Vic Alderweireld en Marina Buyle, ouders van Toby Alderweireld (27), voetballer bij Tottenham en de Rode Duivels:
VIC ALDERWEIRELD: ‘De eerste keer dat een grote club informeerde, vielen we letterlijk achterover van verbazing. In de voetbalkantine hadden we wel eens gehoord dat onze zoon talent had, maar je neemt dat niet echt serieus. Toby was 15 en Ajax vroeg of hij naar Amsterdam wou verhuizen. We hebben er enorm over getwijfeld. Je geeft je zoon af: daar komt het toch op neer.’
Marina Buyle: ‘Danny Blind (nu Nederlands bondscoach, nvdr) kwam naar Ekeren om ons te overtuigen. Ik vroeg hem wat hij zelf zou doen als het om zijn zoon ging. Blind antwoordde alleen maar: “Ik begrijp hoe moeilijk dit is.” Uiteindelijk gaf Steve, de oudste broer van Toby, het beslissende argument: “Duizenden jongens hopen op de kans die Toby nu krijgt. En jullie gaan hem die afnemen? Dan kies je voor jezelf en niet voor Toby.”
Het eerste jaar ging Toby kapot van de heimwee. Hij woonde bij een gastgezin, maar miste ons verschrikkelijk. Hij keek ernaar uit om ’s avonds met ons te chatten, maar van het gastgezin moest de computer na tien minuten uit, want: “Hij leeft hier en moet met ons voort.” Amsterdam is de toekomst, Ekeren het verleden: dat is een bikkelharde boodschap voor een tiener. Op een dag belde Toby: “Ik neem nu de trein en kom weer naar huis.” De trainers van Ajax schrokken. Ze hadden zijn droefheid niet opgemerkt. We hebben een ander, minder star gastgezin voor hem gezocht. De heimwee was daarmee niet over, maar het werd draaglijk. Weten dat je kind ongelukkig is, is voor een moeder de hel. Als de keuze alleen bij mij had gelegen, dan haalde ik hem terug.’
VIC: ‘Een raad die ik iedere ouder van een sportend kind meegeef: zorg dat je de regie in handen houdt. Laat je niet van de wijs brengen door wat clubs of makelaars willen. Jeugdvoetballers kunnen later groot geld opbrengen. Soms trekt dat foute mensen aan, die je zoon zien als een stapel bankbiljetten. Wij kenden niks van voetbal en dat is ons grote geluk geweest. De glitter heeft ons nooit geïnteresseerd.’
MARINA: ‘Mensen beseffen niet wat Toby allemaal heeft opgeofferd. De grootste zorg van iedere ouder is: is mijn kind gelukkig? Toby was gelukkig als hij kon trainen en als hij kon voetballen, maar daarbuiten heeft hij een zware strijd moeten voeren. Twaalf jaar geleden wisten we niet dat hij nu in de Premier League zou spelen. Al die opofferingen hadden ook voor niks kunnen zijn.’
VIC: ‘Zijn traject heeft Toby sterker, assertiever en volwassener gemaakt. Een introverte, brave Vlaming uit een klein dorp leerde zich staande houden tussen de Amsterdammers met hun ‘geen gezeik’-mentaliteit. Het heeft van hem, misschien nog meer dan hij al was, een family man gemaakt. Hij liet de namen van zijn broers en een tekening van de Onze-Lieve-Vrouwetoren van Antwerpen tatoeëren. Om te tonen: dit draag ik in mijn hart.’
