Di Rupo organiseert overleving op zinkend Belgisch schip

De federale regering regeert niet, ze organiseert haar overleving. Het dagenlange aanslepen van de begrotingscontrole illustreert de lamheid van deze coalitie.

Terwijl nu al blijkt dat tal van maatregelen die de regering eind vorige jaar al nam om het begrotingstekort naar -2,8 procent te sturen hun effect missen, is de meerderheid opnieuw aan de slag met nieuwe, virtuele maatregelen. Het verschuiven van de uitgaven, voor zo’n 250 miljoen euro, voor de zogenaamde usurperende bevoegdheden naar de deelstaten is een boekhoudkundige operatie die de federale begroting opsmukt, maar die in wezen geen besparing is, althans niet volgens Europa.

De enige concrete maatregel die de regering tot nu toe nam is de verhoging van de taksen op tabak en alcohol, de laatste strohalm voor elke regering in financiële nood.

Een ronduit gevaarlijke maatregel, als die wordt doorgevoerd, is die waarbij de regering een voorschot neemt op de taks die werknemers op het einde van hun carrière moeten betalen bij de uitkering van de groepsverzekering. Gevaarlijk, want dat geld moet door de verzekeraars worden voorgeschoten. Maar precies die verzekeraars verkeren, als gevolg van de financiële crisis, in een erg precaire situatie. De verzekeraars zitten nu al tegen en zelfs onder de opgelegde grens van hun technische reserves – sommigen staan zelfs op omvallen.

Zo wil de regering ook reserves aanleggen met inkomsten ‘waar we nu nog niet over beschikken maar die we, indien nodig, kunnen activeren.’ Dat zei vicepremier Johan Vande Lanotte in het radioprogramma De Ochtend. Notionele inkomsten, als het ware – men zou die kunnen vergelijken met het Zilverfonds dat uiteindelijk leeg bleef.

Men wil de minister graag geloven, ware het niet dat hij destijds als begrotingsminister ook al mee verantwoordelijk was voor de manier waarop het primair overschot van 6 procent dat Jean-Luc Dehaene opbouwde, door Paars-Groen en Paars in marstempo tot een primair deficit werd herleid. Wat neerkwam op 25 miljard euro die door de gootsteen verdween – precies het bedrag dat deze regering nodig heeft om, zoals Europa het eist, tegen 2015 haar begroting in evenwicht te krijgen.

Nog zo’n truc die in de pijplijn zit is de rijkentaks. Die zou als gevolg hebben dat de fiscale vrijstelling van de rente op spaarboekjes voortaan, voor iedereen, via de belastingaangifte wordt geregeld. Wie daar recht op heeft moet dan de te veel betaalde belasting zelf terugvorderen.

Met al die fiscale haken en ogen hoopt de regering alsnog het begrotingstekort op een aanvaardbare 2,8 procent te houden. Want dat er, gelet op het ontbreken van doordachte hervormingsplannen, vooral nieuwe inkomsten moeten worden gevonden, is klaar als een bergbeekje.

En dat laatste is bijzonder pijnlijk voor de Vlaamse regeringspartijen. Elk miljard nieuwe lasten wordt voor 70 procent door de Vlaamse belastingbetaler neergeteld – die berekening werd ooit door Herman De Croo gemaakt.

En die belastingbetaler krijgt daar geen enkel vooruitzicht op economische verbetering voor in ruil, want het concurrentievermogen blijft afkalven. Die belastingbetaler krijgt niet eens de zekerheid dat zijn sociaal systeem overeind blijft.

Premier Elio Di Rupo heeft de afgelopen dagen, om met zijn regering te overleven, de dekstoelen op het zinkende Belgische schip verplaatst.

Op de Titanic hadden ze tenminste nog een orkest.