De angst voor nieuwe terreuraanslagen als wapen in de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Durven de New Yorkers straks, als in Madison Square Garden de Republikeinse conventie wordt gehouden, niet zonder gasmasker en kogelvrij vest de straat op? De schrik zit er goed in. In de Verenigde Staten geldt sinds vorige week Code Oranje – de op één na hoogste alarmfase. De maatregel kwam er nadat in de laptop van een Pakistaanse computerdeskundige van Al-Qaeda ‘zeer gedetailleerde informatie’ was gevonden over geplande aanslagen op financiële instellingen in New York, Washington en New Jersey.

Behalve zeer gedetailleerd, was de informatie ook ruim drie jaar oud. Is de dreiging dus wel zo acuut dat het nodig was de Amerikanen de stuipen op het lijf te jagen? De gesjeesde Democratische presidentskandidaat Howard Dean, die wat minder op zijn woorden moet letten dan Bush’ uitdager John Kerry, suggereerde politieke machinaties. Door paniek te zaaien, zouden de Republikeinen de aandacht hebben willen afleiden van de voorsprong die Kerry heeft opgebouwd in de peilingen sinds de Democratische conventie. De leugens van Bush over de Iraakse massavernietigingswapens en de banden tussen Saddam Hoessein en Al-Qaeda hebben de presidentiële geloofwaardigheid niet vergroot. Nogal wat Democraten zijn er zelfs van overtuigd dat Osama Bin Laden al lang is opgepakt, maar pas in oktober – surprise, surprise! – in cadeauverpakking aan de kiezers zal worden getoond.

Verdachtmakingen horen bij verkiezingen. Dat een land in verkiezingstijd een extra aantrekkelijk doelwit wordt voor terroristen, is natuurlijk geen fabeltje, zoals in maart in Spanje nog is gebleken. Maar het voorbeeld van de aanslag in Madrid (die gevolgd werd door een monsteroverwinning van de socialistische oppositie), toont ook aan dat het niet noodzakelijk de zittende regering is die daar garen bij spint. Je kunt twee kanten op redeneren. Je kunt ervan uitgaan dat de hele natie na een nieuwe aanslag het zekere voor het onzekere zal nemen en zich als een bange kleuter zal vastklampen aan de broekspijpen van de president. Maar het is evenzeer denkbaar dat grote groepen kiezers juist tot het inzicht zouden komen dat de president in zijn strijd tegen het internationale terrorisme heeft gefaald. De inzet van de verkiezingen is intussen voor alle Amerikanen wel duidelijk: ‘It’s the security, stupid.’

Piet Piryns

Verdachtmakingen horen bij verkiezingen.