Het Lyon Opéra Ballet, een klassieke opleiding voor hedendaagse dans.
Lyon Opéra Ballet, de naam ruikt als een motteballenkast maar is het allesbehalve. Artistiek leider Yorgos Loukos is er in geslaagd om een klassieke balletopleiding te verzoenen met een hedendaags repertoire. Hij gaf kreatieopdrachten aan koreografen als William Forsythe, Angelin Preljocaj, Hans Van Manen, Ohad Naharin, Maguy Marin (van 1992 tot begin 1994 de vaste koreografe) en Bill T. Jones (de opvolger van Marin).
Toch verandert niet alles in goud wat het dansgezelschap aanraakt. Neem nu de “Roméo et Juliette”, die Preljocaj in 1990 voor het Ballet maakte en die nu op uitnodiging van de Vlaamse Opera in Vlaanderen vertoeft. Toegegeven, de Frans-Albanese koreograaf maakt het zichzelf niet makkelijk. Zijn voorbeeld is het absolute hoogtepunt van het Sovjet-realistische ballet, “Romeo en Julia” van Leonid Lavroski uit 1940.
Preljocaj behoudt de muziek van Prokofjev, maar gaat voor de rest zijn gang. Hij buigt de Shakespeariaanse vete tussen twee Veronese families om in een klassenstrijd tussen rijken en armen, tussen een militaire kaste en een lompenproletariaat. Hij dompelt de onmogelijke liefde van Romeo en Julia in een broeierig, postindustrieel universum, in een scenografie van striptekenaar Enki Bilal. Preljocajs dramaturgische ingrepen zijn niet altijd even geslaagd. Het behoud van de oorspronkelijke verhaallijn botst soms met zijn statische bewegingstaal, waardoor de spanning van de voorstelling verbroken wordt.
Op uitnodiging van het Paleis VZW brengt het Lyon Opéra Ballet in Brussel het driedelige programma “An American Evening”. Bill T. Jones, Susan Marshall en Steven Petronio tekenen elk voor een koreografie.
De avond staat direkt of indirekt in het teken van aids. Dat tema is Jones die brandende kwesties als racisme, homohaat en doodsangst met veel danselegantie bestrijdt op het lijf geschreven. In “I want to cross over” wordt de dans begeleid door live gezongen gospels. Susan Marshall draagt haar abstrakte en verstilde koreografie in “Central Figure” op aan Arthur Armijo, haar vaste danser die anderhalf jaar geleden aan aids bezweek. Bij Stephen Petronio gaat het er meestal wat ruiger aan toe. De vroegere sterdanser van Trisha Brown stoft neo-klassieke balletpassen af en laadt ze op met een droge, hoekige en zelfs agressieve energie. Wedden dat “ExtraVenous” dat ook doet ?
Paul Verduyckt
“Roméo et Juliette” nog op 5 en 6/4 in de Vlaamse Opera (Antwerpen) ; “An American Evening” op 11/4 in het Koninklijk Circus (Brussel).
“I want to cross over” van Bill T. Jones : in het teken van aids.
