Jean-Marie Dedecker (LDD)

‘Migratieverdrag van Marrakesh is niet alleen parlementair debat waard, maar zelfs een regeringscrisis’

Jean-Marie Dedecker vreest dat het veelbesproken VN-migratiepact van Marakkesh een modern paard van Troje wordt. ‘Hopelijk houden Theo Francken en Jan Jambon hun pen in hun binnenzak en hun been stijf.’

De Verklaring van Marrakesh waarmee de Verenigde Naties de migratie op wereldschaal willen regelen is het moderne paard van Troje. “Making migration work for all” is het uitgangspunt van het 34 pagina’s en 54 paragrafen tellende Global Pact for Safe, Oderly and Regular Migration dat door de wereldvreemde migratieknuffelaars van de VN is afgeleverd aan de wereldleiders voor ondertekening op 10 en 11 december in de Marokkaanse hoofdstad. Geen neutraal pamflet, maar een soort catalogus van migrantenrechten vol vrome riedels en vage beloftes die de mensen moeten verenigen en niet verdelen volgens de jeukzinnen van de wereldwijde vergoelijkingslobby. Maar migratie is een moderne vorm van revolutie geworden, citeert Martin Sommer in de Volkskrant van politicoloog Ivan Krastev: ‘wie naar een andere samenleving wil stapt op een boot en ontscheept aan de overkant bij andere mensen die daar zelf niet om hebben gevraagd.’

Migratiepact van Marrakesh is niet alleen parlementair debat waard, maar zelfs een regeringscrisis.

Zo werd het een baksteen in de schoen van de burgers in de Westerse landen. Het schoentje knelt en dat uit zich in verdoken volksopstanden zoals de Brexit in Groot-Brittannië, of de toevlucht tot zogenaamde populistische leiders, van Amerika tot Hongarije, en van Polen tot Italië. De extreemrechtse olievlek stroomt door alle Europese landen als reactie tegen de import van vreemde culturen en religies, en voor het behoud van de eigen culturele waarden en de economische welvaart. In Afrika en het (Midden-)Oosten wachten immers miljoenen migranten op de kans om uit failed states en failed cultures te vluchten, in de verwachting dat ze in Europa hun cultuur kunnen behouden, en de nieuwe Verklaring doet er nog een schep bovenop. Het Westen moet het niet alleen financieren maar ook ondergaan.

Het Global Pact is geen evenwichtig document maar een catalogus van migrantenrechten. Er moet bijvoorbeeld wederzijds respect zijn voor culturen, tradities en gebruiken van zowel migranten als van de landen van aankomst. Respect voor diversiteit en inclusie moeten gepromoot worden op school, en ‘evidenced based information about migration‘ moet opgenomen worden in de curricula van scholen. Kwetsbare migranten moeten geholpen worden. Verder moeten de ‘oplossingen worden versterkt’, voor de migranten die ‘gedwongen worden hun land van oorsprong te verlaten’, als er sprake is van langzame natuurrampen zoals verwoestijning, klimaatverandering en zeespiegelstijging.

Het enige water dat met zekerheid zal stijgen is dat aan de lippen van de Westerse belastingbetaler. Procedures voor gezinsvereniging moeten worden vergemakkelijkt. Alle migranten, ongeacht hun legale of illegale status, moeten toegang hebben tot basisvoorzieningen. Het kan niet op. Ik citeer: ‘Enable migrant women to access financial literacy training and formal remittance transfer systems, as well as to open a bank account, own and manage financial assets, investments and business as means to address gender inequalities and foster their active participation in the economy.’

Verder moet ook rekening gehouden worden met genders, gehandicapten en kinderen. We houden ons echter nu al zo bezig met gender- en geloofsbeuzelarijen dat we elke gedachte aan het verdedigen van onze humane seculiere samenleving kwijtgeraakt zijn.

In artikel 15 van ‘Marrakesh’ over gezondheidszorg staat de aanbeveling om de verstrekkers van gezondheidszorg te trainen op ‘culturally-sensitive service delivery‘. Betekent dat dat mannen mogen eisen dat hun vrouwen niet door mannelijke dokters behandeld worden? De religieuze waanzin is al terug springlevend, en wordt op een bidtapijtje geïmporteerd.

Het Westen moet niet alleen het OCMW van de wereld worden, het moet zich ook ideologisch constructiever en kritieklozer opstellen, volgens de nieuwe regels uit Marrakesh. Het publiek moet een menselijker, realistischer en constructiever idee van migratie krijgen. Migratie moet gepromoot worden door positieve beeldvorming met een ethische code voor berichtgeving. Media die onverdraagzame en xenofobe berichten verspreiden over migranten mogen niet langer in aanmerking komen voor publiek geld. De Verenigde Naties worden in Marrakesh zowel Big Brother, gedachtepolitie, en censuurpaus als politbureau dat waakt over het vrije woord.

Het verdrag van Marrakesh gaat niet over de “echte” (oorlogs)vluchtelingen, die zijn al beschermd door allerhande internationale rechtsregels en doorgeschoten conventies zoals die van Genève. Het zal migranten nu toelaten om mee te surfen op de rechten van de echte vluchtelingen, ook als ze illegaal zijn. Asielzoekers die afgewezen zijn worden per definitie illegalen, en die moeten nu ook rechten krijgen. Het terugkeerbeleid wordt na Marrakesh een lachertje: er mag alleen teruggestuurd worden naar landen waar het veilig is en waar alle mensenrechten gerespecteerd worden, inclusief kinderrechten. Je vindt gemakkelijker een witte neushoorn in de Stille Kempen dan zo’n land in Afrika of het Verre en Midden-Oosten.

Terugsturen moet op een veilige en eerbiedige manier via een autoriteit die daarin gespecialiseerd is. Om Das zu schaffen is er nog wat werk aan de winkel. Asielzoekers die als vluchteling afgewezen werden verblijven hier nu al als ondergedoken illegale immigranten. Eind juni 2018 waren er in Duitsland 687.970 mensen zonder verblijfsvergunning, hier worden ze geteld met de natte vinger, wellicht uit vrees om niet als racist of xenofoob gebrandmerkt te worden. Volgens de migratiekneuzen van Marrakesh mag vreemdelingendetentie enkel nog als uiterste middel en als alle andere middelen falen.

In België krijgen we nog geen transmigrant uit het park en de bouw van plaatsen in gesloten asielcentra kan Theo Francken niet bijhouden. Nederland heeft doorlopend zo’n 3.000 afgewezen asielzoekers in vreemdelingenbewaring. Boven de Moerdijk wordt dan nog één op de vijf asielzoekers uit Afrika verdacht van een misdrijf. Bij de uitgeprocedeerden is het zelfs één op drie volgens de cijfers van de korpsleiding van de Nationale Politie. In Afrika en het Midden-Oosten tellen de dictators en de ayatollahs ondertussen hun centen en hun zegeningen, want we moeten het feestje ook nog betalen, tot de opvangcentra in de Derde Wereld toe.

De Verklaring van Marrakesh is zogezegd enkel politiek bindend, maar juridisch niet. Na ondertekening zullen echter niet lang moeten wachten op de roeptoeters van het opengrenzenbeleid, om met linkse Progress Lawyers voor een roedel van activistische rechters het zogenaamd niet-bindend Global Pact op te rekken tot bindende rechtspraak. Per doelstelling bevat het een catalogus van omzettingsinstrumenten in wetgeving. In Duitsland hebben de Grünen het al triomfantelijk aangekondigd.

Dat minister Alexander De Croo en premier Charles Michel hun handtekeningen onder deze nieuwe migratiecatechismus willen zetten staat buiten kijf. De Open VLD’er is als minister van Ontwikkelingssamenwerking de belangenbehartiger van de ngo’s die van migratie hun handelsfonds hebben gemaakt. Droomt hij nu al van een humanitair uitloopbaantje bij Unicef & Co? En de Waalse liberaal Charles Michel likt voortdurend de hielen van de Franse president Emmanuel Macron voor een topjob bij de EU.

Het Global Pact werd door de Oostenrijkse kanselier Sebastian Kurz in naam van de EU onderhandeld. Toch wil dit land het nu op basis van 17 punten zelf niet meer ratificeren, samen met andere kleppers als de VS, Japan en Australië, en Europese usuals suspects zoals Hongarije en Tjechië. Niet dat het voor het Land van de Rijzende Zon of voor Zuid-Korea iets zou uitmaken. Op zo’n 10.000 asielzoekers werden er in het eerste land amper 28 aanvragen goedgekeurd en in het tweede 120. In Japan ging het om 20.000 aanvragen, waarvan er overigens slechts twintig zijn toegekend

Hopelijk houden ministers als Theo Francken en Jan Jambon in ons landje hun pen in hun binnenzak en hun been stijf – ik wil nog een spalk leveren. Het migratieverdrag van Marrakesh is niet alleen een parlementair debat waard maar zelfs een regeringscrisis.

‘Er zijn drie fasen in elke cultuur: die van de barbarij, die van de culturele verfijning en die van de decadentie. Europa zit in de decadente fase en is daarom gericht op het verleden’ zegt Andrew Mwenda. Een wijs man, die Oegandese uitgever, maar hij vergat er vooral ‘op zelfdestructie’ aan toe te voegen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content