‘Onze bestuurlijke elite is reddeloos, redeloos en radeloos’

‘Men zou vermoeden dat er binnen Open VLD een déjà-vu-gevoel heerst, maar niets is minder waar’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de federale formatie.

Terwijl de kat van huis is dansen de muizen in De Kamer. Door de latente regeringslacune worden na de Snelbelgwetten nu ook de Sneldoodwetten, van euthanasie tot abortus, met wisselmeerderheden door het parlement gejaagd. Open VLD neemt daarbij het voortouw en hoopt met Paars-groen haar leidende rol in ethische kwesties te kunnen doortrekken zoals begin deze eeuw. Toen was het primair begrotingssaldo echter nog zes procent groot, maar na 20 jaar ononderbroken liberale regeringsdeelname is de schatkist een bodemloze put. Haar rol bij de regeringsvorming begint nu ook stilaan op een Shakespeareaans drama te lijken.

Onze bestuurlijke elite is reddeloos, redeloos en radeloos.

De huidige zwanenzang van Open VLD begon met een opiniestuk van Mathias De Clercq, de schaduwburgemeester van Gent. De man is hoogstens nog het stropke van de groene Filip Watteeuw, opgeknoopt met zijn eigen tricolore sjerp. De pen van De Clercqs groen-blauwe manifest om met links in zee te gaan werd vastgehouden door Dirk Verhofstadt. Deze zelfbenoemde erflater van het verlichtingsdenken is nooit ver uit de buurt van zijn broer Guy om de zweeftaal van het politiek correcte denken te verkondigen. Profeet van het onbestaande links liberalisme. Zijn lokroep werd onmiddellijk bijgevallen door Bart Somers. Deze nam ook al de vlucht vooruit naar de Vlaamse regering omdat hij in zijn Mechels schepencollege – net als De Clercq in Gent -overschaduwd wordt door een groene meerderheid. Het gat in zijn eigen stadskas kan hij enkel nog kan dichtrijden met het manna uit het Martelarenplein.

Vroeger praatte men in de Melsensstraat over welvaart en economie, nu enkel nog over goesting. Men is er hopeloos op zoek naar beleidsmakers die het algemeen belang boven de eigen carrièreplanning stellen. Het verlangen van Gwendolyn Rutten om haar drang naar de Wetstraat 16 te bevredigen splitste de liberale achterban midden door.

Men zou vermoeden dat er binnen Open VLD een déjà-vu-gevoel heerst, maar niets is minder waar. Men heeft er nog het historisch besef van een goudvis. In 2004 redde Willy De Clercq (de grootvader van Mathias) op een pathetische manier het vel van Verhofstadt door op een congres voor migrantenstemrecht en regeringsdeelname met de PS te pleiten. Die Pyrrhusoverwinning werd een liberale electorale afgang, en bij het einde van de legislatuur was het blauwe stemmenaantal gehalveerd.

Het is nooit meer beter geworden, alleen de honger naar macht werd nooit gestild. In 2014 stapte ze ter elfder ure nog mee in de regering zonder ook maar een jota in de regeringsverklaring neergeschreven te hebben. Deelnemen is belangrijker dan winnen, het motto van de losers. Nu wil Rutte een paarsgroen kabinet op de been brengen tegen de wil van haar achterban in. Op 26 mei kreeg ze nog nauwelijks 13 procent van de Vlaamse kiezers achter zich, en na de huidige vrijage met de PS zou dit volgens de recente Sinterklaaspeiling van Het Laatste Nieuws nog 9,9 % zijn. De Open VLD is gedegradeerd tot verdwaasde machtsgeile optimist tot in de kist, terwijl de afgrond van de betekenisloosheid wenkt.

Met de PS en de geitenwollen muesli-denkers van Ecolo en Groen valt immers geen land te bezeilen, je kunt alleen maar haar onzin beperken. Ze pleiten voor een collectieve regularisatie van de vreemdelingen en propageren luiheid boven arbeid. Wie bijvoorbeeld geen goesting meer heeft om te werken, mag zijn werkkiel zelf uittrekken en levenslang de hand ophouden aan het stempellokaal. De Vlaming betaalt toch de rekening en het gelag. Boven op de begrotingsput van 11 miljard heeft Paul Magnette in zijn informateursnota nog 8 miljard nodig om zijn collectivistische droom van de maakbare maatschappij waar te maken. Een derde zal hij halen bij nieuwe belastingen, een ander derde bij nieuwe inkomsten en een laatste derde bij nieuwe inkomsten. Verzonnen belastinggeld van een beurzensnijder bedwelmd door vlerkerig optimisme. Zijn rode werkstuk werd door arbeidseconoom Stijn Baert “de Pest voor Vlaanderen” (PVV) genoemd en zelfs door professor Ive Marx afgebrand. Alles wat in die socialistische blauwdruk staat is omgekeerd evenredig met de liberale verzuchtingen. Le nouveau PVV est arrivé. Blauw water in rode wijn smaakt naar azijn.

Bart De Wever heeft niets te zoeken in een paars-gele coalitie, behalve een glijbaan naar de ondergang.

Bart De Wever heeft niets te zoeken in een paars-gele coalitie, behalve een glijbaan naar de ondergang. Over geen enkel essentieel programmapunt bestaat er een consensus tussen de PS en de N-VA, en bij elk scenario zal er een tsunami van nieuwe belastingen op ons afkomen door een vloedgolf aan klimaatmaatregelen, het nieuwe alibi van onze tollenaars. Als De Wever al de sprong zou wagen, dan kan dat enkel als premier en met een programma dat leidt tot de scheiding van tafel en bed tussen Vlaanderen en Wallonië, in vakjargon confederalisme genoemd.

Het koninklijk interimkantoor van informateurs draait al maanden op volle toeren, ronddwalend in de tuinen van het Lakense La-la-land. Onze bestuurlijke elite is reddeloos, redeloos en radeloos. Ons systeem is immers volledig vastgelopen. Er is niet alleen een systeem- maar ook een regimecrisis. Er zit geen zand tussen de raderen, de tandwielen hebben zelfs geen tanden meer om in elkaar te grijpen.

Mooie democratische rituelen leveren niets anders op dan samengeraapte meerderheidsdictaturen. Misschien is het tijd om onze grondwet te wijzigen. Als men er na pakweg een half jaar na de verkiezingen nog niet in slaagt om een regering te vormen is het- net als in Spanje en Israël- tijd om een nieuwe stembusgang te organiseren. Behalve de extreme partijen aan de linker- en de rechterkant van het politieke spectrum heeft enkel Paul Magnette er belang bij, want hoe groter het Vlaams Belang, hoe kleiner de partijen waar hij rekening mee moet houden om een federale regering te vormen. Daarom zal het niet zover komen. De trado’s knijpen de billen dicht uit angst voor de mening van het bedrogen voetvolk. Straks krijgen we een paars-groene coalitie, en komen Koen Geens en Servais Verherstraeten met een Pontius Pilatus-grijns aankondigen dat de CD&V haar verantwoordelijkheid neemt in ’t belang van ’t land. Zaaddodend proza voor politieke kontdraaierij. Op naar de volgende zwarte zondag.

De Vlaamse partijen zijn de gevangenen van hun eigen valstrik: het cordon sanitaire.