Dag op dag één jaar geleden viel de federale regering over het zogenaamde Marrakesh-pact. De spilfiguur in dat drama was Peter De Roover. In een interview met De Zondag blikt hij terug op die periode en op wat nadien volgde.
Dit land zit nu één jaar zonder regering. Hoe verklaart u dat?
(denkt na) De twee leidende krachten van dit land vertellen inhoudelijk een totaal ander verhaal. Dat is de PS in Wallonië en de N-VA in Vlaanderen. Volgens mij kan je dat maar op één manier oplossen: het noorden en het zuiden moeten zelfbestuur krijgen. Dat betekent een fundamentele staatshervorming. Dat is de keuze waar de partijen vandaag voor staan: confederalisme of onbestuurbaarheid.
U vergeet de optie die op tafel ligt: paars-groen.
(fijntjes) Ik denk niet dat de gemiddelde Vlaming veel voelt voor paars-groen. En terecht. Ik ga meer zeggen: het paarsgroene recept is inbuvable in Vlaanderen. Onaanvaardbaar. Dat zou zelfs kiezersbedrog zijn.
Wat is het alternatief? U wil niet mee regeren, zegt Open VLD.
Wij willen wél beleid voeren. Maar ik zie niet in hoe dat kan met deze nota van Magnette. Ik begrijp daarom de VLD niet. Die partij drijft helemaal af van haar ideologie. Hebt u die teksten gelezen? Ik zie geen énkel recept dat de echte problemen van dit land aanpakt, met name de werkzaamheidsgraad, het begrotingstekort en de onzinnige staatsstructuren. Een paarsgroene regering zou heel slecht zijn voor Vlaanderen. Om het maar eens op flessen te trekken: de PS-kiezer zal verwend worden met het geld van de N-VA-kiezer.
Uw partij is op 26 mei een vierde van haar kiezers kwijt gespeeld. Was die nederlaag ook zo groot, als u niet uit de regering gestapt was?
Er zijn argumenten om daarop ja en neen te antwoorden. Maar ik zou in geen geval anders gehandeld hebben. De kiezer mag het oneens zijn met wat wij doen. De N-VA moet een aanbodpartij zijn. Wij mogen niet bang zijn om een stem te verliezen.
Dat er geen regering is, moet wel een feest zijn voor het parlement?
Dit biedt inderdaad opportuniteiten. De Kamer werkt hard door. Ik kan u vele voorbeelden geven. Valerie Van Peel: verjaring van seksuele misdrijven op minderjarigen. Jan Spooren: arbeidsmarktbeleid. Ik ben ook trots op mijn voorstel van deze week om de indexering van de partijfinanciering af te schaffen. Dat moet jaarlijks 758.000 euro opleveren. We gaan volgende week zien of dat een meerderheid haalt. (denkt na) Maar u gebruikt het woord feest en dat is goed gekozen. Een feest houdt een risico in, namelijk wakker worden met een kater. Politici delen graag geschenken uit. Dat is het gevaar van deze periode.
Zoals de uitbreiding van abortus en euthanasie?
Wij zijn daar niet blij mee. Dat wordt veel te onstuimig besproken. Weet u wat ook meespeelt? Maar liefst 96 van de 150 parlementsleden zijn nieuw. Dat is eigenlijk te veel. Die mensen willen zich bewijzen, nu er geen regering is. Maar ik waarschuw: onstuimigheid kan leiden tot grote katers.
(Paul Cobbaert voor De Zondag)
