Steeds meer bezorgde burgers eisen een nieuwe regering. En wel onmiddellijk. Dat is natuurlijk mooi maar ook behoorlijk onzinnig.
Ze willen een federale regering, en snel. Of nee, niet zomaar een regering, een goede regering.
Het aanhoudende gemor ging afgelopen week plots over in opvallend mediageniek protest. Acteur Benoît Poelvoorde riep de Belgische mannen op om zich niet meer te scheren tot er een nieuwe federale regering in het zadel wordt gehesen, en vond meteen gehoor bij humoristen als Koen Fillet, Urbanus en Jean-Pierre Van Rossem.
Een pak gestileerder is dan weer de actie Camping 16, waarbij al meer dan 120.000 Belgen een virtuele tent hebben opgeslagen voor het kantoor van de premier aan de Wetstraat 16. En Yves Leterme maar roepen dat hij er voor één keer niets mee te maken heeft en dat ze dus beter voor het hoofdkwartier van de N-VA of de PS kunnen gaan bivakkeren.
Al die weerstand moet komende zondag tot een hoogtepunt komen in een heuse Mars op Brussel, die door VUB-studenten wordt getrokken. In tijden dat amper nog iemand warm of koud wordt van de politiek valt dergelijk engagement natuurlijk toe te juichen. Alleen is de vraag waarvoor of waartegen de betogers zich engageren. Eisen ze een regering zonder de N-VA? Willen ze een verregaande staatshervorming? IJveren ze voor het behoud van het koninkrijk? Geen hond die het weet, want de actievoerders blijven stoïcijns neutraal.
‘We doen dit gewoon omdat we de politieke impasse beu zijn’, zegt initiatiefnemer Felix De Clerck. ‘Dus zeggen we: komaan politici, wees creatief en doe er iets aan.’
Nu is het maar al te waar dat de Belgische politici zich het afgelopen halfjaar niet meteen van hun beste kant hebben laten zien. Ze waren vaak ongeïnspireerd, kleinzerig en zelfs ronduit laf. Bont en blauw geslagen door de kiezers, probeerden ze net iets te vaak hun eigen hachje te redden.
Dat betekent echter nog niet dat ze niet geprobeerd hebben om te doen wat zoveel actievoerders nu van hen eisen: een aanvaardbaar akkoord afsluiten en een nieuwe federale regering vormen. Maar dan wel zonder hun eigen gelijk los te laten, zonder al te veel op hun verkiezingsbeloftes toe te geven. Omdat dit land nu eenmaal altijd in de schaduw van de volgende verkiezingen leeft, maar ook omdat dat simpelweg eigen is aan politieke partijen. Veel zin heeft het dus niet om hen met spandoeken tot snelheid aan te manen. En mocht het burgerlijke protest de onderhandelaars toch meer weet op te jagen dan de financiële markten hebben kunnen doen, zou dat hoogstens tot gevolg hebben dat ze in allerijl een halfslachtig akkoord bricoleren.
En dat weten al die goedmenende actievoerders ook wel. Eigenlijk willen ze allemaal maar één ding: een signaal geven. Dat is ook hun goed recht in een parlementaire democratie als de onze. Alleen is daarvoor door de stichters van dit land een andere plek uitgekozen dan de KVS, Facebook of het Jubelpark: het stemhokje. Het enige signaal dat in de Wetstraat wordt gehoord, moet dáár worden gegeven. En dat hebben de kiezers op 13 juni ook gedaan. Luid en duidelijk. Nu tegen de gevolgen van die verkiezingsuitslag betogen, heeft weinig zin. De enige manier om dat signaal weer ongedaan te maken, is luidkeels nieuwe verkiezingen eisen. Dát zou de politieke partijen pas de stuipen op het lijf jagen.
Ann Peuteman
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier