John Dowland (1563-1626) is niet alleen de eerste grote singer-songwriter van de muziekgeschiedenis, hij heeft zichzelf ook getypecast als de grootste melancholicus. Semper Dowland, semper dolens: ‘Altijd Dowland, altijd treurend’ noemt hij het slotstuk van zijn Lachrymae, of zeven tranen, op muziek gezet in zeven passionele pavanes. Bijna alle bronnen schetsen hem als een moeilijk man, niet alleen droevig maar ook rancuneus, hebberig en koppig. Maar wel een meesterlijke componist en luitspeler. Die Lachrymae kennen wij als prachtige, droevige muziek voor vijf gamba’s. Maar de titel vermeldt op het einde: ‘For the Lute, Viols or Violons’, wat je kunt lezen als: voor luit, gamba’s of violen. Dat ziet Skip Sempé als een vrijbrief om zijn ensemble Capriccio Stravagante uit te breiden tot een heus renaissance- orkest met blazers, strijkers en een leger klavierinstrumenten.
