‘Ook de garage heeft een glazen plafond’

Vrouwen worden in veel bedrijven en organisaties wellicht niet bewust gediscrimineerd, maar hun achterstelling is er niet minder reëel om. Slechts één op de vier salariswagens heeft een vrouw achter het stuur.

De voorbije decennia maakten vrouwen een groot deel van hun achterstand goed op de mannen. In sommige gevallen hebben ze de rollen zelfs al omgedraaid. Er studeren al meer meisjes dan jongens aan de universiteit, en meer vrouwen dan mannen behalen nadien een doctoraat. Het zijn indicaties dat de ‘gendergelijkheid’ toeneemt.

Helaas zijn er nog altijd tegenvoorbeelden. Een enquête van het HR-dienstenbedrijf SD Worx (de resultaten staan deze week in Knack) bij bedienden en kaderleden toont zwart op wit aan dat de loonkloof tussen mannen en vrouwen heel groot blijft: liefst 20 procent. Het wordt nog erger als je rekening houdt met de extralegale voordelen, zoals forfaitaire onkostenvergoedingen en bedrijfswagens. Dan verdienen vrouwen zelfs tot 28 procent minder dan mannen.

Vrouwen worden in veel bedrijven en organisaties wellicht niet bewust gediscrimineerd, maar hun achterstelling is er niet minder reëel om. Doorgaans krijgt een werknemer extralegale voordelen na een individuele onderhandeling. In zulke gesprekken moet je assertief zijn: een werknemer moet durven te vragen wat hij of zij wil, en zijn of haar claim aannemelijk kunnen maken bij de tegenpartij. Wie al vaker van job of functie veranderde, is beter getraind in dat overredingsspel en boekt betere resultaten. Vooral bij de bedrijfsauto’s halen mannen hun slag thuis, zo blijkt. Slechts één op de vier salariswagens heeft een vrouw achter het stuur. Blijkbaar heeft de garage een glazen plafond.

Tax shift is een bedriegelijk woord

Opnieuw liggen de vermaledijde bedrijfswagens onder vuur. Er wordt al een paar jaar over gedebatteerd, en iedereen heeft er intussen een mening over. SP.A-voorzitter John Crombez wil ze weg, N-VA-voorzitter Bart De Wever wil ze behouden. Werknemers die een bedrijfswagen hebben, staan hem liever niet af, want zelf een wagen kopen is nog altijd duurder. De nadelen – files, vervuiling – wegen al lang zwaarder door dan het ene voordeel: dat bedrijfswagens een goedkope vorm van loon zijn, vooral voor hen die al behoorlijk verdienen. En zelfs dat parafiscale voordeel vermindert jaar na jaar, want ook in België moet de begrotingen kloppen.

Maar veranderen zal het niet. De bedrijfswagen zal geen onderdeel uitmaken van de zogenaamde tax shift. Dat is een bedrieglijk woord, want stilaan wordt duidelijk dat er bitter weinig zal verschuiven. Alle partijen en sociale partners zetten de hakken in het zand: natuurlijk moest de tax shift allerlei lasten verschuiven, maar níét als dat ook maar een cent meer lasten voor de eigen achterban betekende. Een variant daarop was de eis van sommige werkgevers: volgens hen moet de tax shift in de eerste plaats de lasten van de bedrijven doen dalen.

Open VLD presteerde het het afgelopen weekend zelfs om de eigenaars van huurhuizen voor te stellen als ‘middenklassers’, zo niet ‘modale inkomens’. Gwendolyn Rutten weet goed dat, als ze het opneemt voor de verhuurders, ze mensen uit de wind zet die er financieel warmpjes in zitten. Maar het deert haar niet. De regeringen-Michel en -Bourgeois laten niet alleen toe dat huiseigenaren hun huren indexeren en ontsnappen aan de tax shift, straks moeten huurders mogelijk ook meer waarborg betalen dan vandaag. Waarom? Wat zit achter dat ‘project’? De zorg voor meer werkgelegenheid? Voor een eerlijker fiscaliteit?

11 miljoen potentiële socialisten

De linkerzijde hanteert soortgelijke trucs. De nieuwbakken SP.A-voorzitter John Crombez haalde de PVDA links in met zijn bewering dat een indexsprong niet nodig is als men het geld maar zoekt waar het zit: bij de tien (10!) rijkste families van het land. In één klap creëerde hij 11 miljoen potentiële socialisten: alle Belgen, min tien landgenoten.

De tax shift begon als een ambitieus project met juiste doelstellingen die gedeeld werden door de meerderheid en de oppositie. Het debat is verworden tot een zaak van particuliere belangenbehartiging en politique politicienne. Dat is slecht nieuws: voor de staatsfinanciën, voor de belastingbetaler, voor het verkeer en voor het milieu. En op de koop toe voor de vrouwen.