‘Di Rupo kan beter stoppen’

Geen akkoord is veel minder slecht dan wat nu voorligt. Hopelijk stopt formateur di Rupo voor hij het land helemaal kopje onder duwt.

Formateur Elio Di Rupo en de onderhandelaars trachten nog maar eens de begrotingsbrok doorgeslikt te krijgen. Wat nu op tafel ligt, ziet er voor zover bekend als volgt uit naar 2012: 62% nieuwe inkomsten, 17% besparingen en 21% leegte.

Met dit laatste bedoelen we de claim dat er in de sociale zekerheid zal bespaard worden. Wat er in de realiteit gebeurt, is het volgende. De groeinorm voor de uitgaven van de sociale zekerheid was traditioneel 4,5%. De voorbije jaren kwam de uitgavenstijging uit op gemiddeld 3,3%. Di Rupo argumenteert nu dat de continuering van de uitgaventrend zoals vastgesteld de jongste jaren een besparing uitmaakt ten aanzien van de 4,5% norm. Dit is niet enkel inhoudelijk compleet van de pot gerukt maar zal natuurlijk door de Europese Commissie en de financiële markten ook onmiddellijk als dusdanig geïdentificeerd worden.

Niet enkel is dus ruim éénvijfde van het maatregelenpakket van Di Rupo complete leegte, de rest is gedeeltelijke leegte. Over belangrijke onderdelen van het beperkte pakket aan besparingen, zoals bijvoorbeeld het terugschroeven van de dotatie aan de NMBS en de verlenging van de wachttijd voor uitkeringen, blijft grote onzekerheid bestaan omtrent de uiteindelijke opbrengst ervan.

Langs de kant van de nieuwe inkomsten overheerst eveneens de onzekerheid. Wat als GDF Suez het op de juridische toer gooit rond de nucleaire rente? Quid ontwijkingen van de voorgestelde meerwaarden op aandelen? Hoe zit het nu met de bijsturing van de voordelen verbonden aan een bedrijfswagen? De schatting van de opbrengst van de strijd tegen fiscale fraude lijkt méér dan ooit een stevig geforceerd bedrag, net zoals trouwens de te verwachten opbrengst van de BTW op de advocatuur.

De conclusie is dan ook dat het pakket maatregelen dat Di Rupo nu tracht te slijten er zelfs niet zal in slagen om naar 2012 tot een belangwekkende bijsturing van het begrotingstekort te komen, zeker als, zoals met de dag waarschijnlijker wordt, de groei van de economie minder goed zal zijn als nu in de basishypothesen van de begrotingsopmaak opgenomen.

Bovendien is er alsmaar minder sprake van beklijvende maatregelen om de economische groei structureel te ondersteunen, de werking van de arbeidsmarkt te verbeteren en de internationale competitiviteit van onze economie de noodzakelijke correctie mee te geven. Meer nog dan het ontbreken van een duidelijke sanering op korte termijn zal het onvermogen om tot substantiële structurele ingrepen te komen de aandacht trekken.

Nu Italië met de regering Monti wel ingrijpende maatregelen lijkt te gaan nemen en de beloftes van de zegevierende conservatieve partij in Spanje ook in die richting gaan, is er weinig nodig om België, allicht samen met Frankrijk, in het oog van de eurostorm te brengen. De voorbije maanden toonden overvloedig aan hoe snel het dan bergaf kan gaan met de reputatie van een land (en bergop met de financieringskosten).

Als er echt niks substantieel beters inzit, is het dan ook zeer nadrukkelijk in het belang van het land dat Di Rupo er mee stopt. Beter geen akkoord, en dus verdergaan onder het regime van de voorlopige twaalfden, dan het voorliggende onding.