Ariel Sharon wil de joodse nederzettingen in de Gazastrook desnoods met geweld ontruimen.
Aan grote woorden geen gebrek. De harde kern van kolonisten, die zich verzet tegen de voorgenomen ontruiming van joodse nederzettingen in de Gazastrook, spreekt van ‘een nieuwe holocaust’. Ze krassen hun identiteitsnummer in hun bovenarm en spelden een oranje jodenster op – een verwijzing naar nazi-Duitsland, maar ook naar de oranje revolutie in Oekraïne. Het voormalige Israëlische parlementslid Uri Avnery, woordvoerder van de vredesgroep Gush Shalom, noemt van zijn kant de oranjehemden onomwonden ‘fascisten’. Hij vergelijkt de situatie in zijn land met de Duitse Weimarrepubliek in de jaren dertig: de religieuze zionisten, die de goddelijke wet boven die van de Knesset stellen, zouden van plan zijn desnoods met terreur de democratie ten val te brengen.
Naarmate de ontruiming dichterbij komt – als alles volgens plan verloopt, rukken de bulldozers op 17 augustus uit – wordt het verzet grimmiger. Een joodse terrorist richtte een bloedbad aan in Shfaram, waarbij vier Israëlische burgers van Arabische afkomst omkwamen. De Israëlische legerleiding houdt rekening met massale desertie en zelfs muiterij als soldaten de opdracht zouden krijgen op kolonisten te schieten. Er wordt gevreesd voor een aanslag op het leven van premier Ariel Sharon – de moord op zijn voorganger Yitzhak Rabin ligt nog vers in het geheugen.
Als Sharon voet bij stuk houdt, dreigt een scheuring in zijn eigen Likoedpartij: zijn grote politieke rivaal, voormalig premier Benjamin Netanyahu, nam ontslag als minister van Financiën en werpt zich op als de leider van het religieus-nationalistisch verzet tegen de evacuatie. Maar Sharon geeft geen krimp. Niet dat de havik ineens een duif is geworden: Sharon blijft vooral een meestertacticus. De ontruiming van de Gazastrook gaat gepaard met de versnelde bouw van nieuwe nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, waar intussen 240.000 joodse kolonisten wonen (tegenover 8000 in Gaza). Ook de constructie van de negen meter hoge muur tussen Israël en de bezette gebieden gaat gewoon door, ondanks een veroordeling door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. En het in 2002 met de Verenigde Naties, de Ver-enigde Staten, de Europese Unie en Rusland afgesproken ‘stappenplan’ voor het Midden-Oosten blijft een dode letter. Volgens dat stappenplan moesten de Israëlische troepen zich terugtrekken op hun posities van vóór de tweede intifada. De nederzettingenpolitiek moest worden bevroren en onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit zouden in 2005 moeten leiden tot de oprichting van een Palestijnse staat. Zo ver wil Sharon het liever niet laten komen. n
Piet Piryns
Naarmate de ontruiming dichterbij komt, wordt de sfeer grimmiger.
