‘Drie zaken die elke jongere moet weten over de Wet Peeters’

‘Onze generatie dreigt de burn-outgeneratie te worden’, schrijven Seppe De Meulder en Caroline De Bock van Comac. ‘Onze regering belooft ons met de Wet Peeters precaire jobs en een onzekere toekomst.’

De sociale beweging tegen de Wet Peeters schakelde dinsdag een versnelling hoger met een betoging die 80.000 mensen samenbracht in de straten van Brussel. De vrijdag daarvoor lanceerden een 20-tal jongerenorganisaties, waaronder Comac (studentenbeweging van de PVDA), de coalitie van jongeren voor de onmiddellijke terugtrekking van de Wet Peeters.

Na de aankondiging van het actieplan van de vakbonden, dat begint op 24 mei met een nationale betoging tegen de Wet Peeters, lanceerden vorige vrijdag 18 jongerenorganisaties hun coalitie van jongerenorganisaties voor de onmiddellijke terugtrekking van de wet Peeters. Waar moeten jongeren voor opletten in die nieuwe wet?

Tot 45 uur per week werken zonder extra loon

De wet Peeters stelt een annualisering van de arbeidstijd voor (berekend per jaar en niet meer per week), met het behoud van een gemiddelde van 38 uur per week. Dit zou het bijvoorbeeld mogelijk maken om 6 maanden 45 uur per week te werken, en de volgende 6 maanden 31 uur. Concreet betekent dit voor wie op één uur rijden van zijn werk woont, om 7 uur vertrekken om tot 19 uur te werken en om 20u terug thuis te komen, om de volgende dag terug om 7 uur te moeten vertrekken.

De minister beweert dat dit ervoor zal zorgen dat we in functie van ons privéleven zullen kunnen kiezen wanneer we een beetje meer of een beetje minder werken. Laten we kijken naar het voorbeeld van de horeca, waar de annualisering van de arbeidstijd reeds is doorgevoerd. Voor wie kinderen heeft is het interessanter om minder te werken tijdens de schoolvakanties. Maar dat is natuurlijk net de periode waarop de zon schijnt en de terrassen opengaan.

In werkelijkheid zal geen enkele werkgever zijn personeel in deze periode vrij geven. Zeker omdat er meer dan genoeg werkzoekenden klaar staan om de job over te nemen om uit de armoede te raken. Het zijn met andere woorden duidelijk niet de noden van de werknemers die het werkschema zullen bepalen, wel de noden van de werkgever.

Levenslange interim-contracten als enige toekomst voor een deel van de jeugd

Een andere maatregel die door Kris Peeters wordt voorgesteld is de mogelijkheid tot levenslange interim-contracten, waarin de werknemers “missies” krijgen. Indien men één van deze “missies” weigert, verbreekt de werknemer het contract en verliest hij het recht op een werkloosheidsuitkering.

In 2015 telde België 100.000 werknemers met een voltijds interim contract. Na -en zelfs tijdens- hun studies, werken vele jongeren met interim-contracten. Door het groeiend gebrek aan beschikbare jobs, worden de voorwaarden om aangenomen te worden strenger. Er wordt voornamelijk ervaring gevraagd. Dit zorgt ervoor dat veel jongeren het moeten stellen met flexibele en instabiele banen.

Met deze maatregel worden jongeren gedwongen om eender welke job aan te nemen, ook als die niets met hun opleiding te maken heeft. Soms in een andere stad op tientallen kilometers van de werkplaats, met penibele uren. Deze contracten van levenslange onzekerheid maken het onmogelijk om een rijk sociaal leven te ontwikkelen. Of het nu gaat om de relaties met de collega’s of de mogelijkheid om een concert bij te wonen of te gaan eten met de familie, zonder schrik te moeten hebben om op het laatste moment te moeten afzeggen.

Het zou voor jongeren verrijkend kunnen zijn vrij van werk te kunnen veranderen, om andere sectoren te ontdekken en ervaringen op te doen. Maar met de wet Peeters zullen werknemers met interim-contracten hun werk niet kunnen kiezen Ze zullen van het éne naar het andere contract gezwierd worden, afhankelijk van de noden van de werkgever.

Onze generatie dreigt de burn-outgeneratie te worden

De verhoging van de arbeidstijd tot 45 uur per week, levenslange interim-contracten, veranderende uurschema’s, veranderende werkplaatsen en collega’s riskeren de kwaliteit van ons werk en zeker ook ons privéleven te verslechteren. Het plannen van culturele of sportieve activiteiten wordt steeds moeilijker. Een avond per week met de vrienden afspreken, of simpelweg elke dag zelf de kinderen gaan halen aan de schoolpoort wordt steeds moeilijker. We leven steeds meer om te werken, in plaats van te werken om te leven. ??Permanente onzekerheid kan van de basis liggen van stress, vermoeidheid of zelfs burn-out.

Een burn-out krijgen, is het slachtoffer zijn van een intense vermoeidheid, zich niet capabel voelen en denken dat men geen enkel nut heeft. Volgens de cijfers van het RIZIV zijn het aantal depressies en het aantal gevallen van burn-out bijna verdriedubbeld tussen 2007 en 2014.

Stabiliteit van werk is een belangrijke factor voor de gezondheid van de werknemers. Maar onze regering belooft ons ,met de wet Peeters als orgelpunt, precaire jobs en een onzekere toekomst.

Generatie van verandering

Voor ons als jongeren staat onze toekomst op het spel, want wij zijn de werknemers van morgen. Hoeveel onder ons zullen deeltijds werken? Hoeveel onder ons zullen geen werk vinden? Hoeveel onder ons zullen verplicht worden om 45 of 50 uur per week te werken uit schrik om uit de boot te vallen en hun job te verliezen? Hoeveel onder ons zullen een interim contract moeten tekenen dat hen verplicht om eender welke job aan te nemen?

Een alternatief is mogelijk. Het is tijd om out of the box te durven denken en het debat over de collectieve arbeidstijdvermindering te openen. 30 uur per week werken, zodat iedereen kan werken en deelnemen aan de opbouw van onze samenleving en iedereen tegelijkertijd de mogelijkheid heeft om een rijk cultureel en sportief leven te leiden. De 20e eeuw was die waarin we de 38 urenweek hebben afgedwongen; de 21e eeuw wordt die van de 30 urenweek. De Wet Peeters daarentegen staat voor een terugkeer naar de 19eeeuw.

Het is om die redenen dat Comac deelneemt aan de coalitie van jongeren voor de onmiddellijke terugtrekking van de wet Peeters. Wij weigeren om de burn-out generatie te worden. Wij weigeren om de opgeofferde generatie te worden, die het slechter zal hebben dan haar ouders. Wij zullen de generatie van verandering worden, die strijdt voor een meer rechtvaardige en sociale toekomst.