Franstalige politici voelen zich vaak moreel superieur en vinden het daarom niet nodig om politiek weerwerk te bieden tegen Vlaamse standpunten, zegt de Franstalige Belg Charles Bricman, auteur van het recent verschenen ‘Comment peut-on être belge?’
De Franse uitgever Flammarion vroeg gewezen journalist Charles Bricman, vandaag onafhankelijk publicist, om op grond van zijn eigen ervaringen de Belgische moeilijkheden te duiden.
‘Ik heb altijd geprobeerd de Vlaamse Beweging van binnen uit te begrijpen,’ vertelt Bricman, die als journalist veelvuldig over de Vlaamse politiek berichtte, naar aanleiding van de publicatie van zijn boek. ‘Het stoort me als ik Franstaligen hoor zeggen: “In de 19e eeuw hebben we de Vlamingen inderdaad onrecht aangedaan, maar dat is verleden tijd.” Dat is namelijk niet de kern van de zaak. Op dat punt ben ik het eens met de analyse van Bart De Wever. Het echte probleem van België is de democratie. De 19e eeuw heeft twee democratische bewegingen voortgebracht: de socialistische beweging en de Vlaamse Beweging. Het socialisme werd na de Eerste Wereldoorlog opgenomen in het politieke bestel, maar de Vlaamse Beweging wordt nog altijd in de ban gedaan.’
Ook vandaag de dag stoten Vlaamse eisen vaak op Franstalig onbegrip. ‘De Vlaamse Beweging heeft grote fouten gemaakt tijdens de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Als gevolg daarvan vinden vele Franstaligen het niet nodig om met politieke argumenten te reageren op Vlaamse standpunten. Ze redeneren alleen in morele termen. Vlaams-nationalisten zijn fascisten, om kort te gaan.’
Volgens Bricman hebben de Franstaligen zich in hun verzet tegen de Vlaamse Beweging nooit van culturele en morele superioriteitsgevoelens kunnen ontdoen. ‘Een houding die soms doet denken aan die van de stedeling tegenover de boer, of de beschaafde kolonist tegenover de naïeve inboorling,’ schrijft hij.
