoerig, gemotiveerd en gedocumenteerd verslag opmaakt. U moet weten dat het aantal sociaal werkers dat actief met begeleiding bezig is in Antwerpen de laatste jaren is afgenomen. Terwijl het werk op de plank behoorlijk is gestegen.
Om maar één voorbeeld te geven: in één jaar tijd is het aantal leefloners in Antwerpen toegenomen met 10%. En diezelfde sociaal werkers – bijna zonder uitzondering empathische en geëngageerde medewerkers, bezorgd om de mensen waar ze mee werken- zullen zich nu dus nog eens extra dubbel moeten plooien om voor hun cliënten een medische waarborg te vragen of een steun te motiveren om de jaarlijkse bijdrage voor de mutualiteit te betalen.
Het resultaat laat zich raden: minder ondersteuning vanuit het OCMW-Antwerpen voor de meest kwetsbare inwoners, én een extra administratieve last voor de nu al overbelaste sociaal werkers. En voor alle duidelijkheid: we hebben het hier over het basisrecht (voorzien in de mensenrechten) op medische zorgen.
Besparingen getuigen van simplisme
In één adem nam deze meerderheid nog een tweede beslissing: geen financiële steun meer voor de jaarlijkse mutualiteitsbijdrage. Dat zou dan een forse ‘besparing’ opleveren. Deze analyse is bijzonder simplistisch. Want wat is de realiteit? Als het OCMW niet tussenkomt in de betaling van de bijdrage voor belangrijke mutualiteitsdiensten (denk aan tandprothesen, psychotherapie, orthodontie, logopedie, incontinentiemateriaal), dan komt de uiteindelijke factuur van deze kosten toch terug op de tafel van het OCMW.
Want het OCMW heeft de residuaire bevoegdheid en zal dus vangnet moeten spelen. Met andere woorden: meer bureaucratie, slecht voor de cliënt en niet effectief.
‘Welkom in N-VA-land: het moet niet juist zijn, als het maar goed klinkt.’
Waarom worden zo’n ondoordachte en rommelige maatregelen dan toch goedgekeurd? Welkom in N-VA-land, waar niet het goed bestuur, maar wel het politiek verhaal de belangrijkste maatstaf is. Het moet niet juist zijn, als het maar goed klinkt. De twee boosdoeners deze keer: de vermeende profiteurs en de mutualiteiten. Want automatisch rechten toekennen? Dan zullen er wel mensen tussen zitten die het niet echt nodig hebben. En de mutualiteiten, die zijn ‘met hun blinkende folders’ enkel uit op hun eigen commerciële belangen. Wellicht een verdoken, maar belangrijker argument voor N-VA is dat de mutualiteiten naast dienstverlening ook beleidsmatig opkomen voor de patiënten.
Is alles dan perfect zoals het nu loopt? Natuurlijk niet. Ook Groen heeft voorstellen gedaan om het systeem te verbeteren. Maar deze voeten-vooruit-aanpak van N-VA en consoorten gooit de redelijkheid en het goed bestuur overboord om vanuit rancune tegenover de mutualiteiten en vanuit borstklopperij ten opzichte van de armen een politiek verhaal te vertellen. Antwerpen verdient veel beter.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier