Bo Van Spilbeeck was journalist bij VTM Nieuws, ze ging zopas met pensioen.
Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?
Ik ben veertien jaar na de Tweede Wereldoorlog geboren, wij hadden thuis nog een voorraadkast met dekens, rijst en conserven. In het begin van mijn carrière viel de Berlijnse Muur en was er hoop op nooit meer oorlog. Als je nu ziet hoe dichtbij het conflict weer komt, maakt dat me bang.
Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?
Meer vrouwen aan de macht. Het is misschien omdat ik zelf ‘van kamp veranderd ben’, maar het valt me toch op dat conflicten vooral iets mannelijks zijn. Trump, Putin, Orbán: allemaal macho’s.
Wat is uw grootste prestatie?
Mijn geslaagde transitie. En vooral de kleine steen die ik daarmee heb verlegd in onze samenleving.
Wat is uw grootste mislukking?
Dat ik mijn architectuurstudie niet heb volmaakt. Dat voelde toen als een mislukking, maar spijt heb ik niet: in de journalistiek heb ik dat ruimschoots kunnen goedmaken.
Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?
Aan onze vakanties in de Ardennen, waar mijn groottante een oud huis had in een godvergeten dorp. Urenlang wandelen – met stafkaarten en kompas – en op vlinders jagen.
Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?
Zelfs nu, met mijn pensioen, vinden sommigen het nog nodig om iets te schrijven als: ‘oef, het werd tijd, kerel’. Dat vind ik vooral zielig.
Praat u weleens tegen uw huisdier?
Absoluut. We hebben twee asielkatten: Stanley en Livingstone. Die koloniale namen hebben wij trouwens niet zelf bedacht, ze stonden al op hun paspoort. Bij ons heten ze Stan en Stone.
Hebt u ooit al eens een zelfhulpboek gelezen?
Voor mijn transitie heb ik heel veel gelezen over gender. Vooral wetenschappelijk werk, al zat er misschien ook wat zelfhulp bij. Maar die boeken heb ik allemaal weggedaan.
Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?
Patti Smith die Bob Dylan vertegenwoordigde bij de uitreiking van zijn Nobelprijs, en A hard rain’s a-gonna fall zong. Ze begon te zingen, maar raakte plots haar tekst kwijt. Beschaamd vroeg ze opnieuw te mogen beginnen, met na afloop een onwaarschijnlijk applaus: zo’n kippenvelmoment! En verder de opera Satyagraha in een regie van Sidi Larbi Cherkaoui, met de zeer repetitieve muziek van Philip Glass. Die heeft me totaal bedwelmd.
Waarover zou u meer willen weten?
Over de kosmos. Onze melkweg is al gigantisch, maar er zijn nog miljoenen andere sterrenstelsels. Statistisch kan het bijna niet dat we hier alleen zijn.
Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?
Liefde is vooral geven, niet zozeer vragen. Zo simpel, en toch vaak moeilijk.
Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?
Vroeger was ik heel sportief: ik liep marathons en ben ooit drie keer in één dag de Mont Ventoux op gefietst. Nu sport ik te weinig, maar de goede voornemens zijn er.
Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?
Ik ben nog reserveofficier geweest bij het leger. In de verslagen stond dat ik heel plichtsbewust was. Dus nee, ik denk het niet.
Wat hebt u geleerd in het leven?
Dat er heel veel mogelijk is, zolang de wil groot genoeg is. ‘To dream the impossible dream’, om de musical Man of La Mancha te citeren.
