85 jaar! So what? (Paula Marckx)

Kafka had bij ons moeten wonen: inspiratie genoeg.

En daar woon ik al 85 jaar van in Belgie! Ik dacht dat ik het allemaal al gezien had. Maar dat is kennelijk niet het geval. Kafka’s werk is gekenmerkt door een nachtmerrieachtige, onheilspellende sfeer waarin de bureaucratie en de onpersoonlijke maatschappij steeds meer greep krijgen op het individu. Die mens had bij ons moeten wonen: inspiratie genoeg.

Mijn vader was garagist en ik rij al sinds mijn 18de jaar met een wagen. Van rijbewijzen was toen geen sprake. Al wat er van ons verwacht werd, was gezond verstand. En dat zal zeker wel voldoende zijn geweest want X aantal jaren later, in 1968, zonder het minste examen te moeten afleggen, wandelde ik bij de invoering van de rijbewijzen naar het gemeentehuis en wandelde er een kwartiertje later met het nodige document naar buiten. Beroepshalve reed ik van ’s morgens tot ’s avonds rond, nog altijd, dwz tot voor enkele dagen. Voor alle duidelijkheid, ik heb nog nooit een levend wezen aangereden, ik stop zelfs voor een duif die de baan oversteekt – alhoewel dat wettelijk niet mag – en ben nooit in een zwaar verkeersongeval betrokken geweest. Hier en daar wat blikschade zoals iedereen, veronderstel ik, die regelmatig onderweg is.

Verleden jaar werd ik als 84-jarige plots door mijn verzekeringsmaatschappij aanzien als een gevaar op de weg. Ik moest langs een tariferingsbureau in Brussel waar men mijn dossier onderzocht. Daar werd ik dan plots weer als niet gevaarlijk beschouwd , ik kreeg een verzekering voor mijn wagen maar moest wel een veel hoger bedrag betalen. Maar niet gezeurd, ik was terug mobiel. In oktober krijg ik een document van AXA betreffende schade die ik de laatste vijf jaar met mijn wagen zou hebben aangericht en daar stond met koeien van letters: NIHIL. Niemand vertelt mij dat ik elk jaar een nieuwe aanvraag moet inleveren, NIHIL of geen NIHIL.

Per toeval komt die nieuwe aanvraag die ik moet ondertekenen bij mij thuis aan op 12 januari, de dag dat ik voor 14 dagen naar de Verenigde Staten vertrek. Ik zie dat schrijven dus maar eerst bij mijn terugkomst, Bezorg het aan mijn verzekeringskantoor die het nog net op tijd bij het tariferingsbureau krijgt. Mijn verzekering verloopt op 9 februari en wat blijkt : doordat, wegens mijn afwezigheid, het dossier niet dadelijk, dus op 12 januari, bij het tariferingsbureau is teruggekomen duurt het een viertal weken eer ik bericht kan krijgen of ik wel dan niet verzekerd kan worden.

Maar nu komt Kafka : ik hang dus af van een aantal mensen in Brussel die me nooit gezien hebben, die geen gezondheidsattest vragen van mijn dokter – wat ik zou begrepen hebben maar die mensen waarschijnlijk minder want ik heb 13 bloeddruk, geen cholesterol en volgens mijn zeer bekwame huisdokter het hart van een meisje van 18 jaar – en die mij ook geen rijexamen laten doen – wat ik ook weer zou begrepen hebben.

En die me bovendien in een groteske situatie zetten: ik heb een perfect rijbewijs, dus kan, desgewenst, met toestemming van de eigenaar met eender welke auto die in mijn straat staat wegrijden zolang het maar niet met mijn eigen wagen is want die heeft geen verzekering.

Verkoop ik mijn wagen aan mijn buurman mag ik er wel mee rijden want dan is hij niet meer van mij. En ondertussen ben ik hier gegijzeld want ik ben journaliste en geraak niet meer bij de mensen die ik moet gaan interviewen. Het openbaar vervoer? Vergeet het. Dat is pas gevaarlijk voor een 85-jarige. En die mensen van Brussel beseffen waarschijnlijk niet dat onze economie nood heeft aan mensen die op de baan zijn en hun wagen nodig hebben. En dat heeft niets met ouderdom te maken maar met motivatie.

Paula Marckx